Ε
π’ ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας ποίησης, που τιμήθηκε προ ημερών, ήρθε στο μυαλό μου ένα ακαταλόγιστο και αλλόκοτο επιτρέψατέ μου, φαινόμενο. Απίστευτο αλλά αληθινό. Η Αστυνομία συνέλαβε ένα κορίτσι επειδή έπαιζε μουσική στο δρόμο και μάζευε πενταροδεκάρες. Στη συνέχεια οδηγήθηκε στο αρμόδιο Αστυνομικό Τμήμα για… εξακρίβωση στοιχείων!! Όταν η ίδια Αστυνομία Θεσσαλονίκης αρνείται να παρέμβει για το εμπόριο ναρκωτικών στο Πανεπιστήμιο, και θεώρησε απειλή για την κοινωνία ένα κορίτσι που μοιράζει έναντι πινακίου φακής πολιτισμό. Και όχι μόνον συλλαμβάνει καστανά για φοροδιαφυγή.Και δεν είναι το μοναδικό περιστατικό, αφού προ διετίας περίπου η Δημοτική Αστυνομία διαπιστώνει κατάληψη πεζοδρομίου της οδού Αιόλου, από δύο αλλοδαπούς που έπαιζαν μουσική χωρίς ενόχληση των διερχομένων, ο δε Δήμος επιβάλλει τέλος στο διπλάσιο και πρόστιμο με το σκεπτικό ότι η μετά μουσικής ενέργεια ήταν αυθαίρετη και παράνομη…! Σε άλλη περίπτωση σε μουσικό που τραγουδούσε όμορφα επί κοινοχρήστου χώρου καταταλαιπωρήθηκε σε Αστυνομικό Τμήμα με την κατηγορία ότι δεν κατέβαλε πνευματικά δικαιώματα και ζητιανεύει!… Ενώ η ίδια απαντούσε: Δεν επαιτώ αλλά παίζω μουσική και οι περαστικοί με ανταμείβουν συνήθως με ένα χαμόγελο ή μια φωτογραφία.
Στη Θεσσαλονίκη επίσης προ τριετίας συνελήφθη γιαγιά από αστυνομικά όργανα σε λαϊκή αγορά όπου έπλεκε τερλίκια (μάλλινα παπουτσάκια – καλτσούνια), χωρίς την άδεια του Δήμου, ενώ η 90χρονη έκανε χρήση του χώρου με παραχώρηση από τον παγκούχο πωλητή. Καταλογίσθηκε τελικά πρόστιμο και στη συνέχεια οδηγήθηκε στο Αστυν. Τμήμα με περιπολικό τριών ανδρών, χειροπέδες και ανάκριση επί οκτάωρο. Και όχι μόνον πρόσφατα επεβλήθη πρόστιμο 107,30 ευρώ σε 92χρονη επίσης γιαγιά από εφορία της Ορεστιάδος επειδή δεν έκανε εμβόλιο κατά του κορωνοϊού. Η οποία καλείται να πληρώσει πάραυτα παρ’ ότι τυγχάνει αόμματος και χωρίς άνοιγμα του σχετικού φακέλου, δηλαδή αδιαμαρτύρητα.
Στη χώρα μας διώκεται η «μουσική του δρόμου», το ωραιότατο φυτώριο πολιτισμού, η ευχάριστη νότα στην γκρίζα καθημερινότητά μας. Οι μουσικοί του δρόμου είναι μια απαραίτητη μορφή τέχνης για κάθε σύγχρονη πόλη. Δεν περιλαμβάνει μόνο την μουσική, το τραγούδι, το χορό αλλά όλο το φάσμα της δημιουργίας του πνεύματος. Η παράδοση είναι ένας ωκεανός αέναος απ’ όπου μπορεί κανείς να αντλήσει και έμπνευση αν κάτι τον ενδιαφέρει στο μοναδικό ταξίδι στην τέχνη.
Η αηδώς μητέρα του Οιτύλου που σκότωσε κατά λάθος το παιδί της θρηνεί ασταμάτητα από τότε το τραγούδι του αηδονιού ακούγεται συνεχώς σαν μοιρολόι της, ενώ δεν υπάρχει μυστήριο που να μην τραγουδούν τα πουλιά επάνω στα κλαδιά. Η μουσική είναι από τη φύση της ποίηση, καθόσον ο ποιητής πλέκει τις λέξεις τον τρόπο που τις τακτοποιεί, ψηφίδες πολύτιμες ώστε να προκύπτει η αρμονία και η μουσικότητα.
Στις παλαιότερες γενιές δεν υπήρχε στιγμή της ζωής τους που δεν ήταν συνυφασμένη με την ποίηση αλλά και μουσική, το τραγούδι από το νανούρισμα στο μοιρολόγι, από την σπορά στο γλέντι του τρύγου.
Οι νεότεροι σε μια εποχή που αλλάζουν όλα λόγω της τεχνολογίας, φρόνιμο θα ήταν να αντιληφθούν ότι μέσα από το τραγούδι θα μάθουν μεθοδικότητα μέσα από τις αισθήσεις, δηλαδή θα κρατούν το χέρι τους αλλά δεν θα το βλέπουν στην οθόνη του κινητού.
Προ παντός οι αρμόδιοι προστάτες της τάξης και της δημοτικής περιουσίας μπορούν να μυρισθούν ότι η μουσική μαζί με την ποίηση είναι παγκόσμια γλώσσα, μιλάει αμέσως στην ψυχή και στο μυαλό.
Ο κ. Ιωάννης Σκουτέρης είναι Δικηγόρος, τέως αντιδήμαρχος Χολαργού