Οι σχολικές τσάντες που κάποτε φιλοξενούσαν γόμες, πέννες και τετράδια ή έστω και Λευκώματα με αποξηραμένα άνθη και πεθαμένες χρυσόμυγες, ποιηματάκια και ραβασάκια, τώρα γεμίζουν με σουγιαδάκια, πεταλούδες, κινητά και βιντεοταινίες λίαν ακατάλληλες, κουκούλες και πολλή υπεροψία και αλαζονεία. Δεν μιλάω για τις σκόνες… το αντιπαρέρχομαι.
Είναι τα παιδιά μας. Τί να φταίει; ψάχνουν οι εγκέφαλοι της νεότερης Ελλάδας μας και δεν ρωτούν το Μαντείο των Δελφών να τους αποκαλύψει, το νεοφανές φαινόμενο και τί θα απογίνει!
Γιατί ο προβληματισμός, γιατί τα ερωτηματικά και οι φόβοι. Εμπρός τους είναι ολοκάθαρη η αιτία. Δεν χρειάζεται σοφία. Είναι η ΕΥΜΑΡΕΙΑ κύρια. Και κυρίως αυτή που εμείς παρέχουμε στα παιδιά μας. Γεμάτο στομάχι, χαρτζιλίκι στις τσέπες, αρκετά δωράκια από την γιαγιά και τον παππού, κινητά και μοντελάκια από την μαμά. Για ρωτήστε έναν μεγάλο στα χρόνια, γιατρό, καθηγητή, οικονομολόγο, αν τα ήξεραν όλα αυτά στην ηλικία των παιδιών; Tα είχαν φανταστεί ότι υπάρχουν; Αλλά σαν δεν χόρτασαν αυτοί κάποτε, παρέχουν στα παιδιά τους τα πάντα. Έτσι λένε και εφησυχάζουν: «θέλω το παιδί μου να μην του λείπει τίποτε». Τα μπούκωσαν και τα έπνιξαν.
Κάποια άλλη αιτία είναι το ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, εμείς οι εκπαιδευτικοί, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και οι καθηγητάδες, οι συγγραφείς της Ιστορίας μας τύπου Ρεπούση, η ελευθεριότητα, η αδιαφορία μας, οι νέες μέθοδοι που ξεγύμνωσαν τα παιδιά, τα άδειασαν, τα κούφαναν με τις ανοησίες και γελοιοποίησαν κάθε έννοια αγνότητας, παιδικότητας, σεβασμού, και αρετής. Πέθανε η μαθητική αλληλεγγύη, η ζωντανή επαφή, ο διάλογος κι έγινε εικόνα σε κινητό, για να γελάνε και να γεμίζουν τις ελεύθερες άδειες ώρες τους. Καταλήψεις, απεργίες εκδρομούλες. Εμείς οι εκπαιδευτικοί κάνουμε το μεγαλύτερο κακό, δεν καρφώνουμε το βλέμμα στα μάτια των μαθητών και φοιτητών μας, αλλά στα ρολογάκια μας, να φύγουμε γρήγορα-γρήγορα.
Φταίει η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, αν και μιλήσαμε λίγο παραπάνω. Δεν κάθονται στο τραπέζι όλοι μαζί γονείς, παππούδες παιδιά και πρέπει να υπάρχει συμμετοχή σε όλα τα καλά και δυσάρεστα προβλήματα, οικονομικά, ψυχικά και θέματα υγείας, θα ήταν καλό να τα γνωρίζουν όλοι. Τείχη υψώνονται μεταξύ των ηλικιών και των μελών της οικογένειας, που πλέον δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Υπεραπασχολούν τα παιδιά τους από εγωισμό να τα μάθουν όλα και δεν μαθαίνουν να μελετούν και να σκέπτονται. Δεν τα διδάσκουν την γενναιότητα, τον ηρωισμό, την προσπάθεια να γίνουν καλύτεροι από αυτούς και επιπλέον τα στέλνουν στις Πολεμικές Τέχνες για να μην πιάνονται κορόιδα. Έτσι τους λένε.
Δεν υπάρχει ο μπαμπάς στο σπίτι, αλλά ο σύντροφος της μαμάς! Ο πατέρας πάλιν έγινε ομορφονιός, δεν τον χωράει η γωνιά του και άλλαξε φωλιά. Τρομάρα του!
Γονείς ενισχύστε την αυτοπεποίθηση των παιδιών, να μπορούν να διαχειρίζονται του άλλου τον χλευασμό με γενναιότητα και θάρρος με την ασφάλεια και την τόλμη που τους δίδαξαν οι πρόγονοί μας και μην τους ενισχύετε τον εγωισμό και την υπεροψία και τα κάνετε επιθετικά. Να τα κάνετε δυνατά και όχι εριστικά. Και βέβαια να τα τιμωρείτε, όταν πρέπει και όπως πρέπει. Με περισσότερη στοργή, περισσή φροντίδα και ενδιαφέρον και όχι με την βία, που θα την ζήσουν και θα την ενστερνιστούν ίσως από σας και θα την επαναλάβουν.
Στα παιδιά πλέον λείπει η επαφή, ο διάλογος, η ματιά, το βλέμμα, το πρόσωπο. Κάθονται στο ίδιο τραπέζι και συζητούν μέσω του κινητού χωρίς να κοιτάζονται. Φταίει που υψώνουν τα χέρια και δεν σφίγγουν τα χέρια με αγάπη και χαρά στη συνάντηση, στον χορό, αλλά τα κατεβάζουν με δύναμη στο σώμα του άλλου, εναντίον του συμμαθητού τους με λύσσα και μίσος, γιατί δεν τον… γνωρίζουν. Δεν διάβασαν και δεν αποστήθισαν τον Βερίτη, τον Δροσίνη, τον Πολέμη, τον Παλαμά, τον Σεφέρη.
Και βέβαια χωρίς καμμία αμφιβολία, φταίει η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ κι όλα τα ΜΕΣΑ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ. Εκεί έχει το βασίλειό τους η πορνογραφία, ως επίσης η βία, το αίμα, οι φόνοι, οι δολοφονίες, οι δολοπλοκίες, οι εξευτελισμοί του αντιπάλου. Σφάξτε τον για να είστε IN. Φρίκη πέραν από κάθε φαντασία και ανθρωπισμό. Τουναντίον ο απανθρωπισμός και η ζωώδης συμπεριφορά ευδοκιμούν και βρίσκουν μιμητές τα παιδιά μας.
Εδώ οι αξίες περιθωριοποιούνται, απαξιώνονται, κάποτε γελοιοποιούνται. Και προβάλλονται ως προσωπικότητες άνθρωποι θρασείς, άθεοι, αδίστακτοι, κομματικοί φίλοι, ως επίσης ανιστόρητοι, ανήθικοι συγγραφείς και διεφθαρμένοι παραθυράκηδες. Είναι εμφανής πλέον η ηθική κρίση και η κατάπτωση. Και δεν μας φταίει το covid και τα εμβόλια, που τα επικαλούνται πολλοί. Ας θεσπίσει η Πολιτεία, καιρός είναι πλέον, αυστηρούς νόμους και για 12ρηδες, αν και δεν πιστεύω σ’ αυτήν την μέθοδον, αλλά είναι τώρα αναγκαία, ώσπου να φθάσουμε στη μέση οδόν του τρόπου ζωής μας.
* H κα Βούλα Λαμπροπούλου είναι Ομότιμος Καθηγήτρια Φιλοσοφίας και Γυναικείων Σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών