Τα Διοικητικά Δικαστήρια προσδιορίζουν δικάσιμο μετά τριετία, το δε ΣτΕ αναβολές δικασίμων επί αιτήσεων ακυρώσεων φθάνουν τις δέκα, με χιλιάδες εκκρεμοτήτων στα ποινικά και πολιτικά Δικαστήρια.
Ενώ για να περαιωθεί μια υπόθεση κυρίως στην Διοικητική Δικαιοσύνη, κατά μέσον όρο, χρειάζονται 1.580 ημέρες, στην δε Ευρώπη μόνον 500 ημέρες. Με αποτέλεσμα οι πολίτες και ξένοι επενδυτές να μην πείθονται για την σωστή λειτουργία της Δικαιοσύνης και η χώρα να μην είναι ελκυστική. Σ’ αυτό συντείνει και το γεγονός ότι δεν υφίσταται Συνταγματικό Δικαστήριο αρμόδιο για τον έλεγχο νομιμότητας των επενδύσεων αλλά και των νόμων, όπως συμβαίνει στην Ευρώπη. Η δε εκάστοτε Κυβέρνηση διορίζει τους Προέδρους και Αντιπροέδρους (33) των τριών Ανωτάτων Δικαστηρίων αντί του ιδίου του Σώματος των Δικαστών. Οι καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος της χώρας μας για παραβάσεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου υπερέβησαν τις 135, όταν η Ρουμανία έχει 82 και η Ουκρανία 91 καταδίκες.
Η Δικαιοσύνη αποτελεί την μόνη ελπίδα για τον ανυπεράσπιστο πολίτη, η οποία θα παραμείνει απρόσκοπτη σ’ ένα κόσμο άδικο και άτιμο. Σύμφωνα με τον ιερό Αυγουστίνο, αν απουσιάζει αυτή, η πολιτική εξουσία μετατρέπεται σε οργανωμένη ληστεία.
Η τραγωδία των Τεμπών παραμένει ανοικτή πληγή. Δεν είναι ένα γεγονός που απλώς καταγράφηκε στην ιστορία, αλλά μια τραγωδία που εξακολουθεί να βαραίνει την κοινωνία, τις οικογένειες των θυμάτων και την συνείδηση όλων μας.
Η δικαιοσύνη οφείλει να δώσει απαντήσεις. Υπάρχει μόνον η ανάγκη να αποδοθούν ευθύνες, ν’ αποκαλυφθεί «πλήρως» τι πήγε στραβά και κυρίως να μην νιώσουν ποτέ ξανά άλλοι άνθρωποι αυτόν τον αβάσταχτο πόνο.
Αυτή η πληγή επιμένει να γρατζουνάει εδώ και καιρό κυρίως η αντιπολίτευση για να την κρατάει ματωμένη σε μια προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης. Χωρίς να σέβεται τη θλίψη και τον πόνο των οικογενειών τους. Ψεύδη και υπερβολές και διαστρεβλώσεις γεγονότων, ενώ δεν υπάρχει κανένα όριο και κανένας ηθικός φραγμός.
Η κυβέρνηση αντέδρασε, ανέλαβε την πολιτική ευθύνη, ανεγνώρισε τις ελλείψεις προχωρώντας σε διορθωτικές κινήσεις στον «παγωμένο» εδώ και δεκαετίες εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων. Είναι γεγονός ότι υπήρξαν αστοχίες, παραλείψεις αναμφισβήτητα. Όμως τόση τοξικότητα κυρίως από την αντιπολίτευση είναι ανεπίτρεπτη.
Η υπόθεση των Τεμπών δεν προσφέρεται για πολιτικά παιχνίδια, είναι υπόθεση καθαρά δικαιοσύνης και δικαίωσης. Ούτε να φθάνουμε στα άκρα αμφισβητώντας τους θεσμούς μιλώντας για συμμορία κυβερνώντων με σενάρια και ανυπόστατες κατηγορίες.
Είναι αλήθεια ότι οι νόμοι απαιτούν για την εφαρμογή τους έλεγχο και εποπτεία καθώς όποια εφαρμογή κινδυνεύει από την αυθαιρεσία των αρχόντων από τα κενά των νόμων λόγω της εξ αντικειμένου αδυναμίας του νομοθέτη με τη χρήση αορίστων εννοιών σε κάθε περίπτωση.
Οι μεγάλες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη δεν κατόρθωσαν να κατεβάσουν στους ίδιους δρόμους τους οπαδούς και του «ΝΑΙ» και του «ΟΧΙ», όσους υπερασπίζονται την αδράνεια αλλά και όσους θέλουν να αλλάξει πιο γρήγορα η χώρα και αποτελεσματικά. Δεν τους ταίριαζαν τα πανό που μοιάζουν με σκηνικά τα οποία ανασύρονται κάθε τόσο από αποθήκες για το ίδιο έργο που παίζεται πενήντα χρόνια περίπου.
Τα Τέμπη συμπυκνώνουν όλα όσα θυμώνουν τους πολίτες σε σχέση με την Κυβέρνηση, κυρίως λόγω απουσίας αντιπάλου, σε κρίσιμους τομείς όπως με την χρήση πυροτεχνημάτων επιτελικού κράτους, το οποίο διαχρονικώς ασθενεί βαρύτατα. Οι πολίτες εμπιστεύθηκαν τον κ. Μητσοτάκη μετά τα επικίνδυνα ακροβατικά του ΣΥΡΙΖΑ γιατί πίστευσαν ότι θα μπορούσε να εγγυηθεί τα στοιχειώδη. Η εμπιστοσύνη τους κατέρρευσε από τις συσσωρευμένες αμαρτίες του πολιτικού συστήματος.
Από την πολιτική ατιμωρησία και το απίστευτο γεγονός ότι επί δύο χρόνια και μέχρι να βγει το πόρισμα δεν υπήρχαν καθαρές απαντήσεις για το τι συνέβη.
Απέναντι σ’ αυτό το οργισμένο και δύσπιστο κοινό ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και τις προσδοκίες που τον έφεραν στην εξουσία. Γιατί δύο ολόκληρες κυβερνήσεις δεν είχαν καταφέρει να ενεργοποιήσουν την ασφάλεια των σιδηροδρόμων με αποτέλεσμα ένας «σταθμάρχης» να στέλνει μια αμαξοστοιχία εναντίον της άλλης, ενώ οι συγγενείς των θυμάτων δεν μπόρεσαν να συλλέξουν τα οστά των νεκρών παιδιών τους. Καθώς να τραβάει καμιά φορά το αυτί του αρμόδιου Υπουργού του που ομιλεί για επίσπευση της δικαιοσύνης, όταν το Μονομελές Πρωτοδικείο ορίζει δικάσιμο ανακοπής, κατά αναγκαστικής εκτέλεσης, μετά δεκαετία, δηλαδή Φεβρουάριο μήνα του 2035 ή τα Διοικητικά Δικαστήρια να δικάζουν προσφυγές πρωτοείσακτες μετά τριετία.
Δεν παραλείπουμε να σημειώσουμε ότι ο ίδιος Υπουργός στο παρελθόν με άλλο κόμμα δήλωνε ότι οι παρεμβάσεις και καθυστερήσεις στην Δικαιοσύνη καθιστούν ατελές κράτος!
Πάντως η έλλειψη στους κρατικούς – πολιτικούς θεσμούς είναι βαρύ ρήγμα στην πολιτική μας ψυχή. Τούτο δείχνει το 70% των πολιτών που δεν εμπιστεύεται τη δικαιοσύνη, το 78%την βουλή και κυβέρνηση και το 87% το κόμμα (δημοσκόπηση Puplic Issue).
Έτσι ωθείσαι ψυχολογικά στον κυνισμό και στον ανεπεξέργαστο θυμό. Όταν πάσχει το κοινωνείν, υποφέρει το αληθεύειν θα έλεγχε ο Χρήστος Γιανναράς. Και γεννάται εύλογα το ερώτημα: Εάν δεν εμπιστευόμεθα τους θεσμούς, αλλά θέλουμε θεσμούς να υπηρετούν τις αξίες που ασπαζόμαστε, πώς θα αποδεχθούμε τις αποφάσεις της, που δεν τους εμπιστευόμαστε;
Εάν μας ενδιαφέρει η Δικαιοσύνη, τότε πρέπει να σωπάσουμε να την αφήσουμε να μιλήσει εκείνη χωρίς ακρότητες και ύβρεις απ’ όλες τις πλευρές περί δολοφόνων, θα πάρουν τον νόμο στα χέρια μου, περί οργανωμένου σχεδίου «μπαζώματος» κλπ. που δεν αντέχουν σε λογική βέβαια και νομική κριτική.
Λαμβανομένου υπ’ όψη ότι ευχής έργον είναι η δικαιοσύνη να είναι το καταφύγιο των αδυνάμων και τελικώς εγγυητής των ατομικών δικαιωμάτων, δηλαδή θεσμοφύλακας του Συντάγματος. Κατά δε τον Ησίοδο το μονοπάτι εκείνο που οδηγεί τον άνθρωπο στο μόνο δυνατό παράδεισο πάνω στη γη.
* Ο κ. Ιωάννης Σκουτέρης είναι Δικηγόρος, τέως αντιδήμαρχος Χολαργού