Στο πλαίσιο της Δημοκρατίας μπορείς να ψηφίσεις ό,τι κατεβάσει η γκλάβα σου. Στο πλαίσιο της λογικής, από το ποιούς θα ψηφίσεις εξαρτάται αν θα απαλλάξεις τον κώλο σου από το επώδυνο αγγούρι ή του προσθέσεις, μαζί με το αγγούρι κι ένα μαχαίρι καρφωμένο εκεί.
Αλλά κανείς δεν θα σου πει τι να ψηφίσεις. Εσύ είσαι το αφεντικό. Είσαι όμως; Κι αναρωτιέμαι, γιατί, πέρα από τις διάφορες πολιτικοιδεολογικές αγκυλώσεις, τις βιδωμένες στο εσωτερικό της κεφαλής σου, τώρα ενδέχεται να υποστείς και την συνδιαμόρφωση των συνεπειών της δικής σου πολιτικής επιλογής με τους έλληνες της διασποράς.
Σαφώς δεν αναφέρομαι στα παιδιά μας, στους πρόσφατους έλληνες μετανάστες που εκπατρίστηκαν λόγω της οικονομικής κρίσης η οποία έπληξε τα τελευταία χρόνια την πατρίδα μας. Αυτοί διατηρούν ακόμη ισχυρούς δεσμούς με την πατρίδα και ίσως προσδοκούν να επιστρέψουν κάποια μέρα, όταν και η πατρίδα θα μπορεί να τους ανοίξει την αγκαλιά της με τρόπο παραγωγικό και ανταποδοτικό.
Αναφέρομαι όμως στους μετανάστες της τρίτης, δεύτερης ή τρίτης γενιάς του απόδημου ελληνισμού, που θα μπορούν να ψηφίζουν και να συνδιαμορφώνουν το μέλλον το δικό σου, ενώ το δικό τους μέλλον το έχουν τροχοδρομήσει σε άλλες πατρίδες μακρινές ή κοντινές, όπου εκεί αναλώνουν τις γνώσεις, τις εμπειρίες, τις δεξιότητες, τα όνειρα και τις ελπίδες τους. Για σένα και την Ψωροκώσταινα, ούτε το σάλιο τους δεν χαλαλίζουν. Και δεν έχουν άδικο, έτσι είναι η ζωή. Αλλά εδώ υπάρχει αστερίσκος ο οποίος παραπέμπει σε ειδικά συμφέροντα. Τότε το δικαίωμα της ψήφου αποβαίνει πολύτιμο για το άτομο που διατηρεί διπλή υπηκοότητα.
Να φανταστείς, όταν κάποιο καλοκαίρι, τριάντα χρόνια πριν, ήρθε ο εξάδελφος ο Ασημάκης από την Αμερική, τα παιδιά του που έφυγαν μωρά από εδώ, ούτε «καλημέρα» δεν ήξεραν να πουν στα ελληνικά. Πόσο μάλλον, σήμερα, τα εγγόνια του. Ε, αυτά τα παιδιά θα ψηφίζουν στις εκλογές ανάλογα με τις πολιτικές πεποιθήσεις που έχουν διαμορφώσει στην πατρίδα από την οποία γαλουχήθηκαν και ανάλογα με τις συνθήκες (πολιτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές) εκείνης της χώρας με την οποία έχουν βιοτική σχέση.
Κατακαημένο πόπολο, η ψήφος σου, σωστή ή λάθος, στόχο έχει ν’ απαλύνει τον πόνο σου. Να σε απαλλάξει από την φτώχια σου, να διαμορφώσει το μέλλον των παιδιών σου. Η ψήφος σου για την ευημερία σου, όπως εσύ προσδοκάς να τη θεμελιώσεις. Και η ευημερία θεμελιώνεται μέσα από την εργασία, την παραγωγή, τις καινοτόμες ιδέες. Τη δική σου εργασία, τη δική σου παραγωγή, τις δικές σου ιδέες. Εκείνοι εκεί έξω δεν τρέφουν τις ίδιες με σένα προσδοκίες, αλλά κάποιοι έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ειδικά συμφέροντα και βάσει αυτών θα ψηφίσουν. Άλλοι, θα ψηφίσουν συναισθηματικά, με μια γλυκιά νοσταλγία για τη μακρινή πατρίδα, την πατρίδα έτσι όπως την άφησαν να κοιμάται σε μια γωνιά της Ιστορίας, και κάποιοι άλλοι, ίσως ψηφίσουν έτσι, για την πλάκα τους.
Όμως κανείς δεν θα ψηφίσει για ν’ απαλύνει τον δικό σου πόνο. Κανείς δεν νοιάζεται για τον δικό σου κώλο που αιμορραγεί από το σφηνωμένο αγγούρι.
Τώρα, σε επίπεδο εξουσίας, γιατί τόσες προηγούμενες κυβερνήσεις -αυτές που κόπτονται σήμερα- δεν έχουν νομοθετήσει υπέρ του δικαιώματος της ψήφου του εξάδελφου Ασημάκη και των απογόνων του;
Πήγε, βρε παιδί μου, και μετανάστευσε κι αυτός στου διαόλου τη μάνα…. Πώς να υπολογίσει κανείς αν συμφέρει ή δεν συμφέρει να φτιάξουμε ολόκληρη νομοθεσία για πάρτι του! Αν και κάποιους πήρε το μάτι μου να τρέχουν με τη ζυγαριά στο χέρι. Να ζυγίζουν… τόσα δράμια ψήφοι από Αμερική, τόσα από Αυστραλία, τόσα από Ευρώπη…
Και σιγά, ρε πόπολο, να μην αφήσουν στα χέρια σου το μαχαίρι για να λιανίσεις εσύ το αγγούρι. Αυτοί είναι ικανοί, αν τους βγουν τα ζύγια, και το χέρι να σου κόψουν που βαστάει το μαχαίρι.
karalitsa2@gmail.com