Έχουμε γεμίσει από «αναλυτές» που έχουν άποψη επί παντός επιστητού, που έχουν την στήριξη ων ΜΜΕ και την αποδοχή των τηλεθεατών, με συνέπεια οι απόψεις τους να θεωρούνται «δεδομένα» και οι θεωρίες τους «αλήθειες».
Και αυτή η συχνή παρουσία τους στο «γυαλί», πέρα από την θυμηδία που μου προκαλεί, δεν θα ήταν πρόβλημα, αν με τις τοποθετήσεις τους δεν εξέθεταν σε κίνδυνο κάποιους συνανθρώπους μας.
Να γίνω πιο σαφής.
Ένας από αυτούς είναι και ο Μιχάλης Γιαννάκος ο πρόεδρος ΠΟΕΔΗΝ. Σε μια από τις πολλές παρουσίες του, εκφράζοντας τις απόψεις του για τον αστυνομικό της Βουλής που με την σύζυγό του κακοποιούσαν τα παιδιά τους, μια ιστορία που συγκλόνισε την κοινωνία μας, αποκαλύπτει τα πάντα που αφορούν αυτά τα πέντε αθώα θύματα.
Διαβάστε και καμαρώστε έναν άνθρωπο που έχει θεσμικό ρόλο και μάλιστα στον χώρο της υγείας, θέλοντας να δείξει την παντογνωσία του δημοσιοποιεί ότι:
«Το 2χρονο παιδάκι συνεχίζει να βρίσκεται στο αναρρωτήριο… (αναφέρει το όνομα του αναρρωτηρίου και την περιοχή)».
«Τα κορίτσια φιλοξενούνται στην μονάδα της… (αναφέρει το όνομα της δομής)».
«Το 14χρονο παιδί βρίσκεται σε μονάδα στη… (αποκαλύπτει την πόλη) και πηγαίνει κανονικά σχολείο».
Η εθελοντική μου ενασχόληση με κακοποιημένα παιδιά, μου επιτρέπει να γνωρίζω ότι το να αποκαλύπτει κάποιος τέτοιες ευαίσθητες πληροφορίες για ανήλικα θύματα κακοποίησης είναι όχι μόνο ανήθικο, αλλά και νομικά αξιοτιμώρητο.
Γιατί πέρα από την παραβίαση της ιδιωτικότητας, η αποκάλυψη λεπτομερειών για την τοποθεσία και την κατάσταση των παιδιών δεν είναι απλώς ανεύθυνη, αλλά και δυνητικά επικίνδυνη.
Εφόσον αυτά τα παιδιά βρίσκονται σε διαδικασία αποκατάστασης, η δημόσια αποκάλυψη πληροφοριών για τον τόπο διαμονής τους, τα εκθέτει στα κακόβουλα σχόλια και στα αδηφάγα βλέμματα που επιβαρύνουν περαιτέρω την εύθραυστη ψυχολογία τους.
Πρέπει να καταλάβουν κάποιοι δημοσιογράφοι και κάποιοι «αναλυτές», ότι η μυστικότητα αποτελεί την βασική αρχή της προστασίας των ανήλικων θυμάτων κακοποίησης. Η μυστικότητα δεν είναι απλώς μια τυπική διαδικασία, αλλά μια αναγκαία συνθήκη για την ψυχολογική τους αποκατάσταση. Η αποκάλυψη πληροφοριών, όπως το πού βρίσκονται ή το πώς εξελίσσεται η ζωή τους μετά την κακοποίηση, όχι μόνο τα εκθέτει στον κοινωνικό στιγματισμό, αλλά μπορεί να τα οδηγήσει και σε νέα τραύματα.
Άλλωστε για να καλυφθούν τα όποια κενά υπήρχαν στην νομοθεσία, θεσπίστηκε στις 25 Μαΐου 2018 από την ΕΕ ο Γενικός Κανονισμός Προστασίας Δεδομένων, γνωστός και ως GDPR, που απαγορεύει τη δημοσιοποίηση ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων.
Υπάρχουν διατάξεις που προβλέπουν την απόλυτη διαφύλαξη της ταυτότητας των θυμάτων, ακριβώς για να αποφευχθούν ο στιγματισμός και η περαιτέρω θυματοποίησή τους.
Πρέπει να γνωρίζει ο Μ. Γιαννάκος που λατρεύει την δημοσιότητα και τον λατρεύουν τα ΜΜΕ, ότι η πρώτη ενέργεια προστασίας των κακοποιημένων παιδιών, είναι η απομάκρυνση από το κοινωνικό τους περιβάλλον σε ένα καινούριο, με γνώμονα την μυστικότητα που η παραβίασή της, θέτει σε κίνδυνο την αποκατάσταση της εύθραυστης ψυχολογίας τους.
Η ευθύνη, όμως, δεν βαραίνει μόνο τον Μ. Γιαννάκο ή όποιον άλλον μιλάει δημοσίως χωρίς ευθύνη και ευαισθησία. Βαραίνει και τα ΜΜΕ που τον φιλοξενούν και αναπαράγουν αυτές τις δηλώσεις. Πόσες φορές έχουμε δει περιπτώσεις όπου τα ΜΜΕ παρουσιάζουν αδίστακτα ακόμα και θύματα εγκλημάτων, χωρίς να σέβονται ούτε την ηλικία ούτε την τραυματική τους εμπειρία.
Πρέπει να καταλάβουν κάποιοι δημοσιογράφοι ότι η δημοσιογραφική δεοντολογία, η νομική προστασία και η ανθρώπινη ευαισθησία δεν είναι πολυτέλειες.
Είναι απαραίτητες για μια κοινωνία που θέλει να προστατεύει πραγματικά τα πιο ευάλωτα μέλη της.
Και εντάξει οι δημοσιογράφοι και ο Μ. Γιαννάκος που το υπερφλύαρο εγώ του και οι ψευδαισθήσεις μεγαλείου του δεν του επιτρέπουν να αντιληφθεί ότι αυτές οι αποκαλύψεις θέτουν σε κίνδυνο την ψυχική υγεία αυτών των παιδιών.
Υπάρχουν όμως θεσμοί που θα έπρεπε να παρέμβουν.
Που είναι οι εισαγγελείς ανηλίκων;.
Που είναι η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα;.
Αυτοί δεν ακούν;
Δεν διαβάζουν;
Η έχουν εθιστεί και αυτοί σε όλη αυτή την ασυδοσία που επικρατεί και αδυνατούν να ξεχωρίσουν την αναλγησία από την κανονικότητα.