Συντάκτης: Λίτσα Καραμπίνη

«Γιατί σε χάσαμε Φανούρη;»

Στης Αντιγόνης το σαλόνι ένας μικρός χαμούλης. Άδεια μπουκάλια από ουίσκι, pop corn και πατατάκια. Στο χαλί, φλούδια σκόρπια από ξηροκάρπια. Μάλλον πολύς χαμός για το τίποτα.

Χριστέ μου, την μαρτυρική σου σταύρωση προσκυνώ. Προσκυνώ με ευλάβεια. Με πόνο. Με θυμό. Όλο και πιο βαθιά στην καρδιά μου νιώθω το θείο σου δράμα.

Τα τελευταία λίγα χρόνια, στον πλανήτη Γη μέσω της διαδικασίας της εξέλιξης, εμφανίστηκαν οι Homo Koukouroukiens, ένα νέο υποείδος των Homo Sapiens (άνθρωπος σοφός).

Κι εκεί που πίστευα πως η παλιά φασιστική Γερμανία του Χίτλερ και του Γκέμπελ θάφτηκε κάτω από τα ερείπια ενός αιματοβαμμένου κόσμου που άφησε πίσω του ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος, βλέπω το φάντασμά της να σαλεύει εμπρός μου τούτες τις μέρες που η πιθανότητα ενός Τρίτου παγκόσμιου πολέμου βρίσκεται προ των πυλών.

Βλέπω τον παππού ολοζώντανο μπροστά μου να με κοιτάζει με το φρύδι σηκωμένο.

Ο κόσμος όλος, μουδιασμένος, παγωμένος παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις.

Τα κόμματα του Δημοκρατικού τόξου της αντιπολίτευσης (άρα, στη βουλή υπάρχει και φασιστικό τόξο, μόνο έτσι βγάζει νόημα ο προσδιορισμός) κατέθεσαν πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης.

Στο μπαλκόνι με καφέ και με τσιγάρο. Παραμιλάω.

Έρχεται η Τράπεζα και μου παίρνει το σπίτι. Το μοναδικό απόχτημα της ζωής μου.