Συντάκτης: Λίτσα Καραμπίνη

Σου έχω νέα. Όχι ακριβώς νέα, παλιά ιστορία, αλλά στη χώρα μας τέτοιες ιστορίες κυκλοφορούν ινκόγκνιτο. Καιρός να τις ξεθάψουμε.

Προχτές πέθανε ο παππούς. Έντεκα παιδιά, είκοσι οχτώ εγγόνια και... πάρε και κατάλαβε πόσα δισέγγονα είναι οι απόγονοί του. Ούτε οι μισοί δεν ήρθαν στο χωριό που έγινε η κηδεία. Ήρθε όμως ο Θανάσης, πρώτος εξάδελφος αυτός.

Γιορτάζει σήμερα καμιά; Όχι βέβαια! Ο πρώτος και ουσιαστικότερος λόγος, είναι ότι πενθούμε για τα θύματα της σύγκρουσης των τρένων στα Τέμπη, κατά την οποία έχασαν την ζωή τους κάπου εξήντα, εβδομήντα, εκατό... (ίσως ποτέ δεν θα μάθουμε) νέοι άνθρωποι οι περισσότεροι.

Σήμερα, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, βάση του επίσημου προγράμματός του, θα επισκεπτόταν στις 12 το μεσημέρι το Κέντρο τηλεδιοίκησης – σηματοδότησης του σιδηροδρομικού δικτύου βορείου Ελλάδος.

Ο Περικλής, πρώην δεξιός και νυν απελπισμένος, εργαζόταν συνήθως ως γκαρσόνι εποχιακό, από νησί σε νησί.

Βλέπω τον παππού ολοζώντανο μπροστά μου να με κοιτάζει με το φρύδι σηκωμένο. Τι έκανα; Δεν μπορεί, κάτι θα έκανα...

Oλόκληρες πόλεις στην Τουρκία ισοπεδώθηκαν από το μεγάλο σεισμό. Άνθρωποι θάφτηκαν ζωντανοί κάτω από τα συντρίμμια της ζωής τους.

Στο καφενείο, όταν ψυχραίνει ο καιρός, φουντώνουν οι κουβέντες. Το έχω παρατηρήσει αυτό. Κυρίως όταν τα νέα είναι συνταρακτικά. Να, σαν κι απόψε που χάσαμε τον Γεράσιμο.

O Αντρέας ήταν πολιτικός μηχανικός. Είχε γραφείο, σπίτι, εξοχικό, καταθέσεις. Ύστερα, ήρθαν τα χρόνια της κρίσης.

Σχετικά με τα επίκαιρα καραγκιοζλίκια στην κηδεία του έκπτωτου μονάρχη, χύθηκε πολύ μελάνι τούτες τις μέρες.