Γ
ιορτάζει σήμερα καμιά; Όχι βέβαια!Ο πρώτος και ουσιαστικότερος λόγος, είναι ότι πενθούμε για τα θύματα της σύγκρουσης των τρένων στα Τέμπη, κατά την οποία έχασαν την ζωή τους κάπου εξήντα, εβδομήντα, εκατό… (ίσως ποτέ δεν θα μάθουμε) νέοι άνθρωποι οι περισσότεροι. Θύματα της σύγκρουσης, θύματα του βαθέως και αχόρταγου κρατικού μηχανισμού, θύματα της αδιαφορίας και της λαμογιάς.
Σήμερα δεν γιορτάζουμε, κορίτσια. Για σας το λέω που το κάνατε συνήθεια, έθιμο σχεδόν, αφορμή για ένα χαζοχαρούμενο γλέντι.
Ο δεύτερος και διαχρονικός λόγος είναι ότι καμία γυναίκα δεν μπορεί να γιορτάζει την ημέρα και τη νύχτα τούτη που είναι συμβολικά αφιερωμένη στη γυναίκα γιατί η λέξη «γιορτή» από μόνη της, δίνει μια άστοχη εξιδανίκευση στην έννοια. Σήμερα είναι η μέρα που η γυναίκα οφείλει να υπενθυμίσει στη κοινωνία, μέσα από το τραγικά δημοκρατικό έλλειμμα των ημερών που διανύουμε, άντρες και γυναίκες, ένα ακόμη έλλειμμα, αυτό της ισοτιμίας της με τον άντρα και να διατυπώσει για ακόμη μια φορά το αυτονόητο αίτημά της για σεβασμό και ίση μεταχείριση στην οικογένεια, στην εργασία, στην πολιτεία.
Άλλωστε, πώς γίνεται να γιορτάζουμε απόψε εμείς οι γυναίκες, αποκλείοντας από τη γιορτή μας ολόκληρο τον αρσενικό πληθυσμό της γης, προσφέροντάς του έτσι το άλλοθι της αποστασιοποίησης από τα προβλήματα τα οποία ασφαλώς και δεν είναι αποκλειστικά προσωπική μας υπόθεση.
Και ποιοι είναι οι άντρες εκείνοι τους οποίους αποκλείουμε από την κούφια μας γιορτούλα;
Είναι οι σύζυγοι, οι γιοι, οι εραστές, τ’ αδέλφια, οι πατεράδες.
Είναι οι εργοδότες.
Είναι οι νομοθέτες νόμων γένους αρσενικού.
Είναι οι εκάστοτε (κι ολούθε) ηγέτες κυβερνήσεων με αρρενωπή μορφή.
Είναι οι πάσης φύσεως λειτουργοί. Κοινωνικοί, πολιτικοί, θρησκευτικοί.
Ας θυμηθούμε πως φέτος συμπληρώνονται εβδομήντα εννιά χρόνια από τότε που στη πατρίδα μας η γυναίκα ψήφισε για πρώτη φορά. Ήταν στις 23 Απριλίου 1944. Από τότε μέχρι σήμερα κατάφερε με αγώνες συλλογικούς, αλλά κυρίως προσωπικούς να βελτιώσει τη θέση της στη κοινωνία.
Όμως ο δρόμος της πραγματικής ισοτιμίας μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι ακόμη μακρύς και δύσκολος.
Δύσκολος ο δρόμος γιατί ακόμη και σήμερα, μία στις πέντε γυναίκες παγκοσμίως πέφτει θύμα κάποιας μορφής κακοποίησης.
Σωματικής, ψυχολογικής, σεξουαλικής. Οι γυναικοκτονίες στις μέρες, και εδώ, στη χώρα μας, αποκτούν μορφή επιδημίας.
Σίγουρα, τα γεγονότα αυτά ίσως περιορίσουν τον ενθουσιασμό της ημέρας και επικεντρώσουν το ενδιαφέρον της γυναίκας στο να πάψει με την σιωπή της να γίνεται συνένοχη στην όποιας μορφής βία που ασκείται στην ίδια ή σε οποιαδήποτε άλλη γυναίκα.
Ίσως γίνουν αιτία να διεκδικήσει η γυναίκα τον σεβασμό στην προσωπικότητά της μέσα στο ίδιο της το σπίτι, το δικαίωμά της στην απασχόληση με ίσους όρους, αλλά και την συμμετοχή της στην πολιτική και κοινωνική ζωή, με γνώμονα πάντοτε τη ποιότητα ζωής της αλλά ταυτόχρονα και την ποιότητα των σχέσεών της με το άλλο φύλλο.
Το άλλο φύλλο… και να, ξεπετάγεται ένα ερώτημα που χρόνια τώρα εκκρεμεί μέσα μου αναπάντητο. Ποιος γεννάει, ποιος μεγαλώνει, ποιος γαλουχεί το άλλο φύλλο;
Μήπως, την ημέρα της γυναίκας, πριν ξεκινήσουμε υπό τους ήχους της διπλοπενιάς ν’ αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας, ν’ αρχίζαμε από εμάς τις ίδιες, ξεσκαρτεύοντας λιγάκι τις ιδέες που από γενιά σε γενιά κουβαλάμε στο μυαλό μας;
Απ’ αύριο, λοιπόν, είμαστε όλες καλεσμένες στο χορό εκείνων των γυναικών των οποίων η ζωή τους ποτέ δεν έπαψε «σαν γυναίκα να αιμορραγεί».
Απ’ αύριο, κορίτσια, απ’ αύριο και κάθε μέρα…
karalitsa2@gmail.com