O
λόκληρες πόλεις στην Τουρκία ισοπεδώθηκαν από το μεγάλο σεισμό. Άνθρωποι θάφτηκαν ζωντανοί κάτω από τα συντρίμμια της ζωής τους. Πόλεις άναρχα δομημένες, πολυκατοικίες χτισμένες με λειψά, φτηνιάρικα υλικά, σε λίγα δευτερόλεπτα, μετατράπηκαν σε λόφους από μπάζα ανακατεμένα με ανθρώπινα κορμιά.Οι εικόνες που παίζουν στα κανάλια, αποτρόπαιες. Έτσι ακριβώς, νύχτα μέρα, παίζουν και στο νου μου. Η τρομακτική βοή, το πάτωμα που χορεύει κάτω από τα πόδια σου, το ταβάνι το δικό σου, του επάνω, του πάρα πάνω που πέφτει, που σε συνθλίβει. Οι κραυγές των ανθρώπων, το δέος, ο φόβος, η απόγνωση, η οσμή του θανάτου πριν το θάνατο. Στο διπλανό δωμάτιο το κλάμα του παιδιού σου που τώρα δεν ακούγεται πια. Κι όλα αυτά ανάκατα σε δευτερόλεπτα μόνο. Ώσπου να βρεθείς σφηνωμένος ανάμεσα σε σοφάδες, έπιπλα, θρυμματισμένα μπετά και το αίμα σου να ποτίζει τον κουρνιαχτό της σκόνης. Τα πνευμόνια σου γεμίζουν με σκόνη, ο αέρας δεν φτάνει να πάρεις την ανάσα σου. Πονάς, φωνάζεις απελπισμένα. Κανείς δεν ακούει. Στον τάφο ζωντανός. Ίσως, αν είσαι από τους λίγους τυχερούς που η ζωή θα τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία, σε βρουν τα σωστικά συνεργεία και προλάβουν να σε βγάλουν ζωντανό, αλλά, πόσο ζωντανός μπορεί να είσαι όταν κάτω από τα χαλάσματα έχει μείνει για πάντα θαμμένη η ζωή και η ψυχή σου!
Κι έρχονται κάποιοι από την απέναντι μεριά του Αιγαίου και στήνουν ξόβεργες να πιάσουν κοράκια. «Καλά να πάθουν» κράζουν οι εθνικιστές. «Ο θεός τους τιμώρησε» λένε οι άλλοι, οι εξαιρετικά καλοί Χριστιανοί. Οι εξαιρετικά μισάνθρωποι, σκατάνθρωποι, που ζουν ανάμεσά μας και ενίοτε ορίζουν τις τύχες μας.
«Μοίρα των ανθρώπων, είσαι η δική μου μοίρα» μας λέει ο Ελύτης. Κι αυτό το ζήσαμε, το νιώσαμε στο πετσί μας όταν, τότε που και πάλι οι σχέσεις ανάμεσα στις δυο χώρες ήταν τεταμένες, έγινε τον Αύγουστο του 1999 ο μεγάλος σεισμός στην Τουρκία και οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που έτρεξαν να τους βοηθήσουν. Πιστεύω ότι κι εκείνο τον καιρό θα υπήρξαν κάποιοι που θα είπαν καλά να πάθουν οι Τούρκοι, αλλά δεν πέρασε ούτε μήνας και στις 7 Σεπτεμβρίου το 1999 έγινε ένας εξίσου μεγάλος σεισμός και στην Ελλάδα. Οι Τούρκοι ήταν εκείνοι που έτρεξαν πρώτοι και βοήθησαν. Οι γείτονές μας, οι φίλοι μας. Ναι, ανεξάρτητα με την παρανοϊκή εξουσία τη δική τους και τη δική μας και τα καρακόλια τους, ανεξάρτητα με τα συμφέροντα που η κάθε πλευρά υπηρετεί, οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και όχι από εθνικές ταυτότητες φυλής, χρώματος, θρησκείας και κουλτούρας. Και οι άνθρωποι επιδιώκουν πάντα να ζουν ειρηνικά για να είναι ευτυχείς.
Ωστόσο, παρά τις εθνικιστικές κορώνες και το χριστιανικό ανάθεμα που συχνά πυκνά ακούγονται τούτες τις μέρες για τους πολύπαθους γείτονές μας, αισθάνομαι ένα κύμα ελπίδας να μου χαϊδεύει το πρόσωπο σαν δροσερό αεράκι. Αρχίζω να βλέπω γύρω μου ανθρώπους με ενσυναίσθηση, με καλοσύνη, με σύνεση, με ντομπρο- σύνη ψυχής. Ανθρώπους οι οποίοι ξεφεύγουν συνειδητά από την αγελαία ζωή και σκέψη που μας επιβλήθηκε τα τελευταία χρόνια με εργαλείο την πανδημία και υψώνουν τη φωνή τους για το καλό και το δίκαιο. Και αφήνουν στην ψυχή τους παράθυρο ανοιχτό να μπει φρέσκος αέρας. Και φωτίζουν την καταχνιά των ημερών μας με την αγάπη και την καλοσύνη τους.
Ας κλείσουμε, λοιπόν, τ’ αυτιά μας στις ρατσιστικές και εθνικιστικές Σειρήνες και ας μην πετάξουμε στα σκουπίδια όλο εκείνο το ανθρώπινο μεγαλείο που κράτησε το γένος μας ζωντανό στα δύσκολα χρόνια που περάσαμε. Η λεβεντιά, η αγάπη, η αλληλεγγύη, είναι η δύναμή μας όλη.
Κι ας μην συμβεί ποτέ, τα παιδιά, τα εγγόνια και τα εγγόνια των παιδιών μας, να σταθούν στον τάφο μας επάνω και να πουν «φτου σας, μισάνθρωποι, σκατάνθρωποι, το μίσος σας ρέει ακόμη στις φλέβες μας, δηλητηριάζει τις ζωές μας, γιατί όπου πατήσατε εσείς χορτάρι δεν βλασταίνει».
Αυτά και για την από δω μεριά του Αιγαίου και για την απέναντι.
karalitsa2@gmail.com