Είναι άλλο όμως η αμφισβήτηση του αποτελέσματος και άλλο η αήθης συμπεριφορά σε έναν άνθρωπο που απλώς έκανε μια δουλειά που του ανατέθηκε.
Σχολιάζοντας το πόρισμα του ΕΜΠ η κυρία Καρυστιανού επιτίθεται προσωπικά στον καθηγητή Καρώνη καταλογίζοντάς του δόλο και συμπαιγνία με την κυβέρνηση:
«Η ζοφερή πραγματικότητα του ότι υπάρχουν άνθρωποι αδίστακτοι, σκοτεινοί και πρόθυμοι, με κίνητρα που θα ερευνηθούν, να τοποθετούν εμπόδια στο καλό».
Αντίθετα ο κύριος Πλακιάς πατέρας δύο κοριτσιών που χάθηκαν στα Τέμπη, σε εκδήλωση μνήμης στην Καρδίτσα δήλωσε:
«Είμαι 100% σίγουρος ότι δεν υπήρχε φορτίο».
Επίσης ο Χρήστος Βλάχος, πατέρας του Βάιου που και αυτός χάθηκε στα Τέμπη στην ίδια εκδήλωση:
«Ποτέ δεν είχα πιστέψει το παράνομο φορτίο. Το θεωρούσα ευθύς εξ αρχής άτοπο και άκαιρο, βολεύει μόνο κάποιους»
Αναρωτιέμαι, οι γονείς αυτών των παιδιών που με βάση τα πορίσματα των δικών τους εμπειρογνωμόνων κατέληξαν στο συμπέρασμα της ανυπαρξίας παράνομου φορτίου, βάζουν «πλάτη» στην κυβέρνηση η έχουν και αυτοί δόλο;
Είναι γεγονός ότι όταν ένα ψέμα επαναλαμβάνεται διαρκώς τείνει να γίνει αλήθεια.
Και σε αυτήν την παγίδα έπεσαν πολλοί.
Άλλοι από την συναισθηματική τους φόρτιση, άλλοι από την επιθυμία για απόδοση ευθυνών και άλλοι γιατί αυτό τους βόλευε.
Ακόμα και ο πρωθυπουργός, εκείνος ίσως και από την πίεση της κοινωνικής οργής, άρχισε να αμφιταλαντεύεται και άφησε εμμέσως πλην σαφώς να εννοηθεί ότι η εμπορική αμαξοστοιχία μπορεί και να μην ήταν τόσο «καθαρή» στην συνέντευξή του στον Alpha.
Αυτή η τραγωδία έγινε βούτυρο στο ψωμί των κομμάτων να παίξουν το παιχνίδι τους πάνω στα 57 αθώα θύματα, στον πόνο των συγγενών αλλά και στην επιθυμία της κοινωνίας για απόδοση της δικαιοσύνης.
Ένα πολιτικό παιγνίδι εξουσίας με όρους πλατείας θυμίζοντας την εποχή του 2011.
Τα κόμματα επένδυσαν στην πρωτοφανή τραγωδία και έδωσαν τα ρέστα τους να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη.
Κάποια τα κατάφεραν και για κάποια άλλα αυτή η προσπάθεια, τους γύρισε μπούμερανγκ.
Το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να προβληματιστεί, σε μια περίοδο δυσμενή για την κυβέρνηση, τι δεν κάνει καλά η ηγεσία και τα στελέχη του και η ΝΔ να πάψει να χρεώνει στους άλλους τα πέντε κακά της μοίρας της.
Να δει τις δικές της αμαρτίες. Τους δικούς της κακούς χειρισμούς και την δική της ανικανότητα να διαχειριστεί αυτή την κρίση.
Γιατί τα δικά της λάθη καλλιέργησαν στον κόσμο την αίσθηση της συγκάλυψης μαζί με την απαράδεκτη σπουδή της να κλείσει άρον άρον την υπόθεση φοβούμενη μην γίνει αυτή η τραγωδία το δικό της «Μάτι», υποδεικνύοντας ως μοναδικό υπεύθυνο τον ανίκανο σταθμάρχη που έβαλε τα δύο τρένα στην ίδια γραμμή.
Οι αρχηγοί που είδαν τα ποσοστά των κομμάτων τους να αυξάνονται καλό θα είναι, να συγκρατήσουν το ύφος μεγαλείου που απέκτησαν ξαφνικά.
Η εκλογική τους ενίσχυση δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου δικού τους επιτυχούς πολιτικού σχεδιασμού, αλλά προϊόν συγκυριών και μονοθεματικής επικαιρότητας
που ευνόησαν προσωρινά την ρητορική τους.
Πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτή η άνοδος δεν είναι ΜΟΝΙΜΗ, είναι ευκαιριακή και όσο αρχίζει να ξεθωριάζει το αφήγημα που τους ανέβασε ψηλά, τόσο θα ξεφτίζει και η εικόνα της επιτυχίας τους σαν το πουλόβερ που αρχίζει να ξηλώνεται στις άκρες του.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου εκμεταλλευόμενη την τραγωδία ξαφνικά απέκτησε ύφος πρωθυπουργού και ο Βελόπουλος ρυθμιστή της πολιτικής ζωής.
Δεν αντιλαμβάνονται ότι όσο απότομη ήταν η άνοδός τους, το ίδιο απότομη θα είναι και η πτώση τους.
Αυτό το φούσκωμα των δημοσκοπικών ποσοστών του κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ανεξάρτητα από το αν θα έχει ή όχι διάρκεια, κατέδειξε πόσο εύκολα πλέον μπορεί να αλλάξει δραματικά η κατάσταση από την μία μέρα στην άλλη στο πολιτικό σκηνικό και αυτό είναι μία νέα συνθήκη που πρέπει να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τα κόμματα.
Ένα δυσάρεστο γεγονός, μια τραγωδία είναι ικανά να αλλάξουν εντελώς τους πολιτικούς συσχετισμούς
Σε αυτή την ένταση των δύο τελευταίων χρόνων, ο λαός έγινε θεατής και φορέας ενός αφηγήματος που καλλιεργήθηκε από τον θυμό, την λατρεία σε ένα πρόσωπο και την επιφανειακή επιστημονική μελέτη των στοιχείων και για αυτό τώρα καταρρέει.
Γιατί όταν η επιχειρηματολογία στηρίζεται στην επιθυμία και στα «θέλω», όταν οι αντιδράσεις προσδιορίζονται από την λατρεία σε ένα άτομο και όχι από την αντικειμενική αλήθεια τότε όλο αυτό το οικοδόμημα γκρεμίζεται σαν τραπουλόχαρτα.
Αναρωτιέμαι μόνο, ποιά θα είναι η συνέχιση αυτής της τραγικής ιστορίας, τώρα που οι οπαδοί του παράνομου φορτίου φαίνεται να ξεμένουν από πυρομαχικά.
Και να ξεκαθαρίσουμε για άλλη μια φορά κάτι.
Η διερεύνηση της αλήθειας και η απόδοση δικαιοσύνης δεν είναι αίτημα μόνο των συγγενών και όσων συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις αλλά ολόκληρης της κοινωνίας.
Η ευαισθησία για τα 57 αθώα θύματα αυτής της τραγωδίας δεν είναι προνόμιο μόνο αυτών που φώναζαν συνθήματα στις συγκεντρώσεις, αλλά και όλων εκείνων που έβλεπαν με δυσπιστία όλες αυτές τις συγκεντρώσεις, πιστεύοντας ότι υπάρχει καταφανέστατα μια πολιτική εργαλειοποίηση όχι μόνο από τα κόμματα, αλλά και από τους συμμετέχοντες σε αυτές.
Και το κυριότερο.
Η αναμονή αλλά και η έλλειψη αντίδρασης από αυτό το κομμάτι της κοινωνίας δεν ήταν μια σιωπηλή στήριξη προς την Κυβέρνηση και τον Κ. Μητσοτάκη όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν.
Γιατί αν αυτό ήταν αληθές, τότε η ΝΔ δεν θα βρισκόταν δημοσκοπικά στο 28.1% αλλά στο 80,7% που είναι το ποσοστό των Ελλήνων «που θεωρεί ότι η αντιπολίτευση εκμεταλλεύεται πολιτικά την υπόθεση των Τεμπών»
(Opinion Poll για το Action 24 19.03.2025)
Υπάρχει κόσμος που δεν μιλά, δεν παίρνει θέση σε όλη αυτή την εργαλειοποίηση, γιατί φοβάται μην κατηγορηθεί ως οπαδός την ΝΔ.
Γιατί δυστυχώς αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Μένει αμέτοχο ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας αν και «πνίγεται» με αυτά που συμβαίνουν γύρω του και δεν μιλά για να μην θεωρηθεί ότι έχει έλλειψη ευαισθησίας.
Λες και η ενσυναίσθηση είναι προνόμιο των οπαδών της κυρίας Καρυστιανού και όλοι οι άλλοι χαίρονται με αυτή την τραγωδία.
Γιατί ο φανατισμός δεν τους αφήνει να αντιληφθούν ότι είναι άλλο το ίδιο το τραγικό γεγονός και ο πόνος της μάνας και άλλο η διαχείριση του.
Υπάρχει κόσμος που φοβάται να καταγγείλει την χυδαιότητα των κομμάτων φοβούμενοι τις αντιδράσεις των οπαδών της κυρίας Καρυστιανού.
Γιατί για οπαδούς των δράσεών της πρόκειται και όχι για συμπάσχοντες στο δράμα της μητέρας.
Γιατί το ειλικρινές ενδιαφέρον δεν ξεχωρίζει τα δράματα και τις τραγωδίες που θα εκφραστεί, ούτε τις μάνες που θα συμπαρασταθεί.
Εκτός αν πιστεύουν κάποιοι ότι οι μάνες των θυμάτων στο Μάτι δεν νιώθουν τον ίδιο πόνο για τον άδικο χαμό των δικών τους παιδιών.
Για αυτές όμως δεν υπήρξε καμία κινητοποίηση, καμιά συγκέντρωση συμπαράστασης, καμία συναυλία οικονομικής ενίσχυσης.
Ίσως κάποιοι θέλουν να ξεχνούν ότι: Η τραγωδία στο Μάτι όπως και αυτή των Τεμπών «Είναι ένα συλλογικό τραύμα που προκλήθηκε από κρατική ευθύνη» και χρήζουν της ίδιας αντιμετώπισης.
Ο φανατισμός και η προσωπολατρία έχει φτάσει στο επίπεδο να στοχοποιούνται άτομα και αρθρογράφοι που εκφράζουν τον σκεπτικισμό για όλα αυτά τα αδιανόητα που ακούστηκαν αυτά τα δύο χρόνια, όπως συνέβη πρόσφατα με την δημοσιογράφο Σοφία Γιαννακά που την εγκαλεί η ΕΣΗΕΑ επειδή τόλμησε να κρίνει ως «πολιτικές» τις παρεμβάσεις της Καρυστιανού.
Εν αντιθέσει με όλους εκείνους που στήριξαν την παραπληροφόρηση και όχι μόνο δεν κλήθηκαν να δώσουν εξηγήσεις, αλλά έτυχαν ιδιαίτερης αποδοχής και φιλοξενίας σε όλα τηλεοπτικά πάνελ.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι είναι αποδεκτές οι επιθέσεις και οι χυδαίοι χαρακτηρισμοί από συγκεκριμένα άτομα σε βάρος της κυρίας Καρυστιανού, ακόμα και αν πιστεύουν ότι οι διαχείριση του πένθους της την οδήγησαν σε επικοινωνιακά λάθη.
Δυστυχώς αυτά είναι τα αποτελέσματα του φανατισμού που θολώνει την κρίση των ανθρώπων.