Ο βρετανός πρωθυπουργός Ρίσι Σούνακ δηλώνει ανένδοτος ακόμη και να συζητήσει για τα κλεμμένα μάρμαρα του Παρθενώνα. Ισχυρίζεται ότι το Βρετανικό Μουσείο είναι το «σωστό μέρος» γι’ αυτούς τους θησαυρούς. Και συμπληρώνει ότι δεν θα είναι υπέρ οποιασδήποτε συμφωνίας δανεισμού.
Από την άλλη, ο δικός μας πρωθυπουργός πήγε φορτσάτος -εκλογές περιμένει- και διατυμπάνιζε σε όλες του τις συνεντεύξεις ότι είναι αποφασισμένος να ζαλωθεί τα μάρμαρα στην πλάτη και να τα γυρίσει πίσω. Μας τα κλέψατε, θα σας τα πάρουμε. Δεν το έκλεινε το ρημάδι!
Ευκαιρία βρήκαν και τα πετσοταϊσμένα ΜΜΕ να εξοφλήσουν καμιά υποχρέωση στο μεγάλο αφεντικό και ώρες πριν την προγραμματισμένη συνάντηση, διέρρεαν πληροφορίες ότι κλείδωσε η δουλειά. Ο σκελετός της συμφωνίας και η σύμβαση για την επιστροφή των γλυπτών μέσω δανεισμού για 15 χρόνια είναι δουλειά τελειωμένη. Και ο άνακτας θα επέστρεφε θριαμβευτής.
Τώρα, ο καθένας από εμάς, πέρα από ιδεολογίες, ιδεοληψίες και πολιτικές εμμονές, πιστεύω ότι θα συμφωνήσει με τον πρωθυπουργό ότι ναι, δικά μας είναι, μας τα κλέψατε και τα θέλουμε πίσω. Αυτό θα έλεγα στο φίλο μου τον Θανάση αν έμπαινε σπίτι μου και μου έκλεβε την γκαζοτανάλια. Κι αν ο Θανάσης μου έλεγε ότι τώρα η γκαζοτανάλια είναι στο «σωστό μέρος», εννοώντας το σπίτι του, τότε, ή θα τον πλάκωνα στις γρήγορες ή θα γύρευα το δίκαιο μου στην Δικαιοσύνη.
Στην περίπτωση όμως της διεκδίκησης των κλεμμένων μαρμάρων του Παρθενώνα, οι διενέξεις, δεν λύνονται όπως λύνω εγώ τις δικές μου με τον Θανάση. Υπάρχουν πρωτόκολλα που καθορίζουν τον διπλωματικό τρόπο διεκδίκησης και αντιπαράθεσης. Αυτά τα πρωτόκολλα τα πήδηξε όλα ο δικός μας. Κωλοπηλάλες να φέρει τα μάρμαρα πίσω. Και τώρα να τα φέρει. Πριν τις εκλογές. Πριν τις συμφωνίες για το Αιγαίο. Έχει δυσαρέσκειες να φιμώσει. Ας είναι και δανεικά. Ύστερα από 15 χρόνια ποιος ζει, ποιος πεθαίνει…
Και ποιος του είπε ότι θα καταδεχτεί ποτέ ο Έλληνας να πάρει δανεικά τα μάρμαρα που του έκλεψαν; Για να κατοχυρώσει ο κλέφτης την ιδιοκτησία με τη δική μας συγκατάθεση; Τέτοια θα μας κάνει και με το Αιγαίο;
Κι ύστερα, το μάρμαρο θα το πληρώσω πάλι εγώ. Γιατί και τώρα, με το χαστούκι που έφαγε από το άλλο το γαϊδούρι, σβούριξε και το δικό μου το μάγουλο! Ντροπή, πόνος, θυμός, οργή. Και κλέβεις και χαστουκίζεις, ρε παπάρα; Πόσο άδικος έγινε πια τούτος ο πλανήτης!
Ωστόσο, όσο πνιγόμουν εγώ στην ντροπή και το θυμό για το εθνικό χαστούκι, ο δικός μας ο ξεφτίλας συνέχισε να απολαμβάνει τη φιλοξενία του Βρετανού παπάρα. Δεν γύρισε τον κώλο του να φύγει εκείνη την στιγμή, μα έκατσε να πάρει την άλλη μέρα το πρωινό του στο ξενοδοχείο και ύστερα να έρθει να μας πει καμαρωτός ότι δεν έγινε και κάτι, εμείς και πάλι φίλοι είμαστε και δεν χαλάμε τις καρδιές μας και… και…
Και ο άλλος στη βρετανική βουλή τον αποκάλεσε μεγαλομανή. Ο αποικιοκράτης μεγαλομανής είπε μεγαλομανή της μπατιρογέννας τον μεγαλομανή…
Και σε ρωτάω, ρε φίλε. Πόσο πολύ σκατά έγινε αυτός ο κόσμος; Πού πήγε το φιλότιμο, η αξιοπρέπεια η εθνική και η προσωπική; Που καταχωνιάστηκε η λεβεντιά μας η ελληνική;
Βάλε στο νου σου έναν από τους παλιούς πολιτικούς με τα στραβά, τα καλά και τα ανάποδά τους. Απ’ όποια παράταξη θέλεις. Τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Χαρίλαο Φλωράκη. Αν ένας απ’ αυτούς έτρωγε τέτοιο χαστούκι, υπήρχε ποτέ περίπτωση να το καταπιεί αμάσητο κι ύστερα να επιστρέψει να μας πει «δεν θα μπλέξουμε στην εσωτερική πολιτική της Βρετανίας…» και να τελείωνε το θέμα εκεί;
Ήταν τα χρόνια που και τότε μας πατούσαν στον λαιμό για τα δικά τους τα συμφέροντα, αλλά μας είχαν και μια στάλα σεβασμό.
karalitsa2@gmail.com