Κάποιος κάποτε μου είπε ότι αυτό είναι μια μορφή τραυματικής συγκόλλησης και ονομάζεται σύνδρομο Στοκχόλμης. Υπάρχει και η φροϋδική θεωρία η οποία αδιαμφισβήτητα το επιβεβαιώνει. «Όταν ένα θύμα πιστεύει τις ίδιες αξίες με τον επιτιθέμενο, αυτός παύει να γίνεται αντιληπτός ως απειλή και μοιάζει συμπαθής στον παθόντα».
Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τη διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους.
Θυμάμαι ένα περιστατικό που διάβασα στην εφημερίδα λίγες ημέρες προ των εκλογών. Αναφερόταν σ’ ένα φραστικό επεισόδιο ανάμεσα σε εθελοντές της ΚΝΕ που βοηθούσαν στην αποκατάσταση των πλημμυρών στο Βόλο και του δήμαρχου της πόλης, Αχιλλέα Μπέο. Ένας από τους νεαρούς είπε στο δήμαρχο «το ΚΚΕ είναι εδώ και καθαρίζει, ο Δήμος πού είναι;» και ο δήμαρχος θυμωμένος είπε στην κουστωδία του «πάμε να φύγουμε, ρε, να τους καθαρίσει το ΚΚΕ». Φεύγοντας συμπλήρωσε. «Πάντα θα βρεθεί ένας μαλάκας». Και ο νεαρός του απάντησε «ο οποίος είσαι εσύ».
Βέβαια, τι είναι αυτή η στιχομυθία του δημάρχου μπροστά σε κείνον όλο τον οπαδικό οχετό μίσους που έχει ξεβράσει το στόμα του! Αλλά αυτός είναι ο Μπέος το… καθαρόαιμο αρσενικό, ο πολιτικάντης που δέρνει τους πολίτες δημόσια και γελοιοποιεί τους πολιτικούς του αντιπάλους. Αυτός είναι. Ομοφοβικός, χυδαίος και φασίζων λαϊκιστής.
Ο νεαρός εθελοντής όμως μοιάζει υγιής ως προς την κοινωνική συμπεριφορά του, την προσφορά του και τις διεκδικήσεις του. Καμία σχέση με τον Μήτσο τον Βολιώτη που δεν έχει στον κώλο του βρακί να βάλει – του το πήρε το νερό – και πήγε για τρίτη συνεχόμενη φορά και έβγαλε δήμαρχο τον Μπέο, δίνοντάς του μάλιστα και 56% από την πρώτη Κυριακή. Πώς θα το ερμήνευε άραγε αυτό ο Φρόυντ;
Θα μου πεις, εδώ, στο Ναύπλιο, ήρθε πρώτος με 33,51% ο Δημήτρης Κωστούρας, ο γνωστός κουραδοκουβαλητής ο οποίος έχεζε, αμπαλάριζε και τα πετούσε στο κατώφλι του πολιτικού του αντιπάλου ως διαπιστευτήρια ή ως ακλόνητα επιχειρήματα της ανωτερότητάς του. Ε, και αυτόν τον άνθρωπο πήγε ο Μήτσος και τον ψήφισε για να του νοικοκυρέψει την ζωή, με την ακλόνητη βεβαιότητα ότι δεν θα του την κάνει ποτέ σκατά…
Στην περιφέρεια της Θεσσαλίας, ο Αγοραστός, δεν θα αφήσει την καρέκλα να κρυώσει γιατί ο Μήτσος πιστός στο γκουβέρνο σκέφτηκε να τον επιβραβεύσει για όλη εκείνη την εκτόνωση της οργής και της αποδοκιμασίας που διοχέτευσε απ’ την ψυχή του όσο έβλεπε τους χείμαρρους της αδιαφορίας του Δήμου, της Περιφέρειας κι εν γένει της κρατικής μηχανής να ισοπεδώνουν το βιος και την ζωή του.
Και τον ψήφισε! Γιατί τον ψήφισε; Πες κι εσύ, ρε Φρόυντ, γιατί θα τρελαθώ.
Αλλά, θα μου πεις, εδώ στις βουλευτικές πήγε και ψήφισε τον Καραμανλή του Αχιλλέως. Επανεκλέχθη από χιλιάδες Σερραίους Μήτσους. Αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν, είναι το μέλλον του τόπου τους. Αν με ρωτήσεις, θα… σηκώσω τα χέρια ψηλά μπροστά στην ομαδική διαστροφή. Δεν ξέρω. Αν ξέρει, ας σου πει ο Φρόυντ.
Αμ, το άλλο το αδιανόητο! Πήγε ο Μήτσος από την Κυψέλη και ψήφισε τον Μπακογιάννη που του διέλυσε το κέντρο της Αθήνας. Τραγικός ο Μήτσος, όσο τραγικός κι ο Μπακογιάννης.
Έτσι, για ακόμη μια φορά ο Μήτσος επιβεβαιώνει τον Φρόυντ.
Ο Μήτσος ο φιλήσυχος, ο ειρηνικός, που, κάθε φορά, στο ενδιάμεσο των εκλογών, κωλοχτυπιέται ενάντια στην διαφθορά της εξουσίας, την διαρκώς επιδεινούμενη διαφθορά, και κόβει φλέβες για την σωστή λειτουργία της Δημοκρατίας, αποδεικνύεται ότι πάσχει από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης γι’ αυτό προσαρμόζει την εκλογική του συμπεριφορά καταβροχθίζοντας και μεταβολίζοντας τους αξιακούς κανόνες που διέπουν τους ανάξιους άρχοντες της χώρας του αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.
Οι αξίες οι δικές του και των αρχόντων που επιλέγει – ή τον επιλέγουν να τους ψηφίζει – αλληλοτροφοδοτούνται και τον μεταβάλλουν σε οπαδό της σάπιας εξουσίας τους, οπαδό δίχως δεύτερο βρακί. Και δεν είναι που δεν έχει δεύτερο βρακί, είναι που σαπίζει ολοταχώς ο Μήτσος από μέσα…
Έτσι λοιπόν εφάπτεται η πορεία του θύτη με το θύμα του. Παράδοξο; Καθόλου!
Πες κι εσύ, ρε Φρόυντ…
karalitsa2@gmail.com