Κι είναι φορές που σκέφτομαι πως την φράση αυτή, την είπε δεν την είπε ο Λένιν, ή όποιος τέλος πάντων την είπε, ενδεχομένως στο μυαλό του να είχε εμένα. Εμένα, τον χρήσιμο ηλίθιο του απώτερου (τότε) μέλλοντος, εμένα, το όν που έμελλε να ξεδιπλώσει την ύπαρξή του σ’ ένα κόσμο τεχνολογικών θαυμάτων, ευμάρειας (όχι για μένα) και μιας τέτοιας κοινωνικής δικαιοσύνης της οποίας το υπόβαθρο έμελλε να δομηθεί πάνω σε μια κινούμενη πολιτική άμμο. Εγώ, λοιπόν, ο πολίτης τούτης της ταλαίπωρης χώρας που ευτύχησα να διάγω στο σήμερα, γυρίζω τον τροχό του χρόνου προετοιμάζοντας το αύριο των παιδιών μου, ώστε κι εκείνα να γίνουν οι χρήσιμοι ηλίθιοι του μέλλοντος.
Και για να πούμε με ακρίβεια την αλήθεια, εγώ, τους είμαι χρήσιμος μόνο κατά την ημέρα και τη διάρκεια που οι κάλπες είναι ανοιχτές. Με τη δύση του ηλίου της ημέρας των εκλογών, μεταβάλλομαι, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ενίοτε και λιγότερο, σε άχρηστο ηλίθιο. Και ξανά απ’ την αρχή. Αλλά ποιοι ορίζουν την ροή των γεγονότων στην σκηνή που υποδύομαι τον άχρηστο ηλίθιο; Ποιοι πραγματεύονται τις διαρκείς μεταλλάξεις μου; Το μυαλό μου πάει στην επιτελική ομάδα των αρίστων. Αν μη τι άλλο και ως έκφραση αυτό, αποπνέει μια κάποια σιγουριά! Άριστοι, σου λέει ο άλλος…
Το λένε και οι ίδιοι. Στο καρφώνουν στο μυαλό. Είμαστε οι άριστοι. Άρα, οι προηγούμενοι ήταν μέτριοι. Εντάξει, ήταν και άλλο κόμμα αυτοί. Οι πιο προηγούμενοι όμως που ήταν η μήτρα των αρίστων; Ήταν κι εκείνοι μέτριοι; Λέω με το μυαλό του άχρηστου ηλίθιου…
Από την άλλη πάλι, πώς να μην είναι οι άριστοι τούτοι που τώρα μας κυβερνούν, με τόσα θαυμαστά (τα λες και μεταφυσικά) επιτεύγματα μέσα σε μόνο πέντε χρόνια! Παιδεία, Υγεία, Δικαιοσύνη, απολειφάδια του παρελθόντος. Ακρίβεια και φτώχια αντάξια του επιπέδου της ηλιθιότητάς μου. Και σκάνδαλα, λοβιτούρες και ψέματα, άπειρα ψέματα. Ούτε καν τα προσχήματα… Χρειάστηκε μόνο εκείνο το 41% για να απαλείψει τα προσχήματα. Όχι σαν τους παλιούς πολιτικούς που, δεν λέω, έκαναν κι εκείνοι τις λοβιτούρες τους, αλλά κρατούσαν και τα προσχήματα. Τούτοι εδώ απαξιούν. Προβάλουν ως επίτευγμά τους την φτώχια μου και το ξεσπίτωμά μου. Το ξεπούλημα της χώρας μου και την υποτέλειά τους στα μεγάλα αφεντικά τους.
Ωστόσο, για τούτα όλα που μου βάζουν στο κεφάλι, υποψιάζομαι ότι δεν είναι μόνο γιατί είμαι ηλίθιος. Είναι που θέλουν να με κρατάνε ζεστό γιατί μ’ έχουν προγραμματίσει να τους φανώ και πάλι χρήσιμος. Ευρωεκλογές μεθαύριο, την ψήφο μου εκλιπαρούν με την υπόσχεση πως θα με σώσουν πάλι.
Και, ξέρεις, δεν με χρειάζονται μόνο για τις εκλογές. Είναι και τα αρμέγματα που με περιμένουν στην πορεία.
Σαν να τους βλέπω, την επόμενη των εκλογών, να μπαίνουν στο μαντρί και να μου αρμέγουν μέχρι και το μεδούλι. Άλλωστε, τι το θέλει το μεδούλι ένας άχρηστος ηλίθιος;
Αλλά εγώ το άρμεγμα πολύ το φοβάμαι. Μια ζωή με αρμέγουν όλοι τους. Τώρα ξανά και των αρίστων οι χερούκλες…
Μα τι να κάνω, φίλε μου; Να πάψω να τους είμαι χρήσιμος;
Ή μήπως, να πάψω να είμαι ηλίθιος;
Ιδού οι εκλογές!
karalitsa2@gmail.com