Τους είδα στην τηλεόραση έξω από τη Μητρόπολη, έξω από τη Βουλή, έξω από το Τατόι και τρόμαξα. Άνθρωποι τίγκα στην εθνικίλα, απολιθώματα μιας θλιβερής οπισθοδρόμησης που αναβίωναν τα φιλοβασιλικά αντανακλαστικά τους με τρόπο μαχητικό, διεκδικητικό.
Άνθρωποι εξαθλιωμένοι από την ενός ανδρός αρχή και το σύγχρονο καθεστώς της ελίτ των πάμπλουτων ολιγαρχών, φώναζαν «Παύλο είσαι ο βασιλιάς μας» και έψελναν τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας με το πάθος του φιλάθλου που τραγουδάει τον ύμνο της ομάδας του για να εμψυχώσει τους ποδοσφαιριστές την στιγμή που έχουν χάσει εντελώς την μπάλα.
Τους κοιτούσα τρομαγμένη και σκεφτόμουν… Βρε ζαβλακωμένα, πότε βγήκατε ξανά στους δρόμους να κράξετε με πάθος την οργή και την απελπισία σας; Όταν σας έκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις; Όταν διέλυσαν την παιδεία και τη Δημόσια Υγεία; Όταν οι άρχοντες της κουλτούρας της αρπαχτής αποπατούσαν και αποπατούν πάνω στα κεφάλια σας, στα σπίτια σας και στις ζωές σας με τις αλλεπάλληλες εκτροπές του Συντάγματος, τις απ’ ευθείας αναθέσεις, τις καταχρήσεις, τα σκάνδαλα, τα χίλια μύρια σκάνδαλα, τις υποκλοπές, τις αντισυνταγματικές γνωμοδοτήσεις;
Όχι, βρε. Την γκλαμουριά του θρόνου μόνο νοσταλγείτε, μπας και πασπαλίσετε χρυσόσκονη το θλιβερό σαρκίο σας. Αλήθεια, δεν έχω καμία πρόθεση να λοιδορήσω εσάς ή την ιδεολογία σας. Ορμώμενη από οίκτο και μόνο σας τα λέω. Αγωνιστείτε για το σπίτι σας, για το φαί σας, για το φάρμακο, την εκπαίδευση των παιδιών σας, για την υγεία και την ζωή σας όταν σας χρειαστεί και αφήστε τις ιδεολογίες μεσαιωνικής κοπής. Η ζωή δεν γυρίζει πίσω, μα το κακό είναι πως έτσι ούτε μπροστά πηγαίνει.
Ωστόσο, εκεί με την άφιξη του Πικραμμένου και της Μενδώνη, να μην το κρύψω, μα το γλέντησα. Τους την έπεσαν τα ούγκανα. Πίκρα ο Πικραμμένος. Ψύχραιμη η Μενδώνη, ωσάν σε τσιμεντωμένο δρόμο όδευε. Βρε κακόμοιρα, τι τον θέλατε τον πολιτικό συμβολισμό για τον ιδιώτη; Μήπως εσείς οι δυο θα πάρετε ποτέ ξανά ψηφαλάκια ακόμη και απ’ τους δικούς σας; Οι εστεμμένοι του πεζοδρομίου, σας το ξέκοψαν με τρόπο καθόλου πολιτικώς ορθό, το είδατε…
Μην κοιτάτε τον Σαμαρά, αυτός έχει τους λόγους του. Μελετημένα πράγματα. Πέταξε τη μάσκα η οποία στην παρούσα φάση, μάλλον ανθυγιεινή λογίζεται. Κι άρπαξε στο ένα χέρι δυο λουλούδια για τον συγχωρεμένο, στο άλλο χέρι μια μεγάλη ταβανόπροκα για…
Αλήθεια, για ποιόν η ταβανόπροκα, δεν πάει το μυαλό μου, δεν πάει…
Τελικά, μόνο τον Βορίδη μπορείς να πεις έντιμο. Και με τον βασιλιά και με τη χούντα και με την σύγχρονη Δημοκρατία και όπου χωράει τρυπώνει. Δίχως μάσκα. Ούτε κρύβεται, ούτε φταίει. Όσο τον ψηφίζεις βγαίνει. Κι όσο βγαίνει σου αξίζει. Μπράβο ρε Βορίδη! Μόνο που θα ζω εις το εξής με το αγωνιώδες ερώτημα αν τον περιμένει και πιο αριστερά στασίδι. Να το δω κι αυτό.
Τώρα ξέρω, εσύ με τη φωτογραφία του Κωνσταντίνου κρεμασμένη από το σβέρκο, θα με πεις μικρόψυχη και κουτσομπόλα.
Εγώ τι να σου πω; Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Ας πούμε…
Εμπιστεύεσαι την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων;
Έτσι, για ν’ αλλάξουμε κουβέντα.
karalitsa2@gmail.com