Συκοφαντίες, λασπολογίες, χυδαιότητες, έλεγε με θυμωμένο ύφος ο ένας. Δολοφόνο των θεσμών με αποκαλούσε ο άλλος. Μέχρι που ο πρωθυπουργός μου έτριψε στα μούτρα την συνέντευξή του στην εφημερίδα Καθημερινή. Τότε τα γράμματα άρχισαν να ρολάρουν προς τα πάνω λες και διάβαζα τις λέξεις μέσα από την οθόνη του υπολογιστή.
«Η αμφισβήτηση των θεσμών, από τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δικαιοσύνη, μέχρι τον ίδιο τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, κρύβει κινδύνους. Καταργεί κανόνες και όρια οδηγώντας στην κοινωνική ζούγκλα».
Τι λέει, ρε, ο άνθρωπος! Άρα, η δική μου αμφισβήτηση είναι η αιτία που καταρρέουν οι θεσμοί. Η αιτία που κάνουν τα συστήματα εξουσίας να μοιάζουν εκτρωματικά. Ναι, το ομολογώ, φταίω εγώ, δίκαιη και η οργή του Βορίδη. Ένας ορυμαγδός θεωριών, δηλωμένων ως ανυπόστατων, έβγαινε από τα χείλη μου χθες το βράδυ στην παρέα. Τάχθηκα ξεδιάντροπα με τους οχτώ από τους δέκα φίλους που πιστεύουν ακράδαντα τα περί συγκάλυψης στο θέμα των Τεμπών. Οι υπόλοιποι δυο από τους δέκα της παρέας, οι οποίοι παλιότερα ήταν της θεωρίας του Φλωρίδη «όποιος μιλάει για μπαζώματα, είναι για τα μπάζα», τώρα έστρεφαν επιμελώς την κουβέντα στο τι ακριβώς μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία. Για μπάζωμα δεν ξαναμίλησαν, το είχαν χοντροκαταπιεί.
Κι όταν η κουβέντα ήρθε στα απολεσθέντα 649000 αρχεία ήχου και εικόνας που βρέθηκαν μετά από δύο χρόνια στα σκουπίδια ενός υπολογιστή, τότε μέρεψε η παρέα και χουχούλιασε κάτω απ’ το ζεστό στρωσίδι της κοινής παράνοιας. Πώς να το χοντροκαταπιεί κανείς αυτό!
Και καλά που κατά τον νυχτερινό μου εφιάλτη, ήταν κι αυτό ένα στοιχείο με το οποίο δεν δίστασε ο πρωθυπουργός να με απειλήσει κρατώντας στα χέρια του τρία στικάκια. «Τα βλέπεις αυτά;» μου είπε. «Η αποκάλυψή τους, αν αποδειχτούν γνήσια, χαλάει τα σχέδια τα δικά σου καθώς και όσων προσπάθησαν να επιβιώσουν πολιτικά χτίζοντας ένα ολόκληρο αφήγημα επάνω σε θεωρίες συγκάλυψης». Ο Βορίδης κουνούσε ακόμη εναντίον μου απειλητικά τα χέρια του.
Αυτό ήταν! Μέσα σ’ ένα εφιάλτη που δεν μπορούσα ούτε τα βλέφαρά μου να κουνήσω, κατάφερα να στρέψω το κεφάλι μου και να τους φτύσω και τους δυο στα μούτρα. Χαλάλι και η ροχάλα που χρειάστηκε αργότερα να σκουπίσω από τη λάμπα του πορτατίφ. Χαλάλι, γιατί ξύπνησα από τον εφιάλτη. Και άρχισα να σκέφτομαι μέχρι να ξημερώσει. Να σκέφτομαι και να αμφισβητώ.
Βλέπεις, η δική μου Δημοκρατία, ζει και τρέφεται με την κριτική σκέψη και την αμφισβήτηση. Κανείς δεν είναι υπεράνω της κριτικής και της αμφισβήτησης. Ακόμη και οι ισχυρότεροι, οι πιο τρομαχτικοί, οι πιο διεστραμμένοι, οι πλέον υπερφίαλοι αλαζόνες. Εκείνοι όλοι που απαιτούν την υποταγή μου ως διατεταγμένη θεσμική παράνοια, ώστε τα γρανάζια του συστήματος να εξακολουθούν να δουλεύουν καλά. Αυτό το «καλά» καταλαβαίνω ότι το έχουν χρεωμένο σε μένα. Αν εγώ δεν… πάνε τα γρανάζια, σκορπάνε με πάταγο.
Ε, αυτόν τον πάταγο περιμένω ν’ ακούσω για να λυτρωθώ από τους εφιάλτες μου. Να σπάσω τα δεσμά της παράνοιάς μου. Να μην κλαίω τις νύχτες βουβά κάθε φορά που κάποια μάνα σπαράζει μπροστά στη σορό του παιδιού της και επιβάλλεται εγώ να συναινώ στην άλλη τη μεγάλη παράνοια ενός κακόψυχου αφεντικού.
Να, τώρα αυτό μου γεννάει καινούριους εφιάλτες. Εφιάλτες που κάνουν γύρω μου αλλεπάλληλους κύκλους.
karalitsa2@gmail.com