Πρόκειται για μαθητές που δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι (άθεοι, άθρησκοι, ετερόδοξοι).
Σύμφωνα με βάσιμες πληροφορίες του Υπουργείου, τα σενάρια που ελήφθησαν υπόψη για τον τύπο του μαθήματος ήταν ένα ουδετερόθρησκο ή θρησκειολογικό μάθημα, με τελική επιλογή η ηθική, θα διδάσκεται από την Γ’ τάξη Δημοτικού έως και την Γ’ τάξη Λυκείου υπό την προϋπόθεση να πάρουν απαλλαγή από τα θρησκευτικά τουλάχιστον 10 μαθητές σε μια τάξη. Πάντως δεν παραλείπεται να σημειωθεί ότι εν προκειμένω εφαρμόζονται και αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας που εκδόθηκαν προ πενταετίας περίπου.
Το μάθημα θα αναφέρεται σε ηθικές αξίες και για την διαμόρφωση της ύλης του θα μελετηθούν αντίστοιχες περιπτώσεις στο εξωτερικό. Ενδεικτικά στην Γερμανία, κρατίδια διδάσκουν ηθική φιλοσοφία. Οι πρώτες σκέψεις είναι να εκδοθούν δύο βιβλία, ένα για το Δημοτικό και το άλλο για το Γυμνάσιο και Λύκειο.
Σήμερα δυστυχώς οι μαθητές που παίρνουν απαλλαγή από τα θρησκευτικά εάν δεν παραμένουν στο προαύλιο την ώρα του μαθήματος μπορεί να παρακολουθούν μάθημα σε άλλο τμήμα, όπως ανέφερε έμπειρος Θεολόγος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν κάνουν τίποτα. Κατά την αληθή ερμηνεία των δύο ως άνω αποφάσεων του ΣτΕ η πολιτεία οφείλει να προβλέψει την διδασκαλία ισοτίμου μαθήματος συναφούς προς τα θρησκευτικά, έτσι ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος απομάκρυνσης του μαθητή από το Συνταγματικώς επιβαλλόμενο μάθημα ηθικής ή ηθικοκοινωνικής Αγωγής.
Ο στόχος του μαθήματος αυτού πρέπει να είναι να λαμβάνουν οι μαθητές τις αντίστοιχες δεξιότητες και ικανότητες με εκείνες που προσφέρονται στους συμμαθητές τους που διδάσκονται τα θρησκευτικά. Καθώς έτσι θα εντάσσονται ομαλά στον ηθικοκοινωνικό ιστό της χώρας και βέβαια αφού οριστεί ικανός και απαιτούμενος αριθμός μαθητών ανά τάξη.
Μπορεί η λύση να θεωρείται από τους δικαστές η οριοθέτηση δικαιωμάτων ανάμεσα στα επιμέρους μικροσύμπαντα του Ελληνικού Σχολείου και η θρησκευτική κοινότητα να είναι ένα απ’ αυτά, αλλά παιδαγωγικά το Σχολείο δεν προκόβει αν δεν φέρει τους μαθητές σ’ ένα ενιαίο κόσμο συνύπαρξης, σεβασμού και ανθρωπιάς.
Κατακερματίζοντάς τους και ανάλογα με το αν είναι ορθόδοξοι ή όχι, το Σχολείο φτωχαίνει. Και μαζί μ’ αυτό για όποιον σέβεται και κατανοεί την ορθόδοξη θεολογία, σημαίνει φτώχεια για κείνη.
Χρειαζόμαστε Σχολεία που θα καταγίνονται με την Θρησκεία και τις Θρησκείες, να μην περιορίζονται στην φιλοσοφία και ηθική γενικώς. Όμως, πρέπει να διασωθεί η ενότητα του Δημόσιου Σχολείου σ’ ένα κόσμο ανοιχτό, δημοκρατικό, διαφανή με αμοιβαίο σεβασμό και όχι σχολεία, μακριά από την συνύπαρξη με τον διαφορετικό με τον οποίον θα μοιρασθούμε τον ίδιο κόσμο μεγαλώνοντας. Αυτή είναι η παράδοση και ιστορία του ορθόδοξου θεολόγου. Ο δε αείμνηστος Χρ. Γιάνναρας, καθηγητής φιλοσοφίας και Θεολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, παρά τις αντιθέσεις συναδέλφων του, που στολίζονταν, κατά γενική αντίληψη ως άνθρωποι από ιδιοφυία βαθιά πίστη στην ορθοδοξία, γνώση σπάνια στην πατρίδα και πολιτισμό της, συγγραφέας 50 τουλάχιστον βιβλίων σε άρθρο του στην Κυριακάτικη Εφημερίδα της «Καθημερινής» προ 28ετίας μεταξύ άλλων, έγραφε: «Η χαρά των σχέσεων της κοινωνίας, η φιλία, ο έρωτας, ο σεβασμός της διαφοράς δεν διδάσκονται, δεν επιβάλλονται με νουθεσίες και προτροπές. Το Σχολείο, η γειτονιά, η ενορία, ο χορός, το τραγούδι, τα θησαυρήματα της γλώσσας, όλα αυτά, χωρίς νοητικές αναλύσεις και ηθικές προστακτικές, γεννάνε την αγάπη στην κοινωνία».
Όσον αφορά για τον Χριστιανισμό, υποστηρίζεται ευρύτατα ότι είναι από τα βασικά συστατικά όπως ο αρχαίος πολιτισμός και το ρωμαϊκό δίκαιο. Η Αθήνα έδωσε την ελευθερία, η Ρώμη το Κρατικό δίκαιο και η Ιερουσαλήμ την Χριστιανική αγάπη και ηθική.
Ενώ ο Μακρυγιάννης ζητώντας Συνταγματικά δικαιώματα για τον λαό απέβλεψε στην αρετή του κράτους απέναντι στον πολίτη και όχι θεωρητικές αρχές Δημοκρατικού πολιτεύματος, λέγοντας χαρακτηριστικά αυτό το σύστημα δεν το θέλουν οι τίμιοι άνθρωποι. «Αυτήνιοι» εννοούσε τους Ευρωπαίους, είναι άνθρωποι χωρίς ηθική και πίστη και κρίμα στα «φώτα» τους.
* Ο κ. Ιωάννης Σκουτέρης είναι Δικηγόρος, τέως αντιδήμαρχος Χολαργού