Σ
τη χώρα μας πάντα οι εκλογές ήταν μια γιορτή, που ο πολίτης γιορτάζει και ο πολιτικός «στενάζει». Θα μου πείτε τι γιορτή είναι αυτή, που ένας χαίρεται και ο άλλος αγωνιά. Η χαρά του πολίτη την ημέρα των εκλογών είναι να έχει στο χέρι του και στο στυλό του τον υποψήφιο πολιτικό που περιμένει τη δικαίωσή του ή την αποτυχία του. Η κάλπη είναι πάντα «ερωτική» αφού προσκαλεί όλους εμάς τους πολίτες να ψηφήσουμε με ένα προκαθορισμένο ραντεβού που το αποτέλεσμά του μπορεί να είναι ένας επιτυχημένος γάμος, ή μια κακή επιλογή, που δεν θα φθάσει όμως στο διαζύγιο αν δεν περάσουν τέσσερα χρόνια.Η ψυχολογία του υποψήφιου στις εκλογές, ανεξαρτήτως κόμματος ήταν στο κόκκινο, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, γεφύρια και ποτάμια. Ακόμη δε ο υποψήφιος, χωρίς υπερβολή, να υποσχόταν συνοικέσιο για το πάντρεμα «μεγαλούτσικης» κόρης του εκλογέως. Θεατρική σκηνή που το παράλογο «έκλεγε» τη λογική. Το ακροατήριο, πριν καν αρχίσει η ομιλία του υποψηφίου, χειροκροτούσε, με έντονες κραυγές, ακόμη και ουρλιαχτά χαράς, για την επικείμενη νίκη της προσωπικής του επιλογής. Σήμερα το κλίμα είναι εντελώς διαφορετικό, οι δρόμοι είναι ήσυχοι, αφίσες και τραγούδια δεν χαρακτηρίζουν την γιορτή των εκλογών, ενώ η κάλπη σταθερή στη θέση της περιμένει τον «εραστή» της που θα τη συναντήσει κρυφά πίσω από το παραβάν, δηλαδή τον ψηφοφόρο, που κάθε 4 χρόνια ερωτευμένος μαζί της για λίγα λεπτά, της δείχνει τον έρωτά του ικανοποιημένος ότι έπραξε το καθήκον του.
Ή τιμώρησε με την απιστία του τον προδότη σύντροφό του, δηλαδή το κόμμα και τον πολιτικό που είχε ψηφίσει για την τύχη του, της οικογενείας και κυρίως των παιδιών του. Όπως ο πρόεδρος των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν έλεγε: Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου.
Η δημοκρατία έχει την απαίτηση από τον ψηφοφόρο των 17 χρονών να κοιτάξει την κάλπη στα μάτια και να της πει είσαι η μήτρα όλων των παιδιών αυτής της χώρας που θέλουν να έχουν δουλειά, να γεννήσουν παιδιά, όταν αρρωστήσουν θα ζήσουν σε μια πατρίδα με όλους τους Έλληνες ενωμένους.
Όλοι μας θα πρέπει να μπούμε μέσα στο παραβάν των δεύτερων εκλογών, της ελπίδας και της σωστής σκέψης, σημαδεύοντας αυτόν τον πολιτικό που δεν θα τον πάρουμε τηλέφωνο την Δευτέρα το πρωί για να του ζητήσουμε ρουσφέτι, απλώς θα ευχηθούμε η καρέκλα της εξουσίας να είναι καρέκλα όλων μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δώδεκα μήνες πριν στηθούν οι τωρινές κάλπες έκανε μία απόπειρα να κουνήσει τα λιμνάζοντα νερά του κόμματός του χωρίς αποτέλεσμα. Κι έτσι παρέμειναν εγκλωβισμένοι και εξαρτημένοι από τον γνωστό εχθροπαθή παλαιοκομματικό κύκλο που υποσχόταν υποτίθεται «δικαιοσύνη παντού».
Δεν πρόσθεσε ένα σχέδιο συνεκτικό και οργανωμένο για τη χώρα και τους πολίτες, δεν αξιολόγησε την μεταβολή των οικονομικών συνθηκών, παρά την αναγνώριση από όλους τους διεθνείς οργανισμούς, προόδου της ελληνικής οικονομίας. Επέμεινε στην αστήρικτη ρητορική της απόλυτης καταστροφής των πολλών προηγούμενων χρόνων. Ίσως το πρόβλημα της Αριστεράς και τμήματος της Κεντροαριστεράς να μην διαβάζουν σωστά την ελληνική κοινωνία και δεν παρακολουθούν την εξέλιξη και τις κατά καιρούς μετατοπίσεις της.
Εξ άλλου την συνθετότητα της κοινωνίας έχει περιγράψει σε ανύποπτο χρόνο ο Κων/νος Τσουκαλάς, ο οποίος από την δεκαετία του 1980 μιλούσε για την περίφημη πολυασθένεια γι’ αυτή την ιδιάζουσα κατάσταση που το ένα άτομο μπορεί να συγκεντρώνει περισσότερες από μία ιδιότητες. Δηλαδή να βρίσκονται σε σύγχυση εξ αιτίας της εσωτερικής σύγκρουσης συμφερόντων, η οποία ορίζει κάθε φορά και την ευμετάβλητη εκλογική στάση και συμπεριφορά του.
Πολλά έχουν ειπωθεί από σκεπτόμενους πολιτικούς και αναλυτές για τους λόγους που οδήγησαν την εκτίναξη του κ. Τσίπρα στην εξουσία και ισχύουν σ’ ένα μεγάλο βαθμό. Όμως εάν επρόκειτο απλώς για ένα μικροαστικό αριστερισμό, ο Λένιν έγραφε κάποτε ότι είναι παιδική αρρώστια του κομμουνισμού. Η αριστερά μάλλον έχει χάσει το μονοπώλιο της διανόησης, η αγορά των ιδεών έχει απελευθερωθεί. Και σ’ αυτήν θα επιζήσουν μόνον όσοι μπορούν να αντέξουνε τον ανταγωνισμό.
Η κοινωνία δεν μπορεί να πάει μπροστά εάν το βλέμμα της είναι συνεχώς στραμμένο στον καθρέπτη που δείχνει πίσω στο χθες και προχθές χωρίς αναγνώριση και επανόρθωση των λαθών με ύβρεις και καυγάδες όταν μάλιστα οι νεότεροι δεν αντιλαμβάνονται ίσως για ποιο πράγμα γίνεται λόγος. Αρκεί οι κορώνες περί χάρους, καταστροφικής κυβέρνησης και αντιδημοκρατικών ασθενών – με σοκ – πολιτών που ψήφισαν την Νέα Δημοκρατία, αν δεν εξαλειφθούν να περιορισθούν.
Ο κ. Ιωάννης Σκουτέρης είναι Δικηγόρος, τέως αντιδήμαρχος Χολαργού