Ο
Όθωνας Ηλιόπουλος επικεφαλής ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε να συμπεριφέρεται ως γνήσιος αριστερός συνδικαλιστής της Πανεπιστημιακής Κοινότητας. Όχι στην ιδιωτική εκπαίδευση, όχι στην φρούρηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων από ανθρώπους που δεν φέρουν όπλα και ανήκουν στην ΕΛΛΑΣ και όχι σε κάποια ιδιωτική εταιρία, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ. Βεβαίως και κάθετος όσον αφορά την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.Προφανώς έχει εξασφαλίσει τα προς το ζην με τον παχυλό μισθό που παίρνει από το Χάρβαρντ και που δεν μπορεί να συγκριθεί με αντίστοιχο ελληνικό μισθό από την ιατρική του ΕΚΠΑ όπου αρχικά φοίτησε. Στον έκτο όροφο του ως άνω πανεπιστημίου στεγάζεται αστυνομικό τμήμα. Έφερε δε ως παράδειγμα ότι στο πανεπιστήμιο από το οποίο αμείβεται, ο πρύτανης πρωτοστατεί στις διαδηλώσεις, αλλά δεν πέφτουν μολότοφ.
Φαίνεται ότι αγνοεί ή επιμελώς του διαφεύγει ότι εδώ οι πρυτάνεις «κτίζονται» πέφτουν θύματα των διαδηλωτών τραμπουκίζονται και φωτογραφίζονται ως θύματα απαγωγής, όπως επίσης ότι έτσι και πέσει μολότοφ και μάλιστα κατά αστυνομικού θα μιλήσουν τα όπλα. Ή αν κάποιος γράψει με «σπρέι» στους τοίχους ή εισαγάγει πολεμοφόδια σε πανεπιστημιακό χώρο μπορεί να βρεθεί σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Ο συμπαθής κατά τα άλλα καθηγητής πώς πανεπιστήμια, καθώς εκείνο που εργάζεται συντηρείται από δωρεές ευπόρων οικογενειών από εκείνους δηλαδή που πολλοί από τους συντρόφους του στο ΣΥΡΙΖΑ βδελύσσονται.
Μάλλον έτσι ενεργώντας εκφράζει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο το μέγεθος της υποκρισίας του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αποκλείεται στην προκειμένη περίπτωση να ισχύει το ότι όταν η καρέκλα μπαίνει από την πόρτα η λογική πετιέται από το παράθυρο. Ο κ. Βαρουφάκης, παρ’ ότι σπούδασε σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, δίδαξε σε ιδιωτικά πανεπιστήμια στο τηλεοπτικό ντιμπέϊτ χαρακτήρισε τα ιδρύματα αυτά της κακιάς ώρας!
Ενώ ο κ. Ζουράρης, πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μίλησε με λεξιλόγιο πεζοδρομίου για τους μαθητές που πηγαίνουν στα ιδιωτικά σχολεία, σχολιάζοντας την δέσμευση του κ. Τσίπρα για κατάργηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Επαληθεύει την ρήση ότι η ύβρις είναι κατάρα και έλλειψη επιχειρημάτων. Επιτίθεται ανερυθρίαστα κατά της Υπουργού Παιδείας κ. Κεραμέως γιατί το μέτρο δεν πλήττει «τα πλουσιόπαιδα και κωλο….δα» που έχουν λεφτά, γιατί όποιος έχει 9.000 ευρώ μόνον μπορεί να πάει στα ιδιωτικά. Τοξικότητα και διχαστικό δηλητήριο του ΣΥΡΙΖΑ με κυνικό και χυδαίο τρόπο. Και όχι μόνον εκφράζει και την κεντρική γραμμή του Πολακισμού. Από την πλευρά του ο κ. Κουτσούμπας, Γ.Γ. του ΚΚΕ στην τηλεοπτική αναμέτρηση των αρχηγών των κομμάτων επανέλαβε το στερεότυπο ότι ο λαός και δυνατός θα σώσει το λαό – ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν πιο σύνθετος, ο λαός για το λαό με τον λαό – και μεταξύ άλλων θα καταργήσει την βάση εισαγωγής στα πανεπιστήμια, προτρέποντας τον κ. Τσίπρα να μην ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη, ο οποίος τσοπάνης στοχεύει σε μια πραγματική λαϊκή κυβέρνηση προφανώς μετασοσιαλιστική και μεταφυσική. Άλλωστε και στο απώτατο παρελθόν πλημμύριζε το σύνθημα. Στις δέκα οκτώ (18) σοσιαλισμό.
Είναι αλήθεια ότι και παλιά, κυρίως οι εκλογές ήταν μεγάλο θέαμα. Ήταν μια μεγάλη στιγμή των πολιτικών αρχηγών σαν την Ανάσταση για τους ιερείς, πλημμύριζαν οι δρόμοι της Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Ποιος δεν θυμάται τον Γεώργιο Παπανδρέου να λέει «Αυτό δεν είναι πολιτική συγκέντρωση. Αυτό είναι Δημοψήφισμα. Η πιο επιτυχημένη ρήση πάντως ανήκει στον Κων/νο Καραμανλή, όταν το πλήθος στα Γιάννενα τον αποκαλούσε το 1977 «Μεγαλέξανδρο», αφού έκανε παροιμιώδη παύση προτείνοντας την δεξιά του το μάλωσε λέγοντας και το πίστευε προφανώς «δεν θέλω υπερβολές».
Κάτι παρόμοιο επανέλαβε περίπου το «Δεν θέλω ου» ο Γεώργιος Ράλλης. Αλλά και ο Κύρκος δεινός ρήτορας, επειδή κατηγόρησε την χώρα μας για έλλειψη ρουλεμάν, απλώς δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή. Σήμερα ποιος έχει τόση ευφυΐα να συγκριθεί με τον ανώτερό του και να το αναγνωρίσει με μετριοφροσύνη και σύνεση.
Ο Έλληνας έχοντας ανακαλύψει ότι ο λόγος είναι εργαλείο και ερωμένη της σκέψης, προσπαθεί να ακονίσει αυτό το όργανο και είναι πιστός σ’ αυτή την ερωμένη της ψυχής του. Φρονεί ότι πρέπει να είναι θορυβώδης. Η σιωπή τον πνίγει. Ο σκοπός του λόγου είναι περισσότερο παιδί των λέξεων παρά ο πατέρας τους. Κάθε κόμμα κτίζει την δική του στήλη, τα επιχειρήματα. Για τον Έλληνα το επιχείρημα δεν αφορά στην διασταύρωση των ριπών αλλά στην ανέγερση παράλληλων κιόνων. Πολλές φορές ζητούμενο είναι να κτίσει πιο ψηλά από τον αντίπαλο, να τον συγκλονίσει με το θράσος του και να καταπλήξει τους θεατές.
Κάπως έτσι ο συγγραφέας Π. Ροδοκανάκης εδώ και εβδομήντα χρόνια περιέγραφε «μια σύγχρονη ζώνη που ζει ακόμη στο παρελθόν» για την κουλτούρα του διαλόγου. Το σχετικό άρθρο διαβάζεται σαν σημερινό. Η πρώτη σφοδρή προεκλογική σύγκρουση κυρίως μεταξύ δύο μεγαλύτερων κομμάτων με αφορμή το ντιμπέϊτ.
Συνήθως οι όροι διενέργειας πολιτικών τηλεμαχιών είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης μεταξύ επιτελείων και όχι δημόσιας αντιπαράθεσης.
Σε αυτό το κλίμα είναι δύσκολο να φαντασθεί κανείς ότι θα προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας από την πρώτη Κυριακή, αφού όλες οι πλευρές κτίζουν παράλληλες στήλες, όπως τις περιγράφει ο συγγραφές Ροδοκανάκης. Όταν μάλιστα η συζήτηση γίνεται αντικείμενο προεκλογικής εκμετάλλευσης, χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις και προγραμματικές αρχές.
Η διαδικασία της ψήφου είναι εξ ορισμού ανταγωνιστική. Τα κόμματα προσπαθούν να παρουσιάσουν ένα ελκυστικό πρόσωπο, ένα όραμα και ένα πρόγραμμα που θα κινείται στην κατεύθυνση του οράματος. Οι ψηφοφόροι αρέσκονται στους επίγειους παραδείσους για να δραπετεύσουν από την καθημερινότητά τους. Όμως τα προβλήματα βρίσκονται κυρίως στα κόμματα της εξουσίας στα οποία διακυβεύεται η αξιοπιστία τους. Δεν αρκεί η παραδοχή της αυταπάτης ή του ρομαντισμού, ούτε η πρόσφατη θέση περί ανταγωνιστικής ψήφου. Καθ’ όσον, εάν διαρραγεί η σχέση του ψηφοφόρου με το κόμμα που προτίμησε, δύσκολα αποκαθίσταται. Οι δε ύβρεις μεταξύ των κομμάτων αποτελούν κατάρα και όπλο των χυδαίων.
Ο κ. Ιωάννης Σκουτέρης είναι Δικηγόρος, τέως αντιδήμαρχος Χολαργού