Η κυβέρνηση μου χτυπάει την πλάτη ενθαρρυντικά.
«Μην φοβάσαι, όλα είναι υπό έλεγχο, μου λέει, όλα καλά θα πάνε αρκεί να υπακούς πειθήνια. Είσαι πολίτης μιας κανονικής ευρωπαϊκής χώρας, όλα θα γίνουν όπως πρέπει».
«Τι θα πει κανονική;» ρωτάω αποχαυνωμένος. Απάντηση δεν παίρνω. Βλέμματα περιφρονητικά και γλοιώδη μου πέφτουν κατακέφαλα. Τυλίγονται γύρω απ’ τα γυμνά μου παΐδια και στραγγίζουν ως τις αρθρώσεις των γονάτων μου.
«Και τι έχετε αποφασίσει πως πρέπει να γίνει;» Απάντηση ξανά δεν παίρνω. Τα βλέμματα στρέφονται αλλού.
Απελπίζομαι. Τρομάζω. Τρελαίνομαι. Στήνω χορό γύρω απ’ τη φωτιά όπου χρόνια τώρα κάνει την ζωή μου αποκαΐδια. Χορεύω σαν τους ιθαγενείς του Αμαζονίου.
Γύρω μου, ως μουσική υπόκρουση ακούγονται φωνές που θριαμβολογούν, φωνές που καταστροφολογούν. Πάντα κάποιοι τρέχουν κατά πάνω μου. Απειλούν να με σώσουν. Τους αναγνωρίζω. Είναι εκείνοι οι ίδιοι που με έριξαν στο καζάνι με τη φωτιά να ψηθώ. Ψήθηκα. Όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια ψηνόμουν μέσω του διαβολικού μηχανισμού της υποταγής τους στα ξένα συμφέροντα. Κάθε ψημένο κύτταρο του σώματός μου, μεζές ζωογόνος για τα αδηφάγα στόματά τους, τα τεράστια στομάχια τους, τις πατσαβουροκοιλιές τους. Αγορές, παγκόσμιες Τράπεζες και διεστραμμένα πολιτικά μυαλά, μέχρι και το μεδούλι μου ρούφηξαν.
Έμεινα σκελετός.
Καθημερνά ροκανίζουν το ΑΕΠ μου. Με μαστιγώνει η ανεργία. Σιτίζομαι με τ’ αποφάγια της κακοπληρωμένης μερικής απασχόλησης χωρίς συμβάσεις, χωρίς ασφάλεια, χωρίς δικαιώματα. Τα παιδιά μου ξενιτεύτηκαν κι οι γέροι μου λίμαξαν στα στερνά τους. Εκείνοι που σας τάιζαν μια ζωή, σας έθρεφαν, σας χειροκρότησαν, σας ψήφιζαν. Τώρα τρέχετε να με σώσετε… Εσείς που με κάψατε… Τι να σώσετε από μένα, τον σκελετό…
Και σας ρωτάω ξανά. Τι θα πει κανονική ευρωπαϊκή χώρα; Οι πολιτικές που εφαρμόσατε, εφαρμόζετε και θα συνεχίσετε να εφαρμόζετε; Δάνεια και ξανά δάνεια για να ευημερούν οι Τράπεζές σας; Τόκοι, χρεολύσια, κερατιάτικα κι από πάνω ενισχυμένη εποπτεία, κρεμασμένα εσαεί στην καμπούρα της ράχης μου; Αυτή είναι η κανονική Ευρωπαϊκή σας χώρα;
Είσαστε εσείς, «κανονικοί» που παραδώσατε τη δημοσιονομική μου κυριαρχία ή είναι «κανονικοί» εκείνοι που την κατέκτησαν; Μάλλον με κογιονάρετε. Ή μήπως, επειδή κυριαρχεί στη μίζερη καθημερινότητά μου η απειλή για τον Τούρκο ή ακόμη και για έναν Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, νομίζετε πως μου διαφεύγουν τα του οίκου μας; Παιδοβιαστές και νταβατζήδες αθωώνονται από την σάπια Δικαιοσύνη σας, καρκινοπαθείς αυτοκτονούν γιατί τα φάρμακα που ανακουφίζουν τους πόνους τους βρίσκονται διαρκώς σε έλλειψη, ενώ άλλοι που περιμένουν μήνες τώρα να χειρουργηθούν, πρέπει να πληρώσουν, αν έχουν να πληρώσουν απογευματινό χειρουργείο, αυτό το χειρουργείο-καρκίνωμα στα σπλάχνα της Δημόσιας δωρεάν Υγείας που ζει με τα δικά μου λεφτά. Για τέτοια κανονικότητα μιλάμε, σ’ ένα κόσμο καθοδηγούμενο από εσάς, κόσμο βουτηγμένο στην αδικία για μένα τον σκελετό!
Αλλά οι σκελετοί δεν μοιάζουν με τους άλλους, εκείνους που διατηρούν ακόμη την σάρκα τους. Ούτε με τους άλλους που ταΐζουν με σάρκες το λίπος τους. Οι σκελετοί ποτέ δεν ξεχνούν.
Μόνο χορεύουν γύρω απ’ τη φωτιά που τους έκαψε. Χορεύουν και βαστούν δαδί αναμμένο.
Αν πάλι επιμένετε ακόμη να με σώσετε, ελάτε πλησιάστε.. χαϊδολογήστε με να σας ψηφίσω ξανά…
Ελάτε κοντά μου και… η φωτιά καλά κρατεί.
karalitsa2@gmail.com