Η αλήθεια είναι ότι εμείς καμία καψούρα δεν είχαμε για τη Eurovision, για την παρέα μαζευτήκαμε, για το χαβαλέ. Κι αν τύχαινε να ακούγαμε και κανένα τραγουδάκι ωραίο, ακόμη καλλίτερα θα ήταν. Ναι, μας άρεσαν τα τραγούδια της Ελβετίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και κάνα δυο ακόμη, αλλά μας απογοήτευσαν τραγούδια ξενέρωτα, σκηνικά παγανιστικά και φάτσες μακιγιαρισμένες με την καφρίλα του σύγχρονου πολιτισμένου μας κόσμου.
Ευτυχώς που η μουσική μας ενώνει όπως ισχυρίζεται το βασικό μότο της Eurovision. Μας ενώνει; Κάτσε γιατί εδώ ανατριχιάζω μόνο που το σκέφτομαι. Και με τι μας ενώνει; Με όλη αυτή την ύβρη της ηθικής και της αισθητικής που μας σερβίρισαν; Σατανιστές και άφυλλοι, δολοφόνοι αμάχων και αθέατοι καραγκιοζοπαίχτες υποστηριχτές οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων στήνουν κάθε χρόνο το εμπορικό πανηγυράκι τους, όπως το χαρακτήρισε και ο Μάνος Χατζιδάκις. Κι εμείς, νοικοκυραίοι άνθρωποι, βρεθήκαμε ανάμεσα σ’ αυτόν τον συρφετό να αδειάζουμε μπουκάλια με ουίσκι και να καταβροχθίζουμε pop corn και ξηροκάρπια. Κρίμα τα σκουπίδια που μάζεψε την άλλη μέρα, από το χαλί του σαλονιού, η Αντιγόνη!
Η Eurovision, είναι και «no politica» όπως ισχυρίζεται η διοργανώτρια αρχή. Το καταλάβαμε. Όταν απέκλεισε τη Ρωσία λόγω της εισβολής της στην Ουκρανία, αλλά άνοιξε τις πύλες της στο Ισραήλ το οποίο εισέβαλε στην Χαμάς και έκτοτε δολοφονεί χιλιάδες άμαχους και μικρά παιδάκια.
Το καταλάβαμε όταν απέκλεισε την ολλανδική συμμετοχή για αμφιλεγόμενη αιτία. Όταν λογοκρίθηκε και επικρίθηκε ο Σουηδός τραγουδιστής γιατί στον καρπό του είχε τυλίξει την Παλαιστινιακή καφίγια ως συμπαράσταση στους Παλαιστίνιους από όπου και κατάγεται ο πατέρας του. Το αυτό και με την διαγωνιζόμενη από την Πορτογαλία η οποία είχε βάψει τα νύχια της στα σχέδια της Παλαιστινιακής καφίγια.
Το καταλάβαμε από τα κονσέρβα χειροκροτήματα που μας επέβαλε η EBU να ακούμε από τους δέκτες μας την στιγμή που τραγουδούσε η Ισραηλινή, ώστε να καλύπτονται τα γιουχαΐσματα του κόσμου για την γενοκτονία.
Καταλάβαμε ακόμη ότι η δική μας διαγωνιζόμενη, Μαρίνα Σάττι, μια ταλαντούχα καλλιτέχνις, η οποία έκανε τη μικρή κι αχρείαστη (αφού δεν σκόπευε να την υποστηρίξει) επανάστασή της πήρε την 11η θέση γιατί ο θεσμός της Eurovision είναι βαθιά «no politica» και κάθε πρόθεση αντίδρασης και διαμαρτυρίας προς την παγκόσμια εξουσία, της κόβει από την ρίζα τα ποδάρια. Και γιατί στην πρώτη δεκάδα του τελικού μπαίνουν απαραιτήτως οι Big 5 δηλαδή οι πέντε χώρες που βάζουν τα πολλά λεφτά και είναι η Γαλλία, η Γερμανία, η Αγγλία, η Ισπανία και η Ιταλία.
Ωστόσο, τώρα που κατάκατσε ο κουρνιαχτός της Eurovision, σκαλίζω στα βάθη του χρόνου να ανακαλύψω τη «no politica» γένεση της. Ως όρος, κούφιος και ανούσιος, αφού τα πάντα είναι πολιτική, πιστεύω πως τον κατασκεύασαν μικρές, ισχυρές εξουσίες για να δημιουργήσουν στρατούς χρήσιμων ηλιθίων που θα τους χειραγωγούν. Επειδή, ο θεσμός, αποδεικνύεται πως είναι απόλυτα πολιτικός. Επειδή οι καταβολές του είναι πολιτικές, αφού γνωρίζουμε ότι τον Γενάτη του 1955 η επιτροπή του ΝΑΤΟ για τον Πολιτισμό και τη Δημόσια πληροφόρηση παρέδωσε στον διευθυντή της Γαλλικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης μια έκθεση για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού φεστιβάλ που θα το ονόμαζαν Eurovision. Έτσι, το Μάη του 1956 έγινε ο πρώτος διαγωνισμός που είχε σκοπό να επηρεαστεί το κοινό υπέρ του ΝΑΤΟ μέσα από το κλίμα της διοργάνωσης. Αυτά για την Ιστορία.
Αποδεικνύεται λοιπόν ότι αυτή η γιορτή της υποκρισίας δεν είναι απλά ένα εμπορικό πανηγυράκι, αλλά είναι ηθικά και πολιτικά εξαιρετικά επικίνδυνη.
Έτσι, θα συμφωνήσω με την Μαρία Ζαχάροβα που είπε ότι «ο διαγωνισμός Eurovision 2024 ξεπέρασε κάθε όργιο…» με την ελπίδα στην υπέρβασή του να μην σκάψει παρά κάτω τον πάτο του πηγαδιού.
karalitsa2@gmail.com