Στο βίντεο είδα τρεις να στέκουν. Οι δυο μπροστά στον καταπέλτη και ο τρίτος λίγο πίσω τους. Με την πρώτη, με τη δεύτερη σπρωξιά, με την Τρίτη τον πετάνε στη θάλασσα. Αμέσως μετά δίνουν σήμα να φύγει το καράβι. Ο άνθρωπος πνιγόταν. Ο καπετάνιος καλωσόριζε τους ταξιδιώτες.
Σε άλλο βίντεο, την ίδια στιγμή, ακούω τις σπαρακτικές φωνές μιας γυναίκας να φωνάζει «πάρτε τον, σώστε τον άνθρωπο, μαζέψτε τον». Οι επιβάτες έτρεξαν στον καπετάνιο, δεν τους δέχτηκε.
Ακόμη και όταν, με εντολή του εισαγγελέα, το καράβι επέστρεψε στο λιμάνι, ο καπετάνιος ανακοίνωσε από τα μεγάφωνα. «Η καθυστέρηση οφείλεται σε περιστατικό που έγινε στο λιμάνι του Πειραιά. Το πλοίο δεν έχει καμία ευθύνη για το συμβάν».
Αυτό το «καμία ευθύνη» το οποίο συχνά πυκνά ακούω από τα πλέον επίσημα και αρμόδια χείλη, τείνει να γίνει η κανονικότητα της καθημερινότητάς μου. Και είναι εκείνο ακριβώς που με τρομάζει περισσότερο, ακόμη και από την σκέψη ότι στη θέση του Αντώνη θα μπορούσα να βρισκόμουν εγώ. Και ναι, καμία ευθύνη δεν θα επέρριπτε κανείς στο πλοίο αν δεν υπήρχαν τα βίντεο.
Τώρα στο νου μου έρχεται η δολοφονία του δεκαεννιάχρονου Θανάση Καναούτη, ο οποίος δεν πλήρωσε το εισιτήριο στο τρόλεϊ και ο ελεγκτής τον πέταξε έξω καθώς το όχημα ήταν εν κινήσει, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί. Το είπαν, το κατέθεσαν οι επιβάτες αλλά βίντεο δεν υπήρχε και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο, αφού ο ελεγκτής, απλά, έκανε τη δουλειά του.
Θυμάμαι, το 2020 άνθρωποι που δεν ήταν εντεταλμένοι γι’ αυτό, να συγκροτούν τάγματα εφόδου και να τραμπουκίζουν μετανάστες στη Λέρο και τον Έβρο.
Θυμάμαι και το πρόσφατο περιστατικό στον Έβρο, με τους αυτοκλήτους κυνηγούς κεφαλών να αιχμαλωτίζουν μετανάστες και να τους κατηγορούν για εμπρηστές.
Θυμάμαι κι ένα σωρό άλλα τραγικά περιστατικά όπου κυνηγήθηκαν, τραυματίστηκαν, δολοφονήθηκαν πολίτες από κρατικές ή παρακρατικές ομάδες με συνέργεια την ανοχή, την αδιαφορία ή και την συγκάλυψη των αρχών και βέβαια το απαραίτητο μπίρι μπίρι των βδελυρών ΜΜΕ.
Έτσι και η δολοφονία του άτυχου Αντώνη θα περνούσε στα ψηλά αν δεν υπήρχε η αδιαφιλονίκητη μαρτυρία των βιντεοσκοπήσεων. Υπάρχει όμως αδιαφιλονίκητη μαρτυρία για την εξουσία; Μπα…
Βγήκε ο υπουργός Ναυτιλίας Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Είπε. « Υπάρχει ένας άνθρωπος που πήγε να ταξιδέψει και βρέθηκε νεκρός, και ένας άλλος άνθρωπος που πήγε να κάνει τη δουλειά του και βρέθηκε κατηγορούμενος για φόνο».
Είπε και η δημοσιογράφος Μάνδρου, το φερέφωνο της εξουσίας. «Ας τον έσπρωχναν μέσα κι ας τον πλάκωναν στις κλωτσιές».
Βλέπεις, από το «έκανε τη δουλειά του», στο «ας τον πλάκωναν στις κλωτσιές», μια κανονικότητα δρόμος.
Αυτή την κανονικότητα με την οποία καθημερνά με ταΐζει το πολιτικό σύστημα, την αισθάνομαι σαν έναν καταπέλτη που γλιστράει αργά κάτω από τα πόδια μου, καθώς το καράβι της εξουσίας απομακρύνεται απ’ το λιμάνι της αρετής, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας.
Αισθάνομαι να βυθίζομαι στο κενό ανάμεσα στο υγειές και το κτηνώδες κομμάτι της κοινωνίας.
Αισθάνομαι να πνίγομαι στα σκατά της δικής μου ανικανότητας να πνίξω την κανονικότητά τους.
karalitsa2@gmail.com