Στην τραγική αυτή συγκυρία, έχουμε λοιπόν μια πάγια λανθασμένη πρακτική και μια ανεξήγητη απουσία. Η ανεξήγητη απουσία του λιμενικού θα εξηγηθεί υποθέτω επαρκώς από το Σώμα. Για την πάγια όμως λανθασμένη πρακτική που δυστυχώς είναι γενικό φαινόμενο, χρειάζεται μια περαιτέρω διερεύνηση.
Φυσικά στη συγκεκριμένη περίπτωση θα τιμωρηθεί βαριά ο καπετάνιος αφού το κακό συνέβη στη βάρδια του και τα μέλη του πληρώματος που συμμετείχαν σε αυτή την ανθρωποκτονία. Ήδη κατηγορούνται για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο – και ορθώς. Διότι όταν γνωρίζεις ότι ο καταπέλτης κινείται και ότι αν πέσει άνθρωπος στη θάλασσα εκείνη τη στιγμή με τις μηχανές να δουλεύουν θα είναι θαύμα να βγει ζωντανός, ακόμη κι αν είναι πρωταθλητής κολύμβησης και τον σπρώξεις, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τον σπρώχνεις στο θάνατο.
Το ερώτημα όμως είναι γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί τα πλοία φεύγουν με τον καταπέλτη σηκωμένο και δεν ακολουθούν το πρωτόκολλο; Ποια ανωτέρα δύναμη αναγκάζει τον καπετάνιο να φεύγει χωρίς να τηρεί τα μέτρα ασφαλείας και το πρωτόκολλο; Η απάντηση είναι το χρήμα. Το χρήμα που κυνηγά πάση θυσία η εταιρεία – όπως όλες οι εταιρείες, ειδικά οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο.
Τα πλοία πρέπει να φεύγουν στην ώρα τους, αυτό είναι αυτονόητο, αλλά είναι επίσης αυτονόητο ότι πρέπει να φεύγουν με ασφάλεια και στην περίπτωση της ελληνικής ακτοπλοΐας, προσπαθούν να φύγουν στην ώρα τους θυσιάζοντας ακόμη και τα πρωτόκολλα ασφαλείας. Φέτος το καλοκαίρι βιώσαμε όλοι μια τρέλα στα καράβια της ακτοπλοΐας. Δεν είναι μόνο ότι φεύγουν όλα με σηκωμένο καταπέλτη. Είναι και άλλα πρωτόκολλα ασφαλείας που δεν τηρούνται, όπως για παράδειγμα ότι συχνά ξεκινάει το πλοίο χωρίς να έχει αδειάσει το γκαράζ από επιβάτες, είναι ότι συχνά κάποια αυτοκίνητα κάνουν ακόμη ελιγμούς για να παρκάρουν μέσα στο πλοίο ενώ έχει αρχίσει να κινείται, είναι ότι κατά πάγια τακτική όλων των πλοίων οι επιβάτες ειδοποιούνται να κατέβουν το γκαράζ πριν ακόμη δέσει το πλοίο και ότι στέκονται δεκάδες επιβάτες μπροστά τον καταπέλτη περιμένοντας να ανοίξει για να αποβιβαστούν, ενώ το πλοίο ακόμη κινείται. Πριν το πλοίο φτάσει στο μόλο και δέσει, οι επιβάτες βρίσκονται στο γκαράζ και στις σκάλες συνωστισμένοι. Αν το πλοίο πχ τρακάρει στο μόλο θα υπάρχουν σίγουρα πολλοί τραυματισμοί. αν Αυτά είναι τα συνηθισμένα, είναι σχεδόν η πάγια πρακτική που έχουμε όλοι ζήσει.
Ποιος όμως επιβάλλει αυτή την παράκαμψη των πρωτοκόλλων ασφαλείας και με ποιο τρόπο; Είναι πρωτοβουλία των καπετάνιων για να αποφύγουν ή να περιορίσουν την καθυστέρηση ή είναι ένα άτυπο πρωτόκολλο, μια απαίτηση της εταιρείας από τους καπετάνιους να μη καθυστερούν; Και πόσο πιεστική είναι – αν είναι – η εταιρεία σε αυτή την αίτηση της, υπάρχουν επιπτώσεις για τους καπετάνιους που καθυστερούν; Αυτές οι ερωτήσεις πρέπει να απαντηθούν και να αποδοθούν από τη δικαιοσύνη οι ευθύνες – αν υπάρχουν – στην εταιρεία που διαχειρίζεται το πλοίο.
Όλα αυτά βεβαίως τα λέμε τώρα, αφού συνέβη η τραγωδία. Τα βιώνουμε όμως όλοι επί δεκαετίες τώρα, τα θεωρούμε στάνταρ πρακτική.
Η παράκαμψη των πρωτοκόλλων γενικότερα, είναι κατά κάποιο τρόπο στάνταρ πρακτική στην Ελλάδα, τη διαπιστώνουμε όμως πάντα μετά από τραγωδίες. Όπως συνέβη στη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη που σκοτώθηκαν τόσοι νέοι επειδή δεν ακολουθήθηκαν τα πρωτόκολλα ασφαλείας. Ενδεχομένως η αγνόηση των πρωτοκόλλων ασφαλείας να ευθύνεται και για άλλες τραγωδίες όπως πχ για τις πλημμύρες επειδή δεν καθαρίστηκαν τα φρεάτια ή επειδή χτίστηκαν σπίτια σε ρέματα, ή στις πυρκαγιές επειδή υπήρχαν φιάλες υγραερίου σε υπόγεια πολυκατοικιών ή ή επειδή κάποιοι έχτισαν μέσα σε δάση, ή επειδή δεν καθαρίστηκαν χωράφια από τα ξερόχορτα. Αστεία πράγματα θα μου πείτε. Καθόλου αστεία πράγματα. Αυτές οι λεπτομέρειες, αυτός ο ωχαδελφισμός είναι που μας καίει, που μας πνίγει που μας χαρακτηρίζει σε όλα.
Δεν τηρούμε τους κανόνες, δεν ακολουθούμε τα πρωτόκολλα διότι είναι ενοχλητικά και την πατάμε συνεχώς. Ενίοτε πολύ σκληρά.
nikolopoulos@reporter.gr