Ε
χουμε στην εποχή μας εικόνες και περιγραφές βαρβαρότητας. Είτε αφορούν εμπόλεμες καταστάσεις, είτε τρομοκρατικές επιθέσεις, είτε οικογενειακές ιστορίες.Το πρόβλημα ξεκινάει από την στιγμή που η βαρβαρότητα εφάπτεται με ιδεολογικές κοσμοθεωρίες παντός τύπου τοτέμ και πολιτισμικά κλισέ. Δεν το είδαμε αναφορικά με την εισβολή στην Ουκρανία και εκείνο το υποκριτικό είμαστε με τον άνθρωπο.
Σε σχέση με ό,τι έγινε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στις ΗΠΑ ή την Αυστραλία, οι περίφημες γυναικείες προσωπικότητες που χοροπηδούσαν στο Σύνταγμα φωνάζοντας «ο βιαστής είσαι εσύ» προς το σύνολον του ανδρικού φύλου με τρικάκια ότι οι πλούσιοι βιάζουν, χωρίς να αντιδράσουν για τους βιασμούς και τις άγριες δολοφονίες των γυναικών της Ουκρανίας από τους Ρώσους στρατιώτες.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την επίθεση των τρομοκρατών της Χαμάς στο Ισραήλ και ό,τι επηκολούθησε. Οι γυναικείες οργανώσεις κομμάτων και φορέων μάλλον έχουν άλλα καθήκοντα όπως το δικαίωμα των γυναικών να φοράνε τσαντόρ.
Αυτή η φεμινιστική σιωπή είναι ανατριχιαστική αν και σιωπή φωνάζει, δηλώνουσα σταμάτημα της ευαισθησίας και εγρήγορση της ιδεοληπτικής σκοπιμότητας.
Τα εγκλήματα των τρομοκρατών της Χαμάς στο Ισραήλ ξεπερνούν την ανθρώπινη συνείδηση. Πέραν της βαρβαρότητάς τους, που δεν σταματά σε βρέφη και παιδιά, φανερώνουν και άλλη διαστροφή. Η βιασμένη γυναίκα με τα αίματα στα ρούχα που βάζουν – βγάζουν σ’ ένα αυτοκίνητο, μεταφέροντας στην καρότσα κάποιου τροχοφόρου, τα κορίτσια που πριν τα σκοτώσουν τα βιάζουν δίπλα στα πτώματα των συντρόφων τους και τα οποία βιντεοσκοπούν, δεν είναι μόνον πληγές στο σώμα του δυτικού πολιτισμού. Αλλά πληγές στην ανθρώπινη συνείδηση. Και διερωτάται κανείς, παίρνει κανένα να είναι με τον άνθρωπο; Διότι εάν αυτό είναι ο άνθρωπος τότε…
Μας θυμίζει τον μακαρίτη Σαράντο Καργάκο που υποστήριζε ότι για να είναι κανείς άνθρωπος πρέπει να είναι ανθρωπινός.
Η δυτική κοινή γνώμη αριστερή και δεξιά δεν μπορεί να ταυτισθεί με τα θύματα μετά τις αγριότητες που ξεπερνούν σε φρίκη το ISIS. Ήταν τα δικά της παιδιά που έφυγαν χορεύοντας και δεν γύρισαν από την συναυλία. Η Χαμάς πέτυχε να σπείρει το μίσος άσβεστο, χωρίς να ευαισθητοποιηθεί η διεθνής κοινή γνώμη για το δράμα του παλαιστινιακού λαού.
Η Ελλάδα θα έπρεπε να ψηφίσει υπέρ (ΝΑΙ) του ψηφίσματος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας. Οκτώ κράτη μέλη της Ε.Ε. μεταξύ των οποίων η Πρόεδρος του Συμβουλίου, η Ισπανία, ψήφισαν υπέρ. Το παραπάνω ψήφισμα δεν καταδικάζει την βαρβαρότητα της Χαμάς ούτε ζητάει την απελευθέρωση των ομήρων.
Κατά την άποψή μας δημιουργική αποχή που επικαλείται το Υπουργείο Εξωτερικών δεν είναι και ο πιο ενδεδειγμένος όρος στο διπλωματικό λεξιλόγιο. Λαμβανομένου υπόψη ότι υπάρχει εποικοδομητική ασάφεια που ανατρέχει στην εποικοδομητική αποχή.
Το δε Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σπατάλησε πέντε ώρες διαπραγμάτευσης, εάν ζητήσει ανθρωπιστική παύση των εχθροπραξιών, με 15 αποχές, 8 ναι και 4 κράτη όχι. Επικράτησε τελικά κάποια ευρωπαϊκή αξιοπρέπεια για την λύση δύο κρατών και την Σύγκληση της διεθνούς διάσκεψης για το παλαιστινιακό.
Το αδιέξοδο είναι έκδηλο, πώς διατηρεί κανείς την ανθρωπιά του μέσα σ’ αυτή την φρίκη χωρίς να κατηγορηθεί για δειλία, κατευνασμό ισλαμοφοβία ή αντισημιτισμό. Τρομερά δύσκολη απάντηση. Ένα μικρό κορίτσι στην μισογκρεμισμένη αυλή του Σχολείου του στη Γάζα είπε: «Θα ήθελα να παίζω χωρίς να γίνεται πόλεμος».
* Ο κ. Ιωάννης Σκουτέρης είναι Δικηγόρος, τέως αντιδήμαρχος Χολαργού