ΛΙΤΣΑ ΚΑΡΑΜΠΙΝΗ

Ψωμί με ψωμί…

Τ
η νύχτα που μας πέρασε είδα στον ύπνο μου ότι με δίκαζαν. Δικαστήριο κανονικό. Πρόεδρος, πάρεδρος, γραμματέας, ένορκοι δεξιά κι αριστερά. Άκρα δεξιά τους ο εισαγγελέας. Υπήρχε και μάρτυρας, τον είδα να ορκίζεται στο Ευαγγέλιο.

Για μια στιγμή πίστεψα πως ήταν μάρτυρας υπεράσπισης.

«Κύριοι δικαστές» είπε «το είδα με τα μάτια μου σε γνωστό super market. Μια γυναίκα αγόρασε τέσσερις φέτες τυρί για tost και τέσσερις φέτες ζαμπόν. Τη λυπήθηκα και φοβήθηκα, σήμερα εκείνη αύριο εγώ. Ο κόσμος πεινάει, πού θα φτάσει η κοινωνία με αυτή την ακρίβεια;»

Ύστερα γύρισε προς το μέρος μου, άπλωσε το χέρι του και με έδειξε με το δάχτυλο.

«Αμέσως μετά είδα την κατηγορούμενη να αγοράζει από δέκα πέντε φέτες τυρί του tost και δέκα πέντε φέτες ζαμπόν. Ως ευσυνείδητος πολίτης έκανα το πρέπον. Κάλεσα την αστυνομία και την ΑΑΔΕ».

«Την ΑΑΔΕ γιατί την κάλεσες;»

«Μα, έπρεπε να ελεγχθεί διεξοδικά για μαύρο χρήμα».

Εκείνη την στιγμή κατάλαβα. Μάρτυρας κατηγορίας ήταν, όχι υπεράσπισης. Κοίταξα τους δικαστές έναν έναν. Φάτσες μουρόχαυλες μα ικανοποιημένες. Βλέμματα επιβράβευσης προς τον κατήγορο. Αλλά, για στάσου, φάτσες γνωστές, πού τις ξέρω; Ω, τέτοια ομοιότητα!

Ο πρόεδρος της έδρας, ένας τύπος με γουρλωμένα μάτια, άρχισε να χτυπιέται, τόσο που είπα πως θα πέσει από την καρέκλα του, παρόλο που ήταν δεμένος μαζί της με χοντρούς ιμάντες. «Δεν έχεις κοινωνική συνείδηση όταν αγοράζεις δέκα πέντε φέτες τυρί και δέκα πέντε φέτες ζαμπόν» μου φώναζε. «Αναχαιτίζεις την ανάπτυξη της χώρας. Καταστρέφεις το μέλλον σου, την ζωή σου, την υγεία σου. Αν αύριο χρειαστεί να χειρουργηθείς, με τι χρήματα θα πληρώσεις το χειρουργείο σου στο Δημόσιο Νοσοκομείο; Γιατί, σε βλέπω, φτωχάντζα είσαι, στο Δημόσιο θα προστρέξεις. Και θα φωνάζεις και θα σκούζεις για Δημόσια Υγεία, αλλά το κράτος τότε θα σου πει και δικαίως θα σου πει, φάε τυριά και σαλάμια τώρα, εγώ δεν δύναμαι, αγοράζω αεροπλάνα και πάλι για την ασφάλεια τη δική σου. Και της Ουκρανίας. Και την ευμάρεια των Ηνωμένων πολιτειών. Τι νόμισες, το συκώτι το δικό σου έχει έννοια το κράτος;»

Οι εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του προέδρου, δεν καταλάβαινα, μα κάτι σαν γραμματείς να ήταν, κάτι σαν Φαρισαίοι… ήταν στο δικό τους κόσμο χαμένοι. «Μα για να φτιάξει τέσσερα tost πόσες φέτες έπρεπε να πάρει», έλεγε ο ένας.

«Τέσσερις φέτες τυρί και τέσσερις φέτες ζαμπόν, όπως έκανε η άλλη γυναίκα που είδε ο μάρτυρας. Όχι από δέκα πέντε φέτες. Με τέσσερα tost χορταίνει η οικογένεια όλη. Πάνε αυτά που ξέρανε παλιά. Τώρα προσανατολιζόμαστε όλοι στην ανάπτυξη».

Ο εισαγγελέας με κοίταξε σκληρά, κυνικά και με φωνή τσιριχτή έβγαλε την ετυμηγορία. Ζήτησε από το δικαστήριο για το υπόλοιπο της ζωής μου να μου αφαιρεθεί το δικαίωμα να βάζω τυρί και ζαμπόν στο tost μου. Ψωμί και ψωμί.

Κοίταξα με βλέμμα απελπισίας τους ενόρκους. Λαϊκοί δικαστές, σάρκα από την σάρκα μου είναι, δεν μπορεί, θα με υποστηρίξουν. Ο πρόεδρος τους έδωσε το λόγο. Ξαφνιασμένοι σήκωσαν τα μάτια τους από τις οθόνες των κινητών τους. Κάτι ψιθύρισαν μεταξύ τους και ύστερα πήρε ο ένας το λόγο.

«Κύριοι δικαστές, κύριε εισαγγελέα, σχετικά με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία…»

Ένα ουρλιαχτό σαν έκρηξη ηφαιστείου ξεχύθηκε από μέσα μου και διέλυσε το σκηνικό του ονείρου. Στάχτη και μπούρμπερη στα μάτια μου μπροστά. Και δικαστές και ένορκοι και εισαγγελέας.

Ξύπνησα. Χοντρές σταγόνες ιδρώτα έσταζαν από το μέτωπό μου. Η κόρη μου έτρεξε δίπλα μου τρομαγμένη. «Τι έπαθες, ρε μάνα, είσαι καλά;»

«Εφιάλτης ήταν, κορίτσι μου και πέρασε».

«Μα εσύ ούρλιαζες σαν κάποιος να σε έσφαζε. Τρόμαξα».

«Γιατί να θέλει κάποιος να σφάξει εμένα; Γέρασα, δεν έχω άλλο αίμα να μου πιεί. Ο στόχος είσαι εσύ. Αίμα φρέσκο, θρεπτικό. Τα όρνια καιροφυλακτούν. Τα είδα. Άλλα δεμένα στις καρέκλες τους, άλλα αφιονισμένα από την εξουσία και άλλα σε υποβοηθούμενη σκέψη»

Ναι, παιδί μου, για σένα ούρλιαξα, για να προγκήξω τα όρνια. Φέρε και τους φίλους σου μαζί και τους γνωστούς και τους γείτονες. Να ουρλιάξουμε όλοι μαζί. Να τρομάξουν εκείνοι, όχι εσύ.

Αλλιώς… η ετυμηγορία… Ψωμί με ψωμί.

 

karalitsa2@gmail.com