Συντάκτης: Λίτσα Καραμπίνη

Ο Γιάννης με τον αδελφό, τον πατέρα και τον παππού του ζουν σ΄ ένα μικρό διαμέρισμα στα Πατήσια.

Ο Γιάννης ήταν ένα πολύ θυμωμένο παιδί. Τον είχα συμμαθητή στο Δημοτικό και όλοι στην γειτονιά έλεγαν πως τούτο το παλιόπαιδο προκοπή ποτέ του δεν θα δει, αλήτης θα καταντήσει.

Άγιε Βασίλη, θυμάσαι ποια είμαι; Είμαι η Ρηνιώ, το κορίτσι με τις μακριές ξανθές κοτσίδες που, κάποτε, κάπου εξήντα χρόνια πριν, παραμονές εκείνης της πρωτοχρονιάς, σου είχα στείλει μαζεμένα δεκαπέντε γράμματα όπου σε παρακαλούσα να μου φέρεις μία κούκλα. Μία, μόνο μία.

Χριστούλη μου, σε παρακαλώ, για τούτη την χρονιά μην γεννηθείς στη φάτνη που γεννιέσαι κάθε χρόνο. Κινδυνεύεις.

Γιατί, μέρες γιορτινές, παραμονές Χριστουγέννων, άλλες κουβέντες δεν ακούς γύρω σου παρά αβεβαιότητα, εγκληματικότητα, εξόφθαλμα σκάνδαλα, μα κυρίως ακρίβεια, ακρίβεια, ακρίβεια. Πόσο το λάδι, πόσο το ξύδι, πόσο το ρεύμα...

Η καθημαγμένη για την διάσωση των Τραπεζών ελληνική κοινωνία, τολμά να ζητιανεύει μέσω μιας μετριοπαθούς τροπολογίας που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ για φορολόγηση των υπερκερδών τους μ’ έναν ψιλιάτικο συντελεστή 5%.

Μέρες βαριές, δύσκαμπτες. Δεν τσουλάνε. Μια Δικαιοσύνη που παραπαίει, σκοντάφτει και κωλυσιεργεί μέχρι οι υποθέσεις να βαρεθούν την ύπαρξή τους και να την αράξουν σε βουβά συρτάρια, υποκαθίσταται από τα τηλεοπτικά πάνελ που αναλύουν και υπεραναλύουν τα τρέχοντα με ζήλο.

Ας πάρουμε ως δεδομένο αυτό που επιτάσσει το Σύνταγμα της χώρας ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό.

Μόλις επέστρεψα απ’ το σαφάρι για προσφορές στα ράφια και των τεσσάρων super market της περιοχής που μένω.

Σήμερα, κοντά τα ξημερώματα, είδα ένα παράξενο όνειρο.