«Ρε Μητσάρα, εσύ, εδώ;»
Ο Μήτσος, κούνησε με νόημα το κεφάλι του, μην αφήσει και το σύνθημα που έκραζε μισό «Οι ζωές μας τα κέρδη τους» και βάδισε δίπλα μου με βήμα βαρύ και κάπως συγκαμένο.
Ωστόσο, βήμα το βήμα κάπου χαθήκαμε. Ή, φρόντισα να χαθούμε. Δεν αντέχεται η εικόνα του παλιόφιλου με την κατακρεουργημένη ιδεολογία – όσο αντίθετος κι αν ήμουν πάντα σ’ αυτήν – και την εκφυλισμένη περηφάνια. Ο Μήτσος, όμως, μου έδινε την εντύπωση ότι δεν ήταν μόνο πως διαδήλωνε δυναμικά για τα δικαιώματά του, αλλά εκλιπαρούσε και για μετάνοια και σωτηρία. Ζητούσε από κάπου να πιαστεί για να εξασφαλίσει την επιβίωση τη δική του και της οικογένειάς του.
Θα μπορούσα να του πω «σου τα ‘λεγα Μητσάρα». Δεν το είπα. Προτίμησα να χαθώ μέσα σε κείνο το πλήθος των πολύ θυμωμένων ανθρώπων. Όμως του τα ‘λεγα όταν καμάρωνε πως ψήφισε τούτη την άχρηστη κι επικίνδυνη κυβέρνηση, της οποίας οι πολιτικοί, αντί για υπηρέτες του λαού, αποδείχτηκαν δήμιοι του.
Ο Μήτσος ποτέ δεν συμμετείχε στις γαλάζιες εργολαβίες τους, στις αναίσχυντες λίστες τους, στις λοβιτούρες, στις ψευτιές, στα περίεργα νταραβέρια τους που κάλυψαν με βρώμα και δυσωδία ολόκληρη τη χώρα. Ο Μήτσος, ήταν μόνο εθελόδουλος. Ήταν εκείνος που κοιτούσε από μακριά τους ανθρώπους του μεγάλου πλούτου και του έτρεχαν τα σάλια από δέος και θαυμασμό. Και τους χάριζε την ψήφο του για ν’ αυγατίσει το δέος και το θαυμασμό του, ώστε να μπορεί να εισπνέει κι αυτός καμιά τζούρα πλούτου και εξουσίας. Δηλαδή, αέρα κοπανιστό.
Μα τελευταία, σαν να κατάλαβε πως η οσμή του αέρα που λαχταρούσε να εισπνεύσει, έμοιαζε με την οσμή της πορδής του πλούτου. Και όχι μόνο. Η οσμή όλο και πιο τοξική γινόταν. Ο Μήτσος ασφυκτιούσε. Δηλητηριαζόταν το κορμί του, η ζωή του, το μέλλον το δικό του και των παιδιών του. Και με την τελευταία ανάσα στο στόμα αποφάσισε να φτύσει την εργοδοσία και την κυβέρνηση που την υπηρετεί. Μόλις τώρα κατάλαβε, ο Μήτσος, ότι το μόνο κοινό που μπορεί να έχει μ’ αυτή την κυβέρνηση, είναι ότι είναι εθελόδουλοι κι οι δυο στον μεγάλο πλούτο.
Κατάλαβε ότι βρίσκεται κάθε μέρα αντιμέτωπος με την ακρίβεια, την στεγαστική κρίση, την απόλυτη υποδούλωση μέσω των εργασιακών σχέσεων. Βρίσκεται ανάμεσα στο 60% των συμπολιτών του που ο μισθός του τελειώνει πολύ πριν τελειώσει ο μήνας. Του έκλεψαν την Υγεία, την Παιδεία, την ασφάλεια και το δικαίωμα στο όνειρο.
Κι όλο του σφίγγουν το λουρί στο λαιμό. Αργά, μα σταθερά, τέλος και η αργία της Κυριακής. Τέλος και η σκέψη για οικογένεια, για όποιον δεν έχει οικογένεια. Αλλά μην αγχώνεσαι Μητσάρα, διατηρείς ακόμη το δικαίωμα να διαπραγματευτείς με τον εργοδότη σου για το ωράριο και τις συνθήκες εργασίας! Το θήραμα συνηθίζεται στις μέρες μας να διαπραγματεύεται με το άγριο θηρίο για το μενού του άγριου θηρίου… Το αμφισβητείς; Μα στο λέει με επιχειρήματα η κυβέρνηση την οποία εσύ την έκανες κυβέρνηση. Δηλαδή, τώρα που εσύ αποφάσισες ξαφνικά να πάψεις να είσαι η υπεραξία στην τσέπη του εργοδότη και τρέχεις στις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις, δεν καταλαβαίνεις πως φέρνεις την κυβέρνηση σε πολύ δύσκολη θέση; Την πιέζεις, τη ζορίζεις, την τρομοκρατείς.
Ναι, ρε Μήτσο, την κάνεις και φοβάται την κυβέρνηση. Και να ξέρεις, πέρα από όλους τους άλλους φόβους της, φοβάται περισσότερο εσένα. Εσύ της έδωσες την εξουσία, εσύ μπορείς να της την πάρεις. Εκείνη, τι σου έδωσε; Μια πορδή τοξική. Κι αν στην πάρει, σώθηκες. Ενώ η ψήφος σου… μεγάλη απώλεια αν τη χάσει. Και τη δική σου και του άλλου και του άλλου. Σαν να χάνει κάθε μέρα κι ένα πρόβατο απ’ το μαντρί. Ταξική επανάσταση των αμνών. Πάει το μαλλί, πάει το κρέας, πάει και το άρμεγμα.
Πάει η υπεραξία! Αποκαθηλώνεται και η εξουσία.
Α, ρε θεόρατε Μητσάρα, άμα θες εσύ, πιάνεις τον πλανήτη απ’ τα παπάρια…
Και δεν σου το ‘χα!
karalitsa2@gmail.com