Όλα μια ταινία τρόμου. Όχι ταινία, ριάλιτι. Κι εγώ στροβιλίζομαι στις αλλεπάλληλες σκηνές. Ξέρω ότι ζω από τύχη γιατί δεν ήμουν στο τρένο που συγκρούστηκε στα Τέμπη, γιατί δεν ήμουν στο προχθεσινό τρένο στην Πιερία που λίγο έλλειψε πάλι να θρηνήσουμε νεκρούς. Εγκληματική αμέλεια είπαν τα τηλεοπτικά πάνελ. Ε, και; Μήπως θα λογοδοτήσει ποτέ κανείς για αυτό; Έμαθα να νιώθω ότι η μη απόδοση ευθυνών είναι στο πλαίσιο της κουλτούρας μας. Το συνήθισα, δεν αντιδρώ πια.
Ξέρεις πόση οργή με πνίγει κάθε φορά που ένα τραγικό περιστατικό σκάει στη τηλεόραση! Φωνάζω, βρίζω, κλαίω… ναι δεν είμαι αναίσθητη, μέχρι που κλαίω μέσα από την ψυχή μου. Αλλά αμέσως μετά, ένα καινούριο τραγικό περιστατικό σκάει μέσα στο κεφάλι μου σαν φωτοβολίδα. Ώπα! Καινούρια πρόσωπα, καινούριοι χαρακτήρες, καινούρια σκηνικά. Ψήνω και ποπ κόρν. Να, αυτός είναι ο ένοχος, όχι αυτός, λέω εγώ. Πέφτουν και στοιχήματα με τις φιλενάδες την άλλη μέρα στο καφέ. Στοιχήματα ανέξοδα γιατί η Δικαιοσύνη δεν αντιδρά με τηλεοπτικούς ρυθμούς. Κι εγώ ωστόσο ξεχνώ. Εύκολα ξεχνώ και πάμε γι άλλα. Έρχονται τα άλλα σε ελάχιστο χρόνο για να τα ζήσω και πάλι με το ίδιο πάθος μέχρι να τα ξεχάσω και αυτά για τα επόμενα. Ξεχνώ… ίσως κάποτε, σε μια ευνομούμενη κοινωνία, αυτό να γίνει ποινικό αδίκημα. Έτσι, να εκπαιδευτώ να θυμάμαι.
Να θυμάμαι για πάντα κάθε μία από τις περιπτώσεις που ο μειονεκτικός, ο ανασφαλής, ο συμπλεγματικός και διεστραμμένος σκότωσε μια γυναίκα γιατί απλά μπορούσε να το κάνει. Ζωές που χάθηκαν, αλλαγές κοινωνικές, νομικές, δομικές που οφείλουν να γίνουν. Όχι καθυστερήσεις και υποσχέσεις, όχι μεγάλα λόγια. Οι γυναικοκτονίες διαδέχονται η μία την άλλη και συναθροίζονται σε νούμερα στατιστικής.
Τα παιδιά, πόσο με ταράζει η κακοποίηση των παιδιών! Και για τα κακοποιημένα παιδιά κλαίω. Μέχρι να τρακάρουν δύο τρένα στα Τέμπη, και ν’ αλλάξουν διαδρομή τα δάκρυά μου. Είπαμε, ξεχνώ εύκολα. Μέχρι να σκάσει η ιστορία με τα νεκρά παιδιά από την Πάτρα. Αλήθεια, τι έγινε μ’ αυτά; Δεν έχει σημασία, βίωσα την αγανάκτηση και την οργή ενάντια σ’ αυτή τη μάνα, – τώρα, ένοχη ή αθώα δεν με απασχόλησε – κι έκλεισα το θέμα μέσα μου ως συνεπής τηλεθεάτρια.
Το τελευταίο με την Μουρτζούκου ακόμη με κρατάει στην τσίτα. Παιδιά νεκρά, ίσως δολοφονημένα. Μια σύμπτωση διαβολική συνδέει τις απώλειες. Τα τηλεοπτικά πάνελ υπόσχονται να μου προσφέρουν και μυστικά άλλα, ανείπωτα. Προβλέπονται πολλά επεισόδια. Στοιχήματα, καφέδες, διαφωνίες… Αλλιώς πώς να γεμίσω τα κενά εντός μου!
Θα μου πεις, έρχονται τα Χριστούγεννα. Ανάβουν τα πολύχρωμα λαμπάκια, ετοιμάζονται τα ρεβεγιόν και η τηλεόραση φορώντας τα καλά της απλώνει στα μάτια μου μπροστά την πραμάτεια της.
Πάρε, ψώνισε, ξόδεψε.
Μα, δεν έχω λεφτά ούτε για τα αναγκαία, λυπάμαι, δεν μπορώ.
Δανείσου, μου λέει, από την κάρτα σου. Πώς αλλιώς θα ζήσεις τα τέλεια Χριστούγεννα; Ταξίδεψε στις Άλπεις, ψώνισε τηγάνια σαν των τηλεμαγείρων, πορτοφόλι δερμάτινο, βρακιά μεταξωτά…
Και το νοίκι μου πώς θα το πληρώσω;
Μην το πληρώσεις. Κι αν σου κάνει έξωση ο νοικοκύρης, θα σου στείλουμε εμείς τις κάμερες, μην ανησυχείς.
Εσείς, η τέταρτη εξουσία, που μετατρέψατε την ζωή μου σε μια ψευδαίσθηση, βάζετε χέρι και στα Χριστούγεννά μου τώρα. Μια ψευδαίσθηση κι αυτά. Όλα μια ψευδαίσθηση κι εγώ συνηγορώ. Συνηγορώ και ευθύνομαι αλλά ως την στιγμή που εγώ, μόνη μου θα σαλτάρω έξω από τον απόπατο των ψευδαισθήσεών μου για να χτίσω ξανά τις δικές μου ηθικές, κοινωνικές, νομικές αξίες όπως τις νιώθω να σκιρτάνε μέσα μου. Εκείνες που θα χρειαστεί να ξεθάψω κάτω από τις μιντιακές και κυβερνητικές σαπουνόπερες σας.
Θα το κάνω για μένα, τα παιδιά, τα εγγόνια μου. Θα τους δείξω ότι η ψευδαίσθηση έχει δύο άκρες. Μία που αιχμαλωτίζει εμένα και μία που γραπώνεται ασφυκτικά από την εξουσία. Από κάθε εξουσία. Και πολύ ασφυκτικά…
karalitsa2@gmail.com