Τροφή, νερό, αναπαραγωγή, καταφύγιο για να προστατευθούν από τις καιρικές συνθήκες και τις επιθέσεις των εχθρών.
Μα, νομίζω, πως ισχυρότερος των ενστίκτων που συντηρούν την ζωή, υπήρξε πάντα ο αρχέγονος φόβος του θανάτου. Και μάλλον αυτός ήταν η αιτία που συγκρότησαν τις αγέλες οι οποίες συντήρησαν την ζωή.
Θυμάμαι, τους πρώτους αιώνες, τι όμορφα που κυλούσαν οι μέρες μου! Ο καθένας έκανε αυτό που αντιστοιχούσε στις δυνατότητές του κι έτσι ευημερούσαμε όλοι καλύπτοντας τις αγελαίες μας ανάγκες. Ωστόσο, υπήρχαν πάντα και οι δύσκολοι καιροί. Επιδημίες, ακραία φυσικά φαινόμενα και κακό συναπάντημα με άλλες αγέλες ζωικού ή ανθρώπινου είδους. Σε τέτοιες περιπτώσεις όλη η αγέλη συσπειρωνόταν υπό τις εντολές του αρχηγού – κάθε αγέλη είχε και τον αρχηγό της – και το παλεύαμε όχι προς ίδιον όφελος, μα πάντα για το συμφέρον του συνόλου της αγέλης. Αυτό ήταν νόμος. Παρακούοντας το νόμο αυτό, σήμερα η ανθρωπότητα δεν θα υπήρχε να κατασκευάζει βόμβες, να χτίζει ουρανοξύστες, να φοράει κοστούμια Armani. Αλλά τότε, στην αγέλη, κανείς δεν σκεφτόταν να παρακούσει τις εντολές του αρχηγού, αν και νομίζω ότι, απλά, κανείς στην αγέλη δεν σκεφτόταν… Σκεφτόταν για όλους ο αρχηγός.
Ποιος ήταν ο αρχηγός; Ήταν μέλος κι αυτός της αγέλης. Ήταν ο πιο δυνατός, ο πιο υγιής, ο πιο έξυπνος απ’ όλους. Διάλεγε να είναι πάντα η σπηλιά του εκείνη που βρισκόταν στην πιο επικίνδυνη για επίθεση θέση. Για να μπορεί με το σώμα του να προστατεύσει τα μέλη της αγέλης. Κι όταν η δική του αγέλη ερχόταν αντιμέτωπη με άλλη αγέλη, αψηφούσε τις ροπαλιές, τις πετριές και τα χοντροδεμένα μούσκλια των εχθρικών αγελαίων. Γι’ αυτό ήταν αρχηγός.
Κι ωστόσο εγώ, πάντα στο κέντρο της αγέλης, απολάμβανα τροφή, νερό, σεξ και ασφάλεια, αν και δεν απέβαλα ποτέ τον αρχέγονο φόβο του θανάτου.
Καθώς περνούσαν οι αιώνες η αγέλη μου αποκτούσε όλο και περισσότερες δεξιότητες κι έτσι άρχισε σταδιακά να περισσεύει η τροφή την οποία αποθηκεύαμε βαθειά στη σπηλιά του αρχηγού με σκοπό να τη μοιράσει στα μέλη κατά τους δύσκολους καιρούς. Ίσως όμως αυτό να ήταν η αιτία που κάτι άρχισε ν’ αλλάζει στη δομή της αγέλης. Κάποια μέλη από το κέντρο, τα μετόπισθεν ή την περιφέρεια πλησίαζαν τον αρχηγό, τον κολάκευαν και του πουλούσαν προστασία – όπως θα λέγαμε σήμερα – κάθε φορά που χρειαζόταν να παλέψει εκείνος πρώτος για την ασφάλεια της αγέλης. Εκείνοι μοιράζονταν μαζί του τις ροπαλιές και τις πετριές ενώ έβαζαν μπροστά του τα σώματά τους, ασπίδα ζωντανή, όταν ερχόταν αντιμέτωπος με τα χοντροδεμένα μούσκλια των εχθρικών αγελαίων. Ύστερα, μοιράζονταν μεταξύ τους την τροφή της αγέλης, έπιναν όλο το καθαρό νερό και πηδούσανε όποιου τη γυναίκα τους γουστάριζε.
Αυτό δεν κράτησε πολύ γιατί οι παρατρεχάμενοι του αρχηγού απέκτησαν το δικαίωμα να σκέφτονται. Έτσι, σκέφτηκαν να προστατέψουν τον αρχηγό. Έβγαλαν εμένα μαζί με κάμποσους άλλους από το κέντρο της αγέλης, μας έσπρωξαν μπροστά κι έβαλαν στη θέση μας εκείνον. Τώρα ο αρχηγός ήταν προστατευμένος σε δεσπόζουσα θέση κι από κει έδινε τις εντολές του. Δίπλα του πάντα οι παρατρεχάμενοι.
Όταν όμως εμείς βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή, αντιμέτωποι με τους πάσης φύσεως κινδύνους, μ’ ένα τρόπο ανεξήγητο, αρχίσαμε να παράγουμε σκέψεις. Γιατί δεν φτάνει πλέον η τροφή και για μας; Γιατί το πόσιμο νερό δεν περισσεύει; Γιατί μας πετάνε οι παρατρεχάμενοι απ’ τις σπηλιές μας για να τις κάνουν αποθήκες; Γιατί μας πηδάνε τις γυναίκες;
Οι σκέψεις μετουσιώθηκαν σε λέξεις. Οι λέξεις τρόμαξαν τον αρχηγό που τους τελευταίους αιώνες όλο και πιο νωθρός γινόταν. Εξαγρίωσαν και τους παρατρεχάμενους. Μαζώχτηκαν. Συσκέφτηκαν. Απείλησαν. Όχι να μας αφανίσουν, το αίμα και το σπέρμα μας τροφοδοτούσε τις υπάρξεις τους. Μα η αγέλη έπρεπε να παραμείνει αγέλη. Κι αν ήθελε να σκέφτεται κανείς, έπρεπε να σκέφτεται σαν αγέλη. Μέσω του αρχηγού. Δηλαδή, μέσω των παρατρεχάμενων, μια και η νωθρότητα ροκάνιζε αιώνες τώρα το μυαλό του αρχηγού. Τι να έκαναν λοιπόν για να μας επαναφέρουν στην τάξη!
Λιγόστεψαν την τροφή. Κανένα αποτέλεσμα.
Αφόδευαν στο νερό. Κανένα αποτέλεσμα.
Κατασκεύασαν αγίους, δαίμονες και προφήτες που υποσχέθηκαν να νικήσουν τον αρχέγονο φόβο του θανάτου. Τα κατάφεραν.
Ύστερα, άλλαξαν τους νόμους στην αγέλη. Όλοι για τον αρχηγό. Ο αρχηγός για τους παρατρεχάμενους. Οι παρατρεχάμενοι για τον εαυτό τους. Για να έχει ισχύ ο νόμος ζήτησαν τη συναίνεση της αγέλης. Η αγέλη ως αγέλη συναίνεσε, παρότι κανένα από τα μέλη δεν συμφωνούσε.
Στους αιώνες που ακολούθησαν κατά τον εκπολιτισμό της αγέλης δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα. Όσα μόνο γνωρίζουμε όλοι.
Εξημέρωση οικόσιτων ζώων. Καλλιέργεια της γης. Κατασκευή όλο και πιο χρηστικών εργαλείων. Δημιουργία ιδιωτικών καταλυμάτων. Περίσσευμα τροφής. Υπερπαραγωγή άχρηστων χρηστικών ειδών. Ανταλλαγή, εμπόριο, χρυσός, εθνικό νόμισμα, άυλο νόμισμα, ψηφιακό νόμισμα (ή τα λεφτά γίνανε σκατά).
Κι εγώ, ακόμη, μπροστάρης στην αγέλη να τρώω ροπαλιές και πετριές από εταίρους αγελαίους. Να μου κλέβουν την τροφή παρατρεχάμενοι κι εταίροι. Ν’ αποπατούνε στο νερό μου, να το μολύνουν για να με θεραπεύουν ύστερα τρομακτικοί αγελαίοι φαρμακοβιομήχανοι. Να μου πηδάνε εννιά ώρες την ημέρα τη γυναίκα για τετρακόσια ογδόντα ευρώ. Να μου απαγορεύουν να σκέφτομαι σαν Εγώ, παρά μόνο σαν αγέλη.
Κι έτσι, σήμερα, διατηρώντας την συνείδηση της τραγικής μου κατάστασης και κουβαλώντας μέσα μου ατόφιο τον αρχέγονο φόβο του θανάτου, άλλο δεν μου μένει παρά να δώσω όσες ακόμη μάχες χρειαστεί για την πολύτιμη ζωή μου. Τη δική μου και των μελών της αγέλης. Να διεκδικήσω την ελευθερία μου. Να διεκδικήσω με πετριές και ροπαλιές την τροφή, το νερό, την αναπαραγωγή του είδους μου.
Για να μπορώ να διεκδικώ, επιλέγω να σκέφτομαι, κύριοι παρατρεχάμενοι της εξουσίας.
Και ναι, ομολογώ πως σκέφτομαι, σκέφτομαι πολύ, σκέφτομαι σε βαθμό κακουργήματος.
Αφανίστε με αν μπορείτε. Δεν μπορείτε…
Διότι… Από το σπέρμα και το αίμα μου τροφοδοτείται η ύπαρξη των νωθρών αρχηγών σας, των εταίρων ηγετών σας, των παγκόσμιων εξουσιαστών σας.
Όλοι εσείς είστε απόλυτα εξαρτημένοι από μένα, τον άνθρωπο της αγέλης, εκείνον που προς ίδιον όφελος εκάματε μπροστάρη. Εκείνον, τον ήδη σκεπτόμενο άνθρωπο.
Αφανίστε με, λοιπόν! Μπορείτε;
karalitsa2@gmail.com