Τη Δημοκρατία -την γνήσια εννοώ, όχι τούτη του κοινωνικού μεσαίωνα- έμαθα να αγαπώ και δημοκράτης παρέμεινα για την ζωή μου ολόκληρη. Βέβαια, η Δημοκρατία, η δική μου Δημοκρατία, κρύβει μέσα της αρχές και αξίες.
Μην κοιτάς που τούτοι τώρα την έκαναν πουτάνα! Ύστερα σου έρχεται ο καθείς, από την άκρα αριστερά ως την επάρατο δεξιά και σου δηλώνει δημοκράτης.
Κι εντάξει, λες, δεν πάει στο διάολο, ο καθένας νομίζει πως ό,τι δηλώσει είναι. Δικαίωμά του. Και δικαίωμα δικό μου είναι να μην τον ψηφίσω.
Δεν τον ψηφίζω. Αλλά ποιόν να ψηφίσω τώρα που η Δημοκρατία έχασε τις αρχές της, τις αξίες της και τα πολύτιμά της κεκτημένα κι έγινε το τσουλί του κάθε ισχυρού μέσα κι έξω από τη χώρα; Ποιος άραγε θα την μαζέψει από τις πιάτσες της παγκοσμιοποίησης; Ποιος έβγαλε τη Δημοκρατία στο κλαρί; Και δύναται ο νταβατζής να συμμαζέψει την πουτάνα; Η απάντησα στο ερώτημα είναι απλή και αυτονόητη.
Τούτα και πολλά άλλα έπαιζαν στο νου μου καθώς πήγαινα την Κυριακή να ρίξω την ψήφο μου για τις ευρωεκλογές.
Έτσι, ως γνήσιος δημοκράτης άνθρωπος -και φουκαρά μπορείς να με πεις- ο σκοπός της ψήφου μου είναι να συμμαζέψω την ξεστρατισμένη. Να την επαναφέρω στο δρόμο του καλού και του δικαίου.
Έλα όμως, μάγκα μου, που πριν ακόμη να στήσουνε τις κάλπες μπαίνουν στη μέση οι διαβόλοι που ως γνωστόν αποτάσσονται το καλό και το δίκαιο! Και μου θέτουνε διλήμματα. Κι επειδή, και πάλι ως γνωστόν, ποτέ δεν υπήρξα δυνατός λύτης διλημμάτων, μπερδεύομαι, τρομάζω.
Κάθομαι με τις ώρες στο γυαλί μπας και διαφωτιστώ να ξεμπερδευτώ λιγάκι, μα οι διαφωτιστές της κοινής γνώμης – και η δική μου στις κοινές συγκαταλέγεται – μου κουνάνε αυστηρά το δάχτυλο.
«Πρόσεχε, μαλακοτρίφτη μου, τι θα ψηφίσεις» μου λένε απειλητικά και μου μοστράρουνε κάθε λίγο εκείνον με το ύφος το μουρόχαυλο και το βλέμμα του τρελού.
«Σταθερότητα, ή περιπέτεια;» «Εμένα ή την κατάρρευση του σύμπαντος κόσμου;».
Κι εκεί είναι που τρομάζω και μπερδεύομαι ακόμη πιο πολύ.
Για να πάρω τα ίσα μου τα βάζω κάτω και τα μετράω ένα ένα. Με το κομπιουτεράκι. Το κομπιουτεράκι, όσο τα προσθέτω, βγάζει πρόσημο αρνητικό. Όχι, δεν ξέμεινε από μπαταρία. Μάλλον το μυαλό μου χάνεται σ’ ένα σύστημα βαθύ και σκοτεινό κι εκεί γίνεται το μπέρδεμα. Με τα νύχια μου σκάβω λαγούμι να φτάσω το ξέφωτο. Και κάποτε φτάνω.
Και να, κάτω από του ήλιου το φως οι πρώτες υποψίες. Οι καραγκιόζηδες της σταθερότητας (με την κακή έννοια καραγκιόζηδες, δεν προσβάλλω τον Καραγκιόζη) μου ρίχνουν δούλεμα χοντρό. Το βλέπω ξεκάθαρα. Στο όνομα της σταθερότητας μου πήραν και τα σώβρακα. Θα μου πεις χαμένα θα πάνε; Όχι. Θα τα ξεσκατίσουνε καλά-καλά, θα τα πλύνουν θα τα σιώσουν και θα τα δώσουνε αλλού. Πού αλλού; Δεν ξέρω. Τα μεγάλα αφεντικά θα πουν. Πάντως όχι σε μένα πάλι. Αφού το λένε ξεκάθαρα. Σταθερότητα σου λένε. Προκοπή είναι η σταθερότητα; Αν κι εγώ, ο μαλακοτρίφτης, με τούτους δω που έμπλεξα, γίνεται να προσδοκώ την προκοπή από μια Ευρώπη η οποία ούτε για τα προσχήματα δεν κρύβει πλέον το φασιστικό της πρόσωπο.
Από την άλλη πάλι, είναι και ο άφρων αλαζόνας που με κοιτάζει μέσα απ’ το γυαλί με ένα βλέμμα ικεσίας σαν μουρόχαυλος. Να μην βλάψω την τσουράπω τη δημοκρατία τους. Ωστόσο, αν δεν την βλάψω, θα πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια τη δική μου Δημοκρατία, του πατέρα και του παππού μου.
Κυριακή μεσημέρι πήγα και ψήφισα. Στην κάλπη, όχι επιστολικά. Η επιστολική ψήφος με τρομάζει όπως τρόμαζα παιδί όταν έβλεπα στο πανηγύρι το μάγο να βγάζει απ’ το καπέλο το λαγό. Ψήφισα μα καμία ελπίδα δεν τρέφω ότι στα μεγάλα κέντρα αποφάσεων της Ευρώπης θα πάψουν κάποτε να σοδομίζουν τη Δημοκρατία και την Οικονομία και την Ειρήνη και την ζωή τη δική μου και κάθε μαλακοτρίφτη πολίτη ευρωπαίου.
Τελικά, ο μάγος, τον έβγαλε απ’ το καπέλο το λαγό;
karalitsa2@gmail.com