«Διακοπούλες, διακοπούλες;» Γέλασαν και οι δύο.
«Οι αποσκευές σας;» Ο Ασημάκης μου έδειξε μια σακούλα του μπακάλη που βαστούσε στο χέρι.
«Πήραμε από το σπίτι μια μπύρα παγωμένη με δυο ποτήρια, θα περάσουμε από το σουβλατζίδικο του Θοδωρή να πάρουμε δυο σουβλάκια και θα πάμε στην πλατεία, στα παγκάκια για να φάμε το μεσημεριανό μας. Πηγαίνουμε εκεί γιατί της Αφροδίτης της αρέσει πολύ να πιτσιλιέται στο συντριβάνι».
Φτάσαμε στο ισόγειο. Ο Ασημάκης βάζει με το κινητό του μουσική, η Αφροδίτη τον ακολουθεί λικνιζόμενη φιλάρεσκα. Εμένα κάτι μέσα μου αρνείται να μου επιτρέψει να βγω στον δρόμο μαζί τους. Πρέπει όμως, είναι εκείνο το ραντεβού με τον γιατρό στο Κέντρο Υγείας, δυόμιση μήνες πριν κλεισμένο…
Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο πέφτω πάνω στον Γιάννη και την Αρίστη. Ενδυμασία παραλίας και αυτοί. Γυαλιά, καπελαδούρες, κοντοβράκια κι ένα αντηλιακό στο χέρι.
«Α, μπράβο, θα έχουμε και μουσική!» Λέει η Αρίστη με μια ζωηράδα αντιστρόφως ανάλογη της ηλικίας της. Ο Ασημάκης προσπαθεί να μου εξηγήσει ότι τα δυο ζευγάρια αποφάσισαν να κάνουν μαζί τις διακοπές τους κι εγώ τσιμπιέμαι στη ζούλα για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι όχι, δεν ζω σ’ ένα πολύχρωμο εφιάλτη μέσα απ’ τον οποίο, όπου να ‘ναι, θα σκάσει μύτη και το τέρας του Λόχνες…
«Σε βλέπω να εκπλήσσεσαι» μου λέει ο Ασημάκης και τέσσερα ζευγάρια μάτια καρφώνονται επάνω μου με μια δόση απαξίωσης να πω, οίκτου να πω, δεν μας χέζεις ρε φίλε να πω…
«Όχι, αλλά…»
«Κατάλαβα, δεν έχεις ιδέα. Μάλλον δεν άκουσες τον Πορτοσάλτε που είπε ότι από τα μισά του Ιουλίου ως το τέλος του Αυγούστου, εμείς οι… δευτεράντζες πολίτες, η πλέμπα, τέλος πάντων, δεν πρέπει να πηγαίνουμε στα νησιά και τις παραλίες γιατί δεν χωράμε. Στο διάστημα αυτό έρχονται ορδές τουριστών που αφήνουν χρήμα ζεστό, κι όταν λέμε ζεστό, πάνω από δυο δισεκατομμύρια ευρώ που η χώρα το έχει ανάγκη κι αν είσαι πατριώτης πρέπει να το σεβαστείς αυτό και να κάνεις πίσω. Μπορείς όμως να κάνεις staycation που είναι και της μόδας. Μένεις στο σπίτι, όπως μας έλεγαν και τότε με τον κορωνοιό, αλλά τώρα μένεις για να κάνεις τις διακοπές των ονείρων σου. Με ηρεμία, με χαλαρότητα και με μεγάλη οικονομία».
Χρειάστηκε να επαναφέρω χειροκίνητα την κάτω σιαγόνα μου που είχε κρεμάσει. Αισθάνθηκα το αίμα μου να πετάγεται στον εγκέφαλο σε μικρά συνριβανάκια, έτοιμα να πιτσιλίσουν την Αφροδίτη. Στήριξα την πλάτη μου στον τοίχο.
«Η μόνη απορία που έχω, είναι αν θα πηγαίνατε φέτος διακοπές σε νησιά και παραλίες, στην περίπτωση που δεν είχαμε αυτόν τον υπερτουρισμό». Τους είπα.
«Σιγά μην μας έφτανε η σύνταξη να πάμε διακοπές» είπαν και οι τέσσερεις εν χορώ «εδώ στο super market για τα αναγκαία και τρομάζουμε να πάμε».
«Και το staycation γιατί το κάνετε; Για να κατευνάσετε την οργή σας; Κάτι παρόμοιο δεν κάνατε όταν το Πάσχα σας συμβούλεψε ο Σκρέκας ν’ αγοράσετε ελαφρύ αρνί επειδή δεν σας έφταναν τα λεφτά; Όταν ο πρωθυπουργός σας τρολάριζε μπροστά στα μούτρα σας ότι η φέτα έχει 6,28 ευρώ το κιλό, εννοώντας το μισό κιλό; Όταν σας προτείνουν να κατεβάζετε το γενικό για οικονομία στο ρεύμα, όταν επιμένουν ότι με τρία τοστ χορταίνει οικογένεια και με 200 ευρώ επιβιώνεις άνετα. Όταν ο Λαζαρίδης βουλευτής στην Καβάλα σας είπε αυστηρά ότι στο εξωτερικό δεν αγοράζουν ολόκληρο καρπούζι, μια φέτα μόνο αγοράζουν. Μια φέτα, ρε, πότε πήρατε εσείς μια φέτα καρπούζι; Αναρωτηθήκατε ποτέ για πότε κατάντησε η ζωή σας μια φέτα ζωής; Αλλά γεμίσαμε Αντουανέτες. Αντουανέτες που δεν προέκυψαν από παρθενογένεση. Εσείς τις γενάτε, εσείς τις τρέφετε, εσείς τις συντηρείτε. Άντε τώρα να πιτσιλιστείτε στο συντριβάνι της πλατείας. Κάντε και καμιά βουτιά, με το κεφάλι και γερά…»
Έφυγα τρέχοντας. Έχασα και το ραντεβού. Κι ακόμη τρέχω. Αυτή δεν είναι χώρα, το τρενάκι του τρόμου έχει καταντήσει.
karalitsa2@gmail.com