42χρονος στο Κερατσίνι κακοποιούσε, εξευτέλιζε και ταπείνωνε δύο κατά πολύ νεότερά του άτομα με νοητική υστέρηση. Όμως δεν περιορίσθηκε σ’ αυτό, είχε κανάλι συνδρομητικό στο You Tube και μετέδιδε σε ζωντανή μετάδοση την αρρωστημένη βία που ασκούσε στα δύο ανήμπορα άτομα.
Είναι αδιανόητο ο συγκεκριμένος να επιδιδόταν ανενόχλητος τόσο καιρό σ’ αυτές τις ειδεχθείς πράξεις έχοντας μάλιστα κοινό που υπολογίζεται σε 23.000 άτομα και προβάλλει το ερώτημα:
Συνελήφθη και μάλιστα επ’ αυτοφώρω την ώρα που κακοποιούσε ξανά on camera τα θύματά του. Όλοι αυτοί οι χιλιάδες θεατές που απολάμβαναν την φρίκη δεν θα έπρεπε να μπουν στο στόχαστρο της δικαιοσύνης με τον τρόπο που μπαίνουν άτομα που παρακολουθούν παιδική πορνογραφία;
Τα τελευταία χρόνια στο Ελληνικό Διαδίκτυο έχουμε υποθέσεις σαδιστικής βίας ανήμπορων ανθρώπων (όπως και ζώων) μπροστά στην κάμερα προς τέρψη αρρωστημένων χρηστών του Διαδικτύου. Δεν είμαι καθόλου ειδικός, αλλά δεν πρέπει, δύσκολο τεχνολογικά μιλώντας, να εντοπισθούν τα ηλεκτρονικά ίχνη αυτών των χρηστών, οι οποίοι εν τέλει δίνουν «ψυχή» και υπόσταση σε άτομα όπως αυτός από το Κερατσίνι.
Η ηθική διάσταση της υπόθεσης δεν χωράει καμία συζήτηση. Η εγγενής αδυναμία που έχουν τα ΑΜΕΑ με νοητική ή άλλη καθυστέρηση, είναι εκ προοιμίου δεδομένη απέναντι σε ανθρώπους με βίαια και σαδιστικά ένστικτα.
Το στοιχείο αυτό είναι αρκετό για να μας πείσει για το ποιον του ανθρώπου που ασκεί τέτοια βία καθώς και των ανθρώπων που πληρώνουν για να βλέπουν τέτοια θεάματα.
Ακόμη και με θολή εικόνα ή αποσπάσματα σε ειδησεογραφικές σελίδες που αναπαράγουν τέτοια βίντεο, δεν νομίζουμε ότι προσφέρουν πληροφορία ούτε αποτελούν τεκμηριωμένα καμία είδηση.
Απλά έμμεσα εθίζουν στην εικόνα του πόνου των άλλων και αποτελούν συστηματική ανακύκλωση του σαδισμού. Θα λέγαμε δεν έχει εφαρμογή η λατινική ρήση ο άνθρωπος μεταξύ ανθρώπων λύκος homo homini lupus;
Πολλές φορές στο παρελθόν και σήμερα βλέπουμε πράξεις μεταξύ ανηλίκων, σε βάρος γυναικών κι ανυπεράσπιστων ζώων, να καταγράφονται στην κάμερα, το δε υλικό να μοιράζεται σε παρέες και να ανεβαίνει στο διαδίκτυο.
Διερωτώμεθα εάν είναι τέτοιος άνθρωπος γύρω μας. Είναι περισσότεροι από ό,τι μας επιτρέπει να υποθέσουμε ο πολιτισμένος αλλά τεχνικός κοινωνικός κύκλος. Παρ’ ότι έχουμε το δικαίωμα να φρίττουμε μπροστά στην κτηνωδία, έχουμε την υποχρέωση να αποδεχθούμε επί τέλους ότι αυτό το είδος ανθρώπων υπήρχε πάντα και θα συνεχίσει να υπάρχει ορατό ή αθέατο.
Οι χιλιάδες συνδρομητές του καναλιού του 42χρονου όχι μόνον παρακολουθούσαν τα απάνθρωπα σόου αλλά τα παρρήγγελναν κιόλας.
Ωστόσο δεν μπορεί να ανήκουν σε ξεχωριστό είδος, δεν μπορεί να έχουν όλοι λεκιασμένο ποινικό ή ηθικό μητρώο. Κάποιοι εξ αυτών σίγουρα έχουν μια ζωή στην οποία φαίνονται κανονικοί και ανθρώπινοι.
Κάποιοι εξ αυτών να έχουν καθίσει δίπλα μας, χωρίς εμείς να υποψιασθούμε τι συνδρομές πληρώνουν on line. Παρά ταύτα και σε άλλες πιο εγκληματικές πράξεις τους και συμπεριφορές, μετά την διάπραξή τους εάν ερωτηθούμε πολλές φορές, απαντούμε: ήταν οι καλύτεροι και πιο ήσυχοι της γειτονιάς ή της διπλανής πόρτας.
Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων και όχι αδικαιολόγητα, που φοβούνται την επίδραση των τάμπλετ στον ψυχισμό των μικρών παιδιών όπου μιλούν για την αποξένωση, τη οποία γεννά το internet και νοσταλγούν μεγάλες χωμάτινες αλάνες μαζί με τις παλιές καλές εποχές όπου οι άνθρωποι μιλούσαν μεταξύ τους και δεν είχαν το πρόσωπό τους «καρφωμένο σε μια οθόνη».
Υπάρχει βέβαια και το άλλο άκρο που στα κοινωνικά δίκτυα βλέπει μόνο τις θετικές δυνατότητες και ποτέ τις τραγικές παγίδες.
Φθάνει δε δυστυχώς να συνηθίζει την έλλειψη ορίων ώστε πλέον να την θεωρεί δημοκρατικό δικαίωμα κάτι σαν το δικαίωμα στην ψήφο. Η αποθράσυνση των χρηστών του διαδικτύου οφείλεται πέρα από την «ανθρώπινη» ψυχοπαθολογία σε αυτό το έλλειμμα φραγμών. Οι συνδρομές ενός διαδικτυακού καναλιού ζωντανών βασανιστηρίων επιδίδονται στο απάνθρωπο χόμπι τους, δεν ελέγχονται, δεν αποδοκιμάζονται, δεν έχουν δεύτερες σκέψεις.
Ίσως και διότι στο διάφανο ιντερνετικό σύμπαν έχουν δει πολλούς άλλους να κάνουν κτηνώδη και ντροπιαστικά πράγματα χωρίς ποτέ λογοδοσία.
Φθάσαμε στο σημείο οι κακοποίηση ατόμων με νοητική υστέρηση να μετατρέπεται σε θεατρικό δρώμενο. Οι πρωταγωνιστές έπαιρναν οδηγίες, συμμετείχαν ο ένας στον εξευτελισμό του άλλου, είχαν, εκτός από τον ρόλο του θύματος και ρόλο σεναριακό.
Η ειρωνεία των κοινωνικών δικτύων είναι ότι αυτοί που πράττουν, πιστεύουν ότι δεν πράττουν και αυτοί που δεν πράττουν πιστεύουν ότι πράττουν, πράγμα το οποίο συνιστά και το μεγαλύτερό τους πρόβλημα.
Οπότε, η υπόθεση του Κερατσινίου φρόνιμο και χρήσιμο είναι να αποτελέσει οδηγό κυρίως για τις αρχές, ώστε να επιδοθούν συστηματικότερα στην έρευνα όχι μόνον αυτών που διαπράττουν τέτοια εγκλήματα αλλά και αυτών που τα παρακολουθούν. Γιατί χωρίς τους τελευταίους, οι πρώτοι ίσως να μην έφθαναν ως εκεί.
* Ο κ. Ιωάννης Σκουτέρης είναι Δικηγόρος, τέως αντιδήμαρχος Χολαργού