«Έλα, Ιορδάνη…»
«Ανάθεμα τον Πούτιν!»
«Πάλι τσακώθηκες στο καφενείο για τα πολιτικά;»
«Όχι, για ψώνια είχα βγει. Μπα, δεν πάει άλλο μ’ αυτή την ακρίβεια. Όσο και να κόψω, απ’ όπου και να κόψω, η σύνταξη δεν φτάνει και δεν βγαίνει πια ο μήνας».
Και ξεδιπλώνει με λόγο ατερμάτιστο, μέσα από την τηλεφωνική γραμμή, όλο του τον σπαραγμό. Του θυμίζω ότι η ακρίβεια άρχισε να καλπάζει από τον Ιούλιο του 2021, έξι μήνες πριν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Κανένα σχόλιο.
«Το λάδι, ρε ξαδέλφη, είδος πολυτελείας στη χώρα. Ο τενεκές κοντά η μισή μου σύνταξη. Και στα super market θα το βρεις δέκα, δώδεκα ευρώ το λίτρο κι ακόμη πάνω. Έφτασε να μπορώ να αγοράσω ή λάδι ή φαγητό. Και τα δυο μαζί στο ίδιο τσουκάλι δεν γίνεται να μπουν. Τι γίνεται, ρε, πού πάμε;»
Ο Ιορδάνης, που δεν τον φτάνει η σύνταξη να ζήσει, πάντα εμπιστευόταν άκριτα τις παπαρολογίες της κυβέρνησης. Κάθε φορά που μ’ έπαιρνε τηλέφωνο παπαγάλιζε πιστά όλα εκείνα που, τα δελτία ειδήσεων, φύτευαν στο άδειο του κρανίο.
Για όλα φταίει ο Πούτιν, αφού τόσο καιρό το υποστήριζε και ο (γεροξεκούτης) Μπάιντεν. Μάλιστα, αισθάνεται περήφανος για τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και είναι ο δεύτερος μαλάκας από τον οποίο ακούω ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο μαζί της. Έλα όμως που τώρα ο νεοεκλεγής Τραμπ προτίθεται να δώσει χείρα φιλίας στον Πούτιν και οι αντιπαθείς του ευρωπαίοι θα πρέπει να κάτσουνε στο αγγούρι! Προτίθεται είπαμε, μην το δένεις και κόμπο…
Ωστόσο ο Ιορδάνης ρότα δεν αλλάζει. Λέει ανάπτυξη και του τρέχουνε τα σάλια. Όσο για τον πρωτογενή μας τομέα, πάει θαυμάσια και το εννοεί ο καψερός, δεν το λέει ως ανέκδοτο. Όλα καλά πάνε σε τούτη δω τη χώρα. Ανάπτυξη, ανάπτυξη… και πάλι ανάπτυξη, αν και θα πήγαιναν όλα καλλίτερα αν ο κακός ο Πούτιν δεν εισέβαλε τότε στην Ουκρανία.
Ο Ιορδάνης, παρά τη βίαιη φτωχοποίησή του και την οδυνηρή εξάρτησή του από τα διάφορα pass, τα σύγχρονα ξεροκόμματα που πετάει η χορτάτη εξουσία στον πειναλέο λαό για να μην εξαγριωθεί και σπάσει τις αλυσίδες του, ίσως παραμείνει ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας που δεν θα περάσει ποτέ από το νου του ότι η αισχροκέρδεια των μεγαλεμπόρων και των μεσαζόντων παίζει τα ζάρια της στην πλάτη του επάνω, όσο ζυγώνει η παγκοσμιοποίηση και όσο ο ίδιος, μποϊκοτάροντας τον εαυτό του, γονατίζει και αφανίζεται.
Αχ, βρε Ιορδάνη, δεν τραβάει μόνο η ακρίβεια την ανηφόρα. Την τραβάς κι εσύ κι εγώ και όλοι μας. Μόνο που κάποιους εκλεκτούς τους περιμένει το τελεφερίκ. Οι πολλοί, ανάμεσά τους εσύ κι εγώ, φορτωμένοι στη ράχη τα μπαγκάζια των ολίγων, σκαρφαλώνουμε στα βράχια βογκώντας για την ανηφόρα που διεστραμμένα μυαλά στήνουν στο διάβα μας.
Κι έχουμε δρόμο να τραβήξουμε…
Αν δεν γκρεμοτσακιστούμε στη διαδρομή.
Αν δεν μας την έχει στήσει ο χάρος.
Κι αν δεν αποτινάξουμε ξαφνικά τον ζυγό.
Γιατί μπορεί κάποτε κι εμείς να θυμηθούμε ξανά πως γεννηθήκαμε ελεύθεροι κι ελεύθεροι από τα συμφέροντα οποιασδήποτε ελίτ να διεκδικήσουμε να ζήσουμε…
Και ίσως κάποτε να καταλάβουμε πως η ακρίβεια δεν είναι τίποτε άλλο από το οικόσημο της υποδούλωσής μας, της σκλαβιάς μας.
karalitsa2@gmail.com