Αυτά τα λόγια της Μαρίας Πολυδούρη ήρθαν στο νου μου καθώς διάβαζα μια ρομαντική ερωτική ιστορία που είδε το φως της δημοσιότητας πριν από καιρό. Δύο Άγγλοι, ο Κεν και η Άντζελα – 65 και 64 ετών – παντρεύτηκαν στη Ρόδο, στον άγιο Γεώργιο της Λίνδου.
Αγαπιόντουσαν από τα μαθητικά τους χρόνια, όμως τους χώρισαν οι οικογένειές τους. Το λόγο δεν τον έμαθα, αλλά τι σημασία έχει!
Εκείνοι, ποτέ δεν συναντήθηκαν ξανά. Ο καθένας τράβηξε τη ρότα του. Βίωσε την απώλεια του ματαιωμένου έρωτα ξεχωριστά. Τον κήδεψε με τον δικό του τρόπο ή τον συντήρησε ως βίωμα ονειρικό στα άδυτα των πολύτιμων στιγμών του.
Ώσπου πέρασαν κάπου σαράντα πέντε χρόνια. Στο διάστημα αυτό παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, έκαναν εγγόνια. Κι ύστερα, ήρθε και για τους δυο η μοναξιά. Έτσι ο Κεν έψαξε την Άντζελα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Την βρήκε. Της εξομολογήθηκε ότι ο έρωτάς του για κείνη δεν έσβησε ποτέ. Το ίδιο βάρος του ανεκπλήρωτου έρωτα κουβαλούσε όλα αυτά τα χρόνια και η Άντζελα.
Για δύο ολόκληρα χρόνια έξυναν τις κακοφορμισμένες τους πληγές μέσα από το internet, τις έγλυφαν, τις επούλωναν. Ύστερα η Άντζελα ήρθε στη Ρόδο όπου εκεί ζούσε για χρόνια ο Κεν. Παντρεύτηκαν.
Μια ιστορία σαν παραμύθι!
Αλλά ο δράκος του παραμυθιού πού κρύβεται;
Το σκοτεινό κομμάτι του εαυτού μου αναζητά επίμονα τον δράκο. Πού όμως; Στο σήμερα, στο αύριο, στο χτες;
Νομίζω στο χτες. Σε όλο εκείνο το μεγάλο κομμάτι της ζωής τους όπου άφησαν τον ανολοκλήρωτο παιδιάστικο έρωτα ν’ αλωνίζει στη φαντασία τους. Τον έρωτα που άφησαν να γίνει ιδανικός και παντοδύναμος. Τον έρωτα με το σφριγηλό κορμί που ταξίδευε για χρόνια στο άρμα μιας ψευδαίσθησης για τόπους που δεν γνώρισε ποτέ. Στον έρωτα που δεν λίμνασε ούτε στιγμή στα ελώδη νερά της καθημερινότητας.
Ναι, αυτός είναι ο δράκος του παραμυθιού. Ο έρωτας της νιότης και της ψευδαίσθησης στολισμένος με γιορντάνια.
Και τώρα, την ώρα που εκείνος ο έρωτας διπλώνει τα φτερά και προσγειώνεται, πόσο ψεύτικα ή πόσο αυθεντικά θα φαντάζουν τα γιορντάνια του πάνω στα λιμνάζοντα νερά μιας καινούριας ελώδους καθημερινότητας η οποία τόσα χρόνια δεν χωρούσε σε κανενός τη φαντασία;
Για τον Κεν και την Άντζελα εύχομαι τώρα ο έρωτας να έχει γκρίζα μαλλιά.
Μόνο έτσι θα μπορεί ν’ ανάβει πόθους ακόμη και σε κορμιά που δεν είναι πλέον σφριγηλά. Χωρίς να είναι παντοδύναμος, ούτε καν ιδανικός. Ίσα να σμίξει δύο μοναξιές και από το σμίξιμο να γεννηθεί μια γαλήνια ευτυχία!
Λένε ότι, σκληρή και άκαμπτη η πραγματικότητα, ποτέ δεν έχασε στη μάχη με την φαντασία. Η πραγματικότητα έχει τη δύναμη να σε προσγειώνει άγαρμπα, να σου τρίβει τα μούτρα στο χώμα.
Αλλά, η αλήθεια είναι, ότι η φαντασία είναι εκείνη που απογειώνει την πραγματικότητα και αν θέλει να την τσακίσει, της κόβει το οξυγόνο. Γιατί, το οξυγόνο της, η πραγματικότητα, το αντλεί από τη φαντασία μέσα από ένα θυελλώδες σμίξιμο. Και στο σημείο ακριβώς που σμίγουν, εκεί που διασταυρώνονται, αναδύεται η παραμυθένια πλευρά του πραγματικού. Δηλαδή εκεί που διασταυρώθηκαν ξανά οι δρόμοι του Κεν και της Άντζελα.
Βέβαια, δεν ξέρω αν εδώ στη Γη, η πραγματικότητα έχει και την παραμυθένια της πλευρά όπως συμβαίνει στον δικό μου εξωπλανήτη… αλλά το ελπίζω και το εύχομαι.
karalitsa2@gmail.com