Συντάκτης: Λίτσα Καραμπίνη

Η καθημαγμένη για την διάσωση των Τραπεζών ελληνική κοινωνία, τολμά να ζητιανεύει μέσω μιας μετριοπαθούς τροπολογίας που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ για φορολόγηση των υπερκερδών τους μ’ έναν ψιλιάτικο συντελεστή 5%.

Μέρες βαριές, δύσκαμπτες. Δεν τσουλάνε. Μια Δικαιοσύνη που παραπαίει, σκοντάφτει και κωλυσιεργεί μέχρι οι υποθέσεις να βαρεθούν την ύπαρξή τους και να την αράξουν σε βουβά συρτάρια, υποκαθίσταται από τα τηλεοπτικά πάνελ που αναλύουν και υπεραναλύουν τα τρέχοντα με ζήλο.

Ας πάρουμε ως δεδομένο αυτό που επιτάσσει το Σύνταγμα της χώρας ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό.

Μόλις επέστρεψα απ’ το σαφάρι για προσφορές στα ράφια και των τεσσάρων super market της περιοχής που μένω.

Σήμερα, κοντά τα ξημερώματα, είδα ένα παράξενο όνειρο.

Στη γωνία, έξω από το super market ήρθαμε με τον Διονύση μούρη με μούρη. Καλημέρες εκατέρωθεν αναπάντεχα χαρούμενες.

Χθες πολύ φοβήθηκα πως θα τσιμπήσει κάνα εγκεφαλικό, κάνα έμφραγμα ο Μήτσος.

Ο Θανάσης είχε μια θυγατέρα λίγο κουσουριάρα, σαφώς κακάσχημη και εκ των πραγμάτων κακοξόδευτη.

Αισθάνομαι να έχει ανοίξει μπρος στα πόδια μου μια πελώρια τρύπα, σκοτεινή σαν άβυσσος, που οδηγεί κατευθείαν στην κόλαση. Κι εγώ να παραπαίω ακροβατώντας στο χείλος της τρύπας.

Ο πολίτης που ζει σε ένα κράτος όπου την εξουσία του την εμπιστεύεται με τρόπο αδιαπραγμάτευτο, είναι ευτυχισμένος πολίτης.