Έτσι η ταλαίπωρη εκείνη χώρα πήρε την καινούρια ονομασία Koukouroukou Land.
Τώρα, ποιοι είναι οι Homo Koukouroukiens;
Αν δεν τους έχεις ακουστά, είναι ένας λαός που απ’ την απελευθέρωσή του και μετά, κάπου διακόσια χρόνια τώρα, ψηφίζει τους ίδιους περίπου πολιτικούς, του ίδιου περίπου πολιτικού συστήματος (Καπιταλισμός, αν έχεις ακουστά) τους οποίους έβριζε προ των εκλογών για να μπορεί να τους βρίζει και πάλι την επόμενη των εκλογών, μέχρι να τους ψηφίσει ξανά. Μα, σου λέω… τελείως κουκουρούκου!
Οι εκλεγμένοι άρχοντες της Koukouroukou Land όλη την ημέρα έπαιζαν με πλαστελίνες σε διάφορα χρώματα. Κι έπλαθαν ανθρωπάκια σε διάφορα χρώματα, ανθρωπάκια με μνήμη κοντή και όνειρα που σκαμπανέβαζαν κατά πώς τους όριζε η απληστία και η αλαζονεία των εκλεγμένων τους αρχόντων. Κάθε φορά, μια εβδομάδα πριν τις εκλογές, τα κακόμοιρα τα ανθρωπάκια τα φτιαγμένα από πλαστελίνη, πιανόντουσαν από μια ελπίδα ξέμπαρκη που τους ψιθύριζε πως απ’ την επόμενη των εκλογών η απόσταση που χωρίζει τους ανθρώπους της μισθωτής εργασίας με εκείνους της πλουτοκρατίας, θα γίνει γι αυτούς μόνο ένα τσιγάρο δρόμος. Και ψήφιζαν . Κι έκαναν όνειρα μεγάλα. Έωλα όνειρα.
Ύστερα, όταν έπεφταν από τα σύννεφα, έβριζαν. Αλλά οι άρχοντες τους βούλωναν τα στόματα. Τους φίμωναν. Και σ’ όλη την Koukouroukou Land μόνο η φωνή των αρχόντων ακουγόταν, φωνή στεντόρεια, τραχιά που διοχέτευαν μέσα από πολλά και διάφορα κανάλια.
Τώρα στα λέω όλα αυτά γιατί μπούχτισα, κάθε χρόνο με τις νεροποντές, να ακούω ότι πνίγονται με τις πλημμύρες γειτονιές, πόλεις και χωριά. Μπούχτισα ν’ ακούω τον κάθε Koukouroukou άρχοντα, με την στεντόρεια φωνή που του παρέχουν τα κανάλια, να ρίχνει το φταίξιμο σε κάθε φουκαρά που πήγε κι έχτισε το σπίτι του στο ρέμα πάνω. Κάθε χρόνο χάνονται άνθρωποι, χάνονται περιουσίες και ολόκληρες οικογένειες βρίσκονται στον δρόμο. Κι ωστόσο, οι άρχοντες οι τέως και οι νυν, ρίχνουν το ανάθεμα στου φουκαρά την πλάτη.
Τώρα θα μου πεις, είναι σωστό να κλείνει ο άλλος το ρέμα για να χτίσει το σπίτι του;
Όχι, ρε φίλε, είναι λάθος πέρα για πέρα. Τη φύση πρέπει να την σεβόμαστε, αλλιώς μας εκδικείται. Είναι παγκόσμιος νόμος. Βέβαια είναι και νόμος του κράτους αυτός. Και τους νόμους του, το κράτος, πρέπει πρώτο το κράτος να τους σέβεται.
Οπότε, όταν ο ανθρωπάκος ο πλασμένος από πλαστελίνη, ο μη έχων οικολογική συνείδηση(τελευταία και αυτή την έκφραση μπούχτισα να την ακούω) προκειμένου να χώσει το κεφάλι του κάτω από ένα κεραμίδι, έδωσε τις λίγες του οικονομίες και αγόρασε (από καταπατητή; από οικοπεδοφάγο;) ένα κομμάτι γης στο ρέμα επάνω. Το αγόρασε, αλλά πώς το αγόρασε;
Το αγόρασε επειδή το ελεεινό κράτος της Koukouroukou Land του έκανε συμβόλαια για τα οποία εισέπραξε χρήματα.
Κι όταν ο εν λόγω φουκαράς μάζεψε τα λεφτά να χτίσει δυο κάμαρες κι ένα λουτροκαμπινέ, πώς τα κατάφερε και έχτισε στο ρέμα πάνω;
Έχτισε γατί λάδωσε όσα κρατικά γρανάζια χρειάστηκε να λαδώσει, από τον αστυφύλακα της γειτονιάς, τον αστυνόμο, την πολεοδομία, τον εργολάβο, τον μηχανικό, μέχρι και τον βουλευτή του κι έτσι, οι δυο κάμαρες, του στοίχισαν στην πορεία του χρόνου όσο μια βίλα στην Εκάλη δίχως την πισίνα της.
Και πήρε και φως και νερό και τηλέφωνο, και του έστρωσε και ασφαλτωμένο δρόμο (πληρωμένο με ψηφαλάκια) ο τοπικός του άρχοντας και του τα παίρνει κανονικά και με τον νόμο η εφορία κάθε χρόνο για το σπίτι αυτό που κλείνει το ρέμα και…
Και πληρώνει ο φουκαράς και πληρώνει και πληρώνει…
Και να πώς γίνεται ο θύτης θύμα!
Ρε, πόσο θράσος έχουν όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες της Koukouroukou Land που σήμερα τολμούν να θρηνούν κάθε φορά για τους νεκρούς και τις ζημιές που προκαλούν οι δυνατές νεροποντές, εξαιτίας της διαχρονικής τους αλαζονείας, απληστίας και ανικανότητας!
Κουκουρούκου ρεεε…
karalitsa2@gmail.com