Κοιτούσα το πλήθος των διαδηλωτών και σκεφτόμουν πως, όχι, τελικά δεν χάθηκαν όλα. Κάτι κινείται, κάτι παραμένει ακόμη ζωντανό και υγιές. Και κάπου εκεί, στο ύψος της Πεσματζόγλου πέφτω πάνω στον Μητσάρα τον παλιόφιλο.
Εργοστασιακός εργάτης ο Μήτσος, ντερμπεντέρης, καραμπουζουκλής και νεοδημοκράτης. Εντάξει, αυτό το τελευταίο, δεν το λες και κακό, αν κι εμένα μου γύρισε το μάτι.
«Ρε Μητσάρα, εσύ, εδώ;»
Ο Μήτσος, κούνησε με νόημα το κεφάλι του, μην αφήσει και το σύνθημα που έκραζε μισό «Τα κέρδη τους οι ζωές μας…» και βάδισε δίπλα μου με βήμα βαρύ και κάπως συγκαμένο.
Ωστόσο, βήμα το βήμα, δυο δρόμους πάρα κάτω χαθήκαμε. Ή φρόντισα να χαθούμε. Δεν αντέχεται η εικόνα του παλιόφιλου με την κατακρεουργημένη ιδεολογία – όσο αντίθετος κι αν ήμουν πάντα σ’ αυτήν – και την εκφυλισμένη περηφάνια. Έτσι, έμεινα με την απορία αν διαδήλωνε για τα δικαιώματά του, για τις 57 χαμένες ψυχούλες στα Τέμπη ή για την εξιλέωσή του.
Ωστόσο, θα μπορούσα να του πω «σου τα ‘λεγα Μητσάρα». Δεν το είπα. Προτίμησα να χαθώ μέσα σε κείνο το πλήθος των πολύ θυμωμένων ανθρώπων. Όμως του τα ‘λεγα όταν καμάρωνε πως ψήφισε τούτη την άχρηστη κι επικίνδυνη κυβέρνηση, της οποίας οι πολιτικοί, αντί για υπηρέτες του λαού, αποδείχτηκαν δήμιοι του.
Ο Μήτσος ποτέ δεν συμμετείχε στις γαλάζιες εργολαβίες τους, στις αναίσχυντες λίστες τους, στις λοβιτούρες, στις ψευτιές, στα περίεργα νταραβέρια τους που κάλυψαν με βρώμα και δυσωδία ολόκληρη τη χώρα. Ο Μήτσος, ήταν μόνο εθελόδουλος. Ήταν εκείνος που κοιτούσε από μακριά τους ανθρώπους του μεγάλου πλούτου και του έτρεχαν τα σάλια από δέος και θαυμασμό. Και τους χάριζε την ψήφο του για ν’ αυγατίσει το δέος και το θαυμασμό του, ώστε να μπορεί να εισπνέει κι αυτός καμιά τζούρα πλούτου και εξουσίας. Δηλαδή, αέρα κοπανιστό.
Μα τελευταία, σαν να κατάλαβε πως η οσμή του αέρα που λαχταρούσε να εισπνεύσει, έμοιαζε με την οσμή της πορδής του πλούτου. Και όχι μόνο. Η οσμή όλο και πιο τοξική γινόταν. Ο Μήτσος ασφυκτιούσε. Δηλητηριαζόταν το κορμί του, η ζωή του, το μέλλον το δικό του και των παιδιών του. Και με την τελευταία ανάσα στο στόμα αποφάσισε να φτύσει την εργοδοσία και την κυβέρνηση που την υπηρετεί. Μόλις τώρα κατάλαβε, ο Μήτσος, ότι το μόνο κοινό που μπορεί να έχει μ’ αυτή την κυβέρνηση, είναι ότι είναι εθελόδουλοι κι οι δυο στον πολύ μεγάλο πλούτο.
Κατάλαβε ότι η διευθέτηση του χρόνου εργασίας που ξεδιάντροπα του υπόσχονται, η ευελιξία, οι βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές που του προσφέρουν με τα νέα νομοσχέδια, είναι ίδιες και απαράλλακτες με το χάδι του παιδόφιλου.
Πίσω από το διεφθαρμένο χάδι, τον περιμένουν 12 με 13 ώρες δουλειάς εκτός του χρόνου μεταφοράς του προς και από τη δουλειά. 78 εργάσιμες ώρες την εβδομάδα. Κατά την ώρα της εργασίας, το διάλειμμα, δεν θεωρείται χρόνος εργασίας. Τέλος και η αργία της Κυριακής. Τόσο στοργική για σένα η κυβέρνηση -που εσύ αποφάσισες να κάνεις κυβέρνηση- φιλαράκο μου!
Κι εσύ, τώρα που αποφάσισες ξαφνικά να πάψεις να είσαι η υπεραξία στην τσέπη του εργοδότη, τρέχεις ξαφνικά στις διαδηλώσεις. Δεν καταλαβαίνεις όμως πως φέρνεις την κυβέρνηση σε πολύ δύσκολη θέση; Την πιέζεις, τη ζορίζεις, την τρομοκρατείς.
Ναι, ρε Μήτσο, την κάνεις και φοβάται την κυβέρνηση. Και να ξέρεις, πέρα από όλους τους άλλους φόβους της, φοβάται περισσότερο εσένα. Εσύ της έδωσες την εξουσία, εσύ μπορείς να της την πάρεις. Εκείνη, τι σου έδωσε; Μια πορδή τοξική. Κι αν στην πάρει πίσω, σώθηκες. Ενώ η ψήφος σου… μεγάλη απώλεια αν τη χάσει. Και τη δική σου και του άλλου και του άλλου. Σαν να χάνει κάθε μέρα κι ένα πρόβατο απ’ το μαντρί. Ταξική επανάσταση των αμνών. Πάει το μαλλί, πάει το κρέας, πάει και το άρμεγμα.
Πάει η υπεραξία. Αποκαθηλώνεται και η εξουσία.
Α, ρε θεόρατε Μητσάρα, άμα θες εσύ, πιάνεις τον πλανήτη απ’ τα παπάρια…
Και δεν σου το ‘χα!
karalitsa2@gmail.com