Διάβασα τον Άδωνη στο κοινωνικό δίκτυο και τσούγδωσε η τρίχα μου. Μιλούσε για σένα και την αχαριστία σου. «Και τι με νοιάζει εμένα η επενδυτική βαθμίδα…» «εγώ δεν έχω να πάρω κιμά…» «αυτά αφορούν εσάς τους πλούσιους…» κι ένα σωρό πικροχολιές ακόμη, ενώ ο Μήτσος γεμάτος ευγνωμοσύνη και περηφάνια προσκυνά ταπεινά το κυβερνητικό έργο του οποίου το αποτέλεσμα μας αναβαθμίζει ως λαό σε μια ανώτερη επενδυτική βαθμίδα.
«Τι είναι, ρε Μητσάρα, η επενδυτική βαθμίδα;» τον ρώτησα μια μέρα.
«Είναι η άνοδος, είναι η προκοπή της οικονομίας μας ως κράτος, η αξία που αποκτούν τα ελληνικά ομόλογα στις διεθνείς αγορές, είναι η ευημερία των πολιτών αυτής της χώρας».
«Ποιος τα λέει αυτά;»
«Δεν άκουσες τον πρωθυπουργό, δεν άκουσες τον υπουργό εργασίας που μιλάνε για νέες δουλειές και για την οικονομική ανάπτυξη που θα έρθει! Να, σε λίγο, η ζωή μας αλλάζει, όλοι τα λένε. Τί, ψέματα μας λένε;»
Έπνιξα το γέλιο που μου ξέφυγε, στην πραγματικότητα μπουνιά ήθελα να του ρίξω.
Γιατί εγώ, Οικονομικά δεν γνωρίζω, αλλά όταν διαβάζω ότι είμαστε στο 59% του μέσου όρου στο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ευρώπη, όταν διαβάζω ότι έχουμε τα ακριβότερα καύσιμα, τρόφιμα και ενέργεια και είμαστε 3η χώρα στην Ευρωζώνη, 5η στην Ευρώπη και 7η στον κόσμο στην ακρίβεια, νιώθω τα πόδια μου κολλημένα, βεντουζαρισμένα στη λάσπη ενός βούρκου απ’ όπου καμία επενδυτική βαθμίδα δεν μπορεί να με αποτραβήξει από κει, παρά μόνο ένα κράτος δικαίου ικανό να επιστρέψει όλα τα κλοπιμαία από κει που τα σούφρωσε, να πετάξει από τη χώρα ό,τι σάπιο και περιττωματικό επιπλέει στον αφρό και να το πάρει φτου κι απ’ την αρχή.
Ξέρω, η χώρα αυτή, αν ποτέ θα μπορούσε να αναγεννηθεί, θα ήταν μια ουτοπική χώρα κι εγώ που την ονειρεύομαι, ένας σύγχρονος Δον Κιχώτης.
Ωστόσο, εκείνος της αντιπολίτευσης που τον πετροβολάνε όλοι, κατάφερε σε δυο προτάσεις μέσα να διαλύσει την ουτοπία μου.
Είπε ότι η επενδυτική βαθμίδα στηρίζεται στα πήλινα πόδια μίας Υγείας που καταρρέει, μίας Παιδείας που υπολειτουργεί, δημόσιων υποδομών που διαλύονται, εργασιακών δικαιωμάτων που καταπατούνται, πραγματικού εισοδήματος που μειώνεται. Και συμπλήρωσε, ν’ ανέβει ο ελληνικός λαός Κοινωνική Βαθμίδα. Να ανέβει ο κρατικός μηχανισμός βαθμίδα. Να ανέβουν η Υγεία, η Παιδεία, η Δικαιοσύνη, η Διαφάνεια βαθμίδα. Να ανέβει το βιοτικό μας επίπεδο βαθμίδα». Αυτά είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα είπα στον Μήτσο κι εκείνος με κατηγόρησε πως του χαλάω τη χαρά.
Του εξήγησα ότι οι οίκοι αξιολόγησης δεν διέπονται από αυστηρούς ρυθμιστικούς κανόνες, ωστόσο αυτοί επηρεάζουν και καθορίζουν τις ζωές μας. Αβλεψίες, λάθη και υψηλού επιπέδου συμφέροντα έχουν κλονίσει συθέμελα στο παρελθόν οικονομίες πολύ ισχυρότερες απ’ τη δική μας και έχουν ισοπεδώσει Χρηματιστήρια προκαλώντας κραχ που γύρισαν τον πλανήτη ανάποδα. Και πάντα την πλήρωναν οι φτωχοί. Οι πλούσιοι έβγαιναν στεγνοί από την καταιγίδα. Με χρήμα φρέσκο και ζωντανό.
Να θυμηθώ την Ταυλάνδη προ του 1997. Τις ΗΠΑ το 2007 με τα τοξικά ομόλογα. Την Γαλλία του 2007. Την περιπέτεια της Μ. Βρετανίας το 1976. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, οργανισμοί αξιολόγησης χρέους παρείχαν κορυφαίο βαθμό αξιοπιστίας στο δημόσιο χρέος της χώρας, ένα βήμα πριν η χώρα αυτή βυθιστεί στην οικονομική κρίση.
Αλλά ο Μήτσος επιμένει στο καμάρι του για το γαλόνι της επενδυτικής βαθμίδας που μας φόρεσαν. Ο Μήτσος που πλέον μπασταρδεύει στο μπουκάλι το λάδι με το σπορέλαιο. Που αντί για φέτα τρώει λευκό. Και που δεν βάζει πια κιμά στα μακαρόνια αλλά σόγια.
Άντε να μου χαθείς χαζοχαρούμενε Μήτσο, σε σιχάθηκα!
karalitsa2@gmail.com